Günün uykulu halini, sabahlarý seviyorum. Baþtan çýkaran yataða dönmek düþüncesi, soðuk suyun ürperten dokunuþlarý, anlýk kaybolmuþluk hissi, geceden kalan düþ kýrýntýlarý ve akýldaki yapýlacaklar listesinin neresinden baþlarým belirsizliði. Sabah serinliðinin insanýn teninden geçip kemiklerine kadar nasýl iþlediðini bilirim. Mevsimin kýþ olmasýndan deðil, çocukluðumda gittiðim yaz kamplarýndan. Sabahýn en uykulu vaktinde annemin beni uyandýrýp, diðer çocuklarla birlikte bizi götürecek otobüsü beklerken öðrendim. Durduramadýðým bir titreme yayýlýrdý tüm uzuvlarýma ve o an vaz geçerdim, hem denizden hem macera dolu kamp günlerinden.

Geniþ bir ailede büyümek farklý olmalý; çocukluðumda özenirdim böyle ailelere. Düþünürdüm ki öyle ortamda yaþanan her an bir mutluluk, neþe patlamasýdýr diye. Çocuk aklý. Nasýl olduðunu elbette ki öðrenemedim, tahmin edebilirdim sadece. Büyük olasýlýkla güzel anlar da yaþandýðý gibi, kaçýp haykýrasýn geldiði, çekilmez zamanlar da oluyordur, týpký hayattaki gibi.
Kalabalýk ailede büyüyen çocuklar büyük bir oditoryumdaymýþçasýna hayatý öðrenirler, herkesten bir þeyler kapýp büyürler, bence. Ben, annemden öðrendim. Gün boyu yanýmda olmayan, iþten yorgun argýn gelen, vardiyalarýnda uyuyakaldýðým, onsuz uyandýðým annemden. Konuþkan bir çocuk olmadým; sessizce annemi izlediðimi hatýrlýyorum: üzüldüðü, sevindiði zamanlarýný, onu mutlu veya mutsuz edenleri. Beni hiç
þýmartmadý, iyi ki yapmamýþ. Uzun uzun konuþmadý benimle, lakin ben onu hep duydum... Tüm kontrolcülüðüne, disiplinine raðmen ne kadar sevgi dolu
olduðunu anladým. Saygýyý ondan öðrendim, onu bana anlatmadý, göstermedi, kendisi öyle yaþadý. Ýnsanlarý yargýlamadýðýný gördüm, ekmeðini tereddütsüz paylaþtýðýný gördüm ve hiç unutmadým...

Ýyi bir insan olduðum iddiasýnda deðilim. Yaptýklarým, baþardýklarýmla övünmedim ve yapamadýklarýmla yýkýlmadým çünkü hayat aþýlacak bir dað, finiþ çizgisinde ödülü kapacaðým bir yarýþ deðil. Hatalar yaptým ve onlarý sorun etmek yerine dersimi aldým. Sessiz çocukluðumdan yüreðime yürürken çok þey anladým, hiç kimsenin bana anlatýp, gösterip öðretemeyeceði. Ve ruhumu tamamlayan diðer parçamý bulduðumda yüreðimin derinliðini keþf ettim, sabahlarýma tarifsiz, heyecanlý bir özlem eklendi... Aþk elimi öyle sýmsýký kavradý ki yüreðim sýcacýk kaldý.

Sevgimi rahatça belli eden biri olmadým. Çocukken bile sarýlmalardan, öpüþmelerden hoþlanmazdým. Oysa aðlayan birini gördüðümde elimi kolumu nereye koyacaðýmý, ne tarafa bakacaðýmý bilemem. Çaresizlikle göz göze geldiðimde kalbime ince uçlu bir hançerin saplanmasý ile caným yanar. Yaptýðý herhangi yanlýþ yüzünden utanç duyan bir insaný görmezden gelmek, kendisine çeki düzen vermesine bir fýrsattýr diye düþünmüþümdür. Karþýmdaki arkadaþým da olsa uzun uzun sohbet edemem, kelimeler anlamýný yitirdiðinde insanýn dilinde kekremsi bir tat kalýr. Kalabalýk dostluklara inanmadým hiç, olsa olsa kalabalýk eðlenceler vardýr. Ýnsanýn bir-iki can dostu olur, bence. Onlarla paylaþtýðý sýkýntýlar deðil, koþulsuz güven ve anlayýþ olmalý...

Ýnsan dünyaya bir þeyleri deðiþtirmek için gelir, en azýndan herkesin aklýndan geçmiþ bir saliselik düþünce bu. Kimileri baþardý, kimileri sunulanla yetindi ve kimileri egosunun ihtiþamýnda kendini kaybetti. Ben, kendimi deðiþtirdim... Hayat daha bir kolay yaþanýlan, daha uyuþturucu kývamýnda ve insan naturasý hala birkaç asýrlýk bir bilmece. Bu konuda bilimsel araþtýrmalar, çeþitli
teoriler, iddialar olsa da bir insaný tanýmak mümkün deðil. Yaþayýþ biçimi, alýþkanlýklar, fiziksel özellikler bilinebilir, lakin ruhun sonsuzluðu feth edilemez.
Bunun farkýna varanlar Aþk'ý, inanmayý, sabr etmeyi ve yürekten gülümsemeyi bilir. Bunun farkýna varanlar Aþk ile o bilmecenin çözülüþünü izledi...

Nasýl birisisin?..

eylül