Bir sýkýntý var, usandýran, içimde. Adýný bilmediðim huzursuz bir halin tutsaklýðýndayým. Silkinip kurtulamadýðým bir kül bulutunun ortasýnda, yumuþak, gri sessizlik genzimde bitmeyen gýcýk öksürük. Siyah beyaz film kareleri sýralanýr ard arda, ileriye saramýyorum, zaman yanýbaþýmdan geçip gitmekte. Kovamadýðým, lüzumsuz bir hüzün evin her odasýnda. Müziðin sesini açýp notalarda kalmayý dilesem de kelimeler martý uçuþu gibi hür, sessizlik hala çekiç vuruþu beynimde.
Sonra, kýsacýk anlarýn huzuru ile aydýnlanýr her yer. Kanatlanmýþ gibi özgür, uçacak kadar hafif olurum.
O sýkýntý hep var, diyorum kendi kendime, geçip gitmek de var. Öyle yapýyorum.

Bazen hayattan küçük bir ara istediðim olur. “Hiç öyle þey olur mu?” dermiþ gibi birilerine cevaben “olmaz tabi” derim, mümkün deðil. Ben yine de isterim, belli mi olur… E, ne yapacakmýþým o küçük ara verilse? Bakarým, görmek için bakarým. Maskeleri kaldýrýp altýna bakarým. Gördüklerim beni üzer belki, yine de yaparým. Ýnsana ve hayata dair küçücük bir umut kýrýntýsýný görene kadar bakarým. Umutsuzluðu sevmiyorum, kabul edemem, etmem. Ýyiliði arar dururum, bulunana kadar.
Hiç kötü olur mu insan?..
Olurmuþ.

Sabah uyanýp yeni bir güne baþlamak umut deðil de nedir? Her uyanýþta, yeniden baþlamak var, þüphesiz. Günü farklý kýlacak olan bizzat kendim olduðumun farkýndayým. Monotonluðu benimsemenin ölmekten ne farký var? Sabah uyan, giyin, kahvaltý hazýrla, gazetelere göz at, günün karmaþasýna dal… Olaðan þeyler. Mühim olan her günün farkýný anlamak. Hep bir fýrsat daha dilemiþtir insan ve hep sahip olduðunun farkýna varmaz. Polyannacýlýk diye ahkam kesmeden önce bir düþünmek iyidir.
Farklý bakýp farký görmeye çalýþmak lazým. Belki kalp gözyaþlarýnda boðulur yine de hayat denen bilmecede umudu görmek var.

eylül