Karþý komþumuz Sýrplýydý; dinine baðlýydý, gereklerini yerine getirmeye çalýþýrdý hep. Hz. Ýsa’nýn her doðum ve ölüm yýl dönümünde bize hediyeler getirirdi. Biz de kabul eder geri çevirmezdik onu. Tatlýlarý hafif þekerli ve leziz olurdu. Ayrýca küçük bir sepetin içinde, üstü boyalý, manzara resimleri iþlenmiþ yumurtalar ve küçük küçük çikolatalar olurdu.

Kapýmýzýn zili çaldý, açtým; Sýrplý komþumuz elinde küçük sepeti kapýnýn önünde bekliyordu. Yüzünde tatlý bir gülümsemeyle; ‘’Komþiye’’ deyip elindeki sepeti elime tutuþturdu. Ýçeriye buyur ettim. Nazikçe ret etti… ‘’Yapýlacak çok iþim var’’diyerekten.

Sepeti içeri aldým. Çikolatalara saldýrdýk hemen. Annem izliyordu bizi. Yeme sýrasý yumurtalara gelmiþti. Engelledi bizi. ’’Yumurtanýn üzerindeki resimlere bir bakýn hele’’ dedi. ‘’Sanat budur iþte! Azýcýk sanata saygý gösterin…’’

Birkaç gün sonrasýydý; okuldan eve dönüyorduk. Salona adým atar atmaz annemle göz göze gelmemiz bir oldu. Sepeti önüne koymuþ, yumurtalarý yiyordu. Gözümüz sepete takýldý; boþtu sepet.
‘’Ya anne’’ dedim hayýflanarak. ‘’Ýnsan hepsini mi yer!’’
‘’Acýktým!’’
‘’Hani üzerindeki resimler sanattý; kýyýlmazdý!’’
‘’Ýyi de ben sanattan anlamam ki!’’