Annemin hasta yataðýndayken gidiþinin farkýnda olup belli etmediði, bizim de bilmiyormuþ gibi yaptýðýmýz zaman düþtü aklýma. Ýnsan nahoþ olaylardan, hüzünden, dertten kaçmayý seçmiþtir, doðasýnda var, yakalanýr, o baþka. Böyle zamanlarda, ölümün yakýnýndayken, belki de çok küçük çýkmazlar yüzünden, bir an için de olsa, sorgulanýr Hayat. Zaman delinmiþ gibi akýtýr onu etrafa, yaþamak bulaþýr insanýn tüm ruhuna ve sorularýný birer post-it gibi yapýþtýrýr üstüne. Acýtýr ayrýlýklar, acýtýr söylenmeyenler, yapýlmayanlar, çaresizlikler. Sonra, bir tekrarýn içine düþer insan, çocuk gibi burnunu çeke çeke uykuya dalar.

Hani kliþe bir repliktir filmlerde, iyi ve kötü haber olayý, "önce hangisini söyleyeyim?" sorusunun iki cevabý var. Birincisi: ilk önce iyi haberi duymak ister insan, kötü olana hazýrlýklý olmak için. Diðeri ise: önce kötü gelsin, yaralarý iyi ile sarmalamak için... En basitinden bir sýnama gibi, deðil mi?..

Uzun, derin bir suskunluða saplanýr bazen insan, bilmediklerini örtmek veya bildiklerinden kaçmak için. Susmak, bazýlarý için sigorta poliçesi gibi, tazmin edilen, garantili bir durum. Susmak, seslendirilmeyen korku olur bazen, kapýlarýn açýlmasý ve ardýndaki bilinmeyenden... Susmak; sonlarýn fon müziði, necefli maþrapa görüntüsü, kabulleniþ. Ve susmak, ruhun yüreði saðýr eden haykýrýþý, Aþk halidir... Susmak, zihnin bir baþka diyarda kendini kaybetmesi, çýldýrmak gibi... Hepsi insan halleri, olmak ya da olmamak arasýnda görülen...

"Her þey insan için", kliþe bir söz daha... Her þey, insan yüzünden. Ýyinin ve kötünün, meleðin ve þeytanýn konaðýdýr insan, hayvandan farký ise aklý ve yüreði birbirine baðlayan vicdaný. Vicdansýz deðildir insan, olsa olsa zalim cehalet vardýr ve ne yazýk damgayý vuranlardýr onlar...

Nitekim, kelimeler parmaklarýmýn klavyede býraktýðý izler sadece. Edebiyat deðil, kurgu yok çünkü. Kapýlmamýþýmdýr süslü kelimelerin þatafatýna, derinliðinde yediðim vurgunlarýn hastasýyým. Kendime çok sormuþumdur: yazmak mý yazmamak mý? diye. Hep yazmaktan yana oldu cevabým. Bazen küskün, bazen yorgun lakin hep yazmak. Yazdýklarýmla rüzgarda savrulmayý seçmiþtim, çok çok uzun zaman önce, hala öyle. Çünkü o rüzgara kapýlmayan kalmayacak, her ne kadar savrulsa da her toz zerresi, ille ki topraða düþecek... Bir gün, bir yerde, her neresi, her kimse olsa da... ve Hayat... seçimlerimizdir...

eylül