Okul çýkýþý; fizik dersinde sürpriz sýnavýn nahoþ etkisi hala üstümde, günlerden berbat olaný. Üstelik yaðmur ayakkabý tabanlarýný delip geçmiþ sanki, sýrýlsýklamým ve üþüyorum, midemde huzursuz bir gurultu.
Eve giden bir sonraki otobüsün geliþine yarým saat var, cebimdeki bozukluklar aklýma düþtüðü an "amaan" diye hatýrlýyorum aldýðým dergiyi ve oflaya puflaya yola koyuluyorum.
Ev þimdi sýcacýktýr, annem hazýrlamýþtýr giyecek ve pofuduklarýmý. Emaye ýhlamur çaydanlýðý ocakta fokurduyordur , "belki kek ya da börek yapmýþtýr" diþincesiyle birden hýzlanýyor adýmlarým.
Sonra, evden uzakta olduðumu, yurt odasýnýn soðuk yalnýzlýðýna döndüðümü kabulleniyorum. Ýçime iþleyen kýþ yaðmurunda eriyor gözyaþlarým, farklý, gerçeküstü terk edilmiþliði sürüklüyorum ardýmda. Böyle büyümenin canýna okumak için kaçýþ planlarý kuruyorum, senaryolar bir an için canlanýyor aklýmda...

Tatil hiç gelmeyecekmiþ gibi, okuldan ayrýlmak ise çeliþkiye düþüren durum. Bir yanýn sevinçten hoplayýp zýplarken, diðer yanýn ise korkudan bayýlacak. Aslýnda hep istediðin bu deðil miydi? Bir an evvel büyüyüp kendi evine, kendi hayatýna geçmek. Kimsenin sana karýþmadýðý, emirler vermediði, sorumluluk yüklemediði, her istediðini yapacaðýn, keyfine göre yaþayacaðýn bir hayat. Ýster erken kalkarsýn, ister geç; diþlerini ister fýrçalarsýn, istersen onu da geçersin. Öyle sebze yemekleriymiþ, hatta yemek piþirmene de gerek yok, atýþtýrýrsýn bir þeyler, restorana, cafeye gider sandviç yersin, belki bir kadeh þarap bile içersin.
O çok beðendiðin ayakkabýyý alabilirsin artýk, hatta vitrinde gördüðün elbiseyi bile. Bu dünyanýn canýna okursun sen be!..

Okul bitti ya, büyüksün, kimseyi tanýmazsýn artýk ya da ufaktan kör olursun, ýþýldayan egon var, ne de olsa. Senden önce hiç kimse bir þeyleri baþarmamýþ sanki, bu hayat senden önce hiç yaþanmamýþ sanki, alemin akýllýsý sensin ya, ne de olsa... ahh. Küçülüp görünmez olur çocukluðun, kibrinden tepeler, daðlar yükselir sen ile onun arasýnda. Beðenmezsin; ne canýndan can vereni, ne de kendi miladýndan önceki seni.

Ýþ görüþmesi; kalbin deli gibi atýyor, öðrendiðin her þey pýrr diye uçup gitti sanki. Formu dordurmak ne kadar zormuþ meðer, parmaklarýn senin deðilmiþ gibi, ellerin tir tir titremekte.
"Hele bir onaylansýn bu baþvuru, kurdu olurum bu iþin" diye bilenirsin içinde. Olmazsa da bir müddet küçük görürsün bu yeri, senin gibi bir deðeri bilemediler diye...

Evin var, kiralýk ama olsun, hiç olmazsa sana yakýþan, seçkin bir semtte. Ne o, kenar mahallede oturmak yakýþýr mý insana, herkes ne der, ne düþünür hakkýnda?.. Henüz iþ bulamasan da ordan burdan, o beðenmediðin ailenden bile üç-beþ ile idare etmektesin, uzun sürmez, nasýlsa Tek'sin... Yine acýkýrsýn, simit peynir yersin, devleþen hýrsýn ile aç bile yatarsýn, olsun, bunun günleri sayýlýdýr. Ýnþallah, öyledir...
Olmuyor; kira bu ay da gecikti ve ev sahibi her sabah çýkýþýný gözlüyor. Bu hafta mutlaka iþ bulmalý, mutlaka!..
Belki de bir kaç gün arkadaþýnda kalsan iyidir.


Bu böyle uzar...

Aylar, yýllar, insanlar, hayatlar, hayat. Ýnsaný öyle hallere sokar ki yaþamak, anlatýlsa da bir, anlatýlmasa da.
Deðiþen bir þey olmaz; herkes için farklý olur diye düþünülse de hayat, illa ki herkesçe yaþanýlacaklar da var.


eylül