Eşim ve küçük kızım Ezo, uzun süren bir ayrılığın so-nunda, ancak gelebildiler yanıma. Hem de 14 Şubat sev-gililer gününde…

Anam İzmir Menderes Havaalanından uçak havalanana kadar beklemiş. Uçak, havalandıktan sonra, ardından gözlerini kısıp uzaklara bakarak dakikalarca gözyaşı dökmüş… Daha sonra çaresizce evin yolunu tutup gitmiş ve evde ağlamasına kaldığı yerden devam etmiş.

Bir yıl sonrasıydı… İnternetten kamara açtık, anam ile konuşuyor; birlikte hasret gideriyorduk. İzmir Menderes Havaalanında yaşadıklarını anlatmaya başlayınca Anam, Ezo gülmeye başladı birden.
"Babaanne" dedi. "Bizi, pasaport kontrolünden sonra uçağa aldılar, orada oturduk. Uçağımız bir saat kadar gecikmeli havalandı.‘‘
"Peki ya o havalanan uçak neydi?"
‘‘Ben nerden bileyim; her gün yüzlerce uçak inip kalkıyor’’
"Ben, şimdi yanlış bir uçağa mı ağladım?" demez mi anam.
Başladık gülmeye. Kendisi de katıldı aramıza kahkahalar
atarak...