Henüz beþ yaþlarýndayken yanýmda babam yoktu. Elbette vardý ve yoktu. Baba ile büyümek nasýl bir þey olduðunu yaþamak zorunda kaldým. Kimilerine göre büyük bir kayýp, bana göre anlam veremediðim bir durum. Çocukluðumda eksikliðini duymadým deðil, hem de gözyaþý dökecek kadar duydum. Zamanla yokluðuna alýþtým. Anlamýný sorgulamayý vazgeçtim. Bazen, film karelerinde gördüklerim beni özlem yüklü duygularla sarstý. Geçti, hepsi geçti. Kim bilir, belki kendimi kandýrdým. Bu þüpheye düþmeme sebep, ne zaman bir baba kýz görsem içim sýzladý.
Kýsaca, aile olmayý sadece bir film sahnesi, tiyatro gösterisi olmadýðýný hayat anlattý.

Hazýr o yýllara dönmüþken bahsetmeden geçemem, kýskandým. Ýçini bilmeden, dýþýný gördüðüm ailelere anlamsýzca haset duydum. Bu þekilde yazmak kötü, lakin ilk gelen kelimeler bunlardý. Kardeþim olsaydý tutturdum, babam kalsaydý dedim. Annem ne yapsýn?.. Sanýrým çok fenaymýþým. Sadece kendime. Öyle, sessizlik yemini etmiþ gibiydim. Uyumlu olmayý kendi kendime edinmiþ olmalýyým. Sessizce. Fikrim, nasýlsa hep kendimde kalmýþ.

Geçmiþten, kendimden bahsetmek mevzu deðil. Ben kimim ki? Olay bu deðil.
Asýl mevzu görmek, duymak, anlamakta. Fena. Hem de çok fena.
Görüyor fakat görmezden geliyorsun. Duyuyor, duymadýðýný varsayýyorsun.
Anlýyor, lakin anladýðýn fark yaratmaz. Bu yüzden sessizce hayatý izlemekte kalýyorsun. Elinden gelen sadece gözyaþý dökmek, elin çaresiz. Gücün sadece yarýný umut etmek kadar. Kötü. Dünya deðil, kötü niyetli insanlarýn dünyasý kötü.
Hayat o ayný hayat, asýrlar öncesi olduðu gibinin aynýsý. Kötülük içimize yerleþmesine izin verdiðimiz kadar çok. Yenilmez deðil.

Ben, iyiyim. Yüreðim kadar iyiyim.

eylül