Köşe yazılarıma bir haberle başlamak istiyorum;

“Merhum 8. Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın ölümü ile ilgili iddiaların araştırılması için İstanbul Topkapı’daki Anıt Mezar’da bulunan mezarı açılarak cenazesi Adlı Tıp Kurumu’na kaldırılırken, 18 Haziran 1988 günü ANAP’ın olağan genel kongresinde kürsüde konuşurken Özal’a düzenlenen suikastta kurşunların isabet ettiği mikrofon direği ise müzede sergileniyor. İnönü Üniversitesi Turgut Özal Tıp Merkezi girişinde bulunan Turgut Özal Müzesi’nde Özal’a ait çok sayıda kişisel eşyanın yanı sıra Özal’a düzenlenen suikast esnasında kurşunların isabet aldığı mikrofon direği de sergileniyor. Suikast delili olan mikrofon direği, “Suikast sırasında merminin çarptığı mikrofon direği” tanıtım kartı ile sergileniyor.
ANAP Kongresi’nde Kartal Demirağ’ın iki kez ateş ettiği belirtilirken, mikrofonda 4 tane mermi izi bulunuyor. Olayda sıkılan kurşun Özal'ın önünde bulunan mikrofonun ayağına sekip, sağ el başparmağını yaralamıştı.”

Maalesef öyle olmuştu.

Yaşı müsait olanlar hatırlayacaklardır; milyonların ekranları başında olduğu o gün, olay aynen öyle gerçekleşmişti.

Aslında bu çok önemli bir olay, önemine binaen gidip sergiyi ziyaret etmek gerekir.

Asrın yüz karası olan bu olayda suikast delili olan o mikrofon direğindeki kurşun izlerini görmek gerekir.

Görüp meselenin üzerinde bir kez daha tefekkür etmek/düşünmek gerekir…

Tefekkür edip tarihten ders çıkartmak gerekir…

Söz konusu menfur olay üzerinde tefekkür etmişken; tarihi çarpıtanlardan hesap sormak gerekir.

Sahi, vefatının ardından koskocaman 19 yıl geçmişken ne diye merhumun kabrini açtılar?

Haydi bu insanlar, kendi büyüklerine, liderlerine saygılarını yitirmiş, mevtalarına da mı saygıları kalmamış, 19 yıl aradan sonra mezarlarını açıp kemiklerini sızlatıyorlar…

Hemşerimiz, 8. Cumhurbaşkanımız Turgut Özal bu memlekete iyilikten başka ne yaptı ki insanlar ona karşı saygılarını yetirdiler?

Memlekette bu gün azıcık bir huzur ve refah varsa o da onun attığı tohumun yeşermesi sonucu değil mi?

Tekrar İnönü Üniversitesi Turgut Özal Tıp Merkezi girişinde bulunan Turgut Özal Müzesi’nde sergilenen suikast delili mikrofon direğine dönecek olursak…

Kurşunlarla delinmiş mikrofon direği aşkına, hemşerimizi/ Özal’ımızı rahat bırakıveriniz.

Dünya’da ona rahat vermediniz bari mezarında rahat bırakın.

19 yıl aradan sonra faillerini bulamadınız/bulmak istemediniz hala ne diye mezarını eşeleyip duruyorsunuz?!

Tahliller yapılacaksa, neden zamanında yapılmadı?

Ne hikmetse, bu memlekette hep öyle oluyor…

Bu memlekete hizmet etmenin, çalışmanın, kendini vakfetmenin karşılığı ya darağacında yağlı bir ilmik, ya da dış mihraklı, yerli işbirlikçiler tarafından sessiz sedasız öldürülmekle sonuçlanıyor.

Ey Turgut Özal Müzesi’nde sergilenen, kalleşlerin kurşunlarına hedef olan mikrofon direği;

Dimdik doğrularak ayağa kalk!...

Kalk ayağa ve zamana tanıklık et…

Çarpıtılmak istenilen tarihe şahitliğini tam olarak yap.

Titreme, eğilme, dik dur…

Sen ki; kurşunlara yenilmedin.

Sen ki; kalleş kurşunlara siper ettin kendini.

Kurtarman gereken lideri kurtardın o zaman ama yerli işbirlikçiler tarafından sincice kurulan diğer tuzaklara engel olamadın.

Sen ey mikrofon direği…

Zamana tanıklık edebildiğin kadarınca seni seviyor ve selamlıyorum…

Ve Malatyalılar olarak, merhumu; “Allah’ına gurban senin!..” vecizesiyle anarak
merhameti arz-ı arşı titretecek kadar bol ve geniş olan Allah’tan rahmet ve mağfiret diliyoruz….