Baþlýðý düþünmedim, kendiliðinden geldi.

Hayata bakýnýrým, biraz mecburiyet, az da eksiklikten. Mecburiyet devirden, iletiþim ve teknoloji, malum. Eksiklik, bunu nasýl anlatýrým, bilmem. Yaþýyoruz(çoðul insan olmaktan), yaþam koþullarýmýz farklý, yaþýyoruz. Oralara girmeyeceðim, fazlasýyla berrak ve fazlasýyla bulanýk durum. Herneyse.
Yaþýyoruz, öðreniyoruz, yine de bilmiyoruz, görmüyoruz, ölüyoruz. Yarabbim, nasýl bir acý bu?!.. Kime? Kimlere?
Dünya güzel, yaþanmakla bitmez güzellikleri, yine de tüketilir… Doðrularý saklamak olur mu?
Hayat güzel. Aþk ile buluþtuysa ruhlar, muhteþem.
Vallahi hayat çok güzel, kelimeler, cümleler yetmez anlatmaya, yeminlere sarýlýrýz bu yüzden.
Eksik olanlar görünmez, illa ki gösteren olmazsa görünmez. Ýster istemez gözümüze sokulmazsa eksiklikler, bilinmez. Bilemedim, anlamadým, falaný filaný geçilmezse kýrýlan hisler, bilinmez. Gönül aðrýsý görülmezse sonu gelmez mi nefesin… Ahh…
Hayata aldanýrým, oy.
Eksik derken; uzvundur, görgün olmaz, o da eksik olmak deðil. Büyüðündür kaybetmiþ olduklarýn, bu yüzden soyun yok deðildir. Eksiklik yüreðindeyse dünyan eksiktir… Bir de eksik sen isen, söylenecek laf kalmaz…
Ýçinde canýný acýtan bir eksiklik duyduðunda bir yanlýþýn içine düþüp düþmediðini sorgulaman gerekir mý? Zaman. Aslýnda her þey onunla ilgili deðil. Öyle sanýlýr. Zaman bildiðin fren gibi, durdurmak için çalýþýr. Mesele bambaþka. Zaman; git, yaþa, hýzlan, keyfini çýkar. Der mi?..
Ýþi bu kadar. An gelir, zamansýz yollara girme dermiþçesine tokatlar. Ahh…
Ne güzel bu hayat… Deðil aslýnda.
Birbirimizi, tanýmak için çaba harcamadýðýnýz için, acýtýyoruz. Deðil mi?
Öyle bir bakýþýp, dokunuyoruz. Ardýmýzda, önümüzde kim var kim yok dillendirmiyoruz.
Nelerden vaz geçip neleri kabul ettiðimizden bihaber kavuþuyoruz…
Hayat hep kötü ya, aramýzý bozmak için geldiðine inanýyoruz… Hayat ya, büyük deðil mi bizden diye depresyonlara giriyoruz…
Eksiklikler yüzümüze vurulup dururken görmezden geliriz, suskun kalýrýz ya,
sonumuz olur…

eylül