SIRADAN BÝR ALIÞVERÝÞ


     

Bir kýsým eski arkadaþ, yýllar sonra, buluþalým eski günleri analým, diye bir gece düzenlemiþler. Eh artýk, böyle fýrsat kaçýrýlmaz.
Hanýma “Ben hafta sonu yokum, teþkilat çaðýrýyor.” dedim. Dönüp üstüme baþýma bile bakmadan:
     - Sen böyle gidersin!
     - Nesi varmýþ?
     - Öyle yerlere bitpazarý kaçkýný gibi gidilmez.
     Aslýnda doðru, giyim kuþam konusunda Adem babadan sonra çokça yol aldýðýmý söyleyemem.
     - Eee!
- Yeni bir þeyler alalým.
     “Alalým da ne zaman. Kaldý þurada iki üç gün” diyecektim, devam etti:
- Kendi baþýna iþ yapmaya kalkýþma, kazýklanýrsýn. Ýþim bitince ben sana “Haydi!” derim.

      …

      Biliyor musunuz, ben hayatta kendi alýþveriþimi hiç kendim yapmadým. Ne zaman kalkýþsam “Aman kazýklanýrsýn!” deyip engel oldular. Alýþveriþimi önce babam yapardý. Daha doðrusu, neye gereksinmem olduðuna da o karar verir, beðenir alýr, eve gelince silkeleyiverirdi heybeden. Ben de hiç arama, beðenme zahmetine girmeden giyimkuþam sahibi olurdum haybeden.
Babam ölünce ablalarýmdan büyüðüne miras kaldým. Günü gelince de eþime devir teslim edildim.
Þimdi ne zaman “Alýþveriþe gidecem” desem, “Dur, birlikte gidelim. Seni kazýklarlar!” deme yetkisi bir kül ve bütün halinde hatunun tekelinde bulunuyor.
      Neymiþ efendim; çok yetenekliymiþim de üç liralýk þeyi pazarlýk eder beþ liraya alýrmýþým. Ýnanmayacaksýnýz, alýþveriþ sýrasýnda yanýnda olmam bile zarar veriyormuþ. Satýcý kaç para dese “Tamam” deyiverip pazarlýk þevkini kýrýyormuþum. Hastane duvarlarýndaki hemþire resmi gibi dolaþmasýnýn nedeni de buymuþ.

     …


Ama, o günler çok geride kaldý. Azimliyim, istekliyim. En iyisini en ucuza alýp hatunu þaþkýnlýk içinde býrakacaðým günler geldi de geçiyor bile. Öyle kimsenin peþine takýlmadan, en kararlý halimle çarþýya daldým:
Önce ayakkabýlara bakacam; þöyle en iyisinden, sudan da ucuz olanýndan alayým ki, alýþveriþ yapma azmimdeki geliþme ortaya dökülsün. Tezgahtar birkaç ayakkabý çýkardý. Biri daha iyiceydi. Baþ parmaðýmla iþaret parmaðýmý birbirine sürtme hareketini yüz iþaretiyle de destekleyip “Kaça bu gereksiz þey?” der gibi yaptým. Tezgahtar da iþinin ehli “Olur mu abi, o dükkanýmýzýn en deðerli malýdýr.” der gibi yüzünü kendine doðru kasýp gerindi. Sonra kendini rahatlattý:
- Yüz elliye býrakýrým. O da Mehmet abimin güzel hatýrýna.
Bak! Çocuk ismen de hitap ediyor. Yani, bizim iþ açýkça dost ahbap iþi oluyor. Yoksa, iki yüzden bir kýrýk aþaðýya inmezdi.

     …

Ýyi baþladýk. Þimdi sýra takým elbisede. Buradaki tezgahtar daha içten, daha candan. Neredeyse, giysiyi kendisi de giyecekmiþ gibi soruyor:
- Nasýl bir þey düþünüyoruz Mehmet bey?      
- Ben bir pantolon bir ceket düþünüyorum.
Üç beþ giysi denendi, birinde karar kýlýndý. Sýra geldi hediyesine:
- Kaç para?
- Üç yüz.
Boynunu da yana yatýrýp devam etti:
- O da yalnýz size olur.
Sýrf bana. Üf! Bu millet kýçýna don da alamaz artýk. Üçyüz lira, ama o da sýrf bana; hatýrlý müþteriye.

     …

Hazýr baþlamýþken, bir de kazak alayým diye düþünüp, takým elbisenin rengine uyan bir tanesini gösterdim. Kaþýný kaldýrdý:
- Abi o sana gelmez!
Görüyor musunuz itibarý? Kötü mal ki, uyarýyor. “Sen bizdensin, ahbabýmýza yakýþmayacak mal vermeyiz.” demek istiyor.
Bak iþte. Alýþveriþe yollanmayacak adam mýymýþýz biz?A

     …

Eve geldim, haným bir aldýklarýma, bir de faturaya baktý:
- Üç takým elbise alacak ne vardý. Ötekileri düzeltmeye mi verdin?
- !!?


av.mehmetonder@hotmail.com