TIKIRT


NOT: Bu kýsa öykü 31 Mayýs 2013'ten çok önce yazýlmýþtýr. Son tümceyi okumayýnýz.

...

Bu ses ne? Sanki bir týkýrt sesi duyar gibi oldum. Uyur uyanýk baþýmý kaldýrýp saða sola baktým, kimse yok. Ýnsan yalnýz olunca, böyle ufacýk sesler bile ortalýðý çýnlatýyor. Nereye gitmiþti bizim çoluk çocuk yahu? Neyse bugün yalnýzým. Peki bu týkýrtý nereden geliyor? Mutfaktaki hormonlu yiyecekler büyüyüp bir þeyleri yere düþürdü de onun týkýrtýsý mýdýr nedir?

Bu bir týkýrtla kalsa iyi de ardýndan iki týkýrt sesi daha. Hormonu bol gelmiþ hýyarlar, zavallý acurlara karþý meydan savaþý açmadý ya; ardý ardýna bu iki týkýrdý da neyin nesi?

Tam baþýmý yastýða koydum, uykuya dalacaðým, bir týkýrt daha; ardýndan da tok bir “Küüüt!” sesi.

Yok yok, bu gürültü, hormonlu salatalýk gürültü olamaz. Hýrsýz bu! Týkýrtýlarýn artmasý bir yana tencere tava sesleri de duyulmaða baþladý.

…

Yahu bu hýrsýzlar da yüzsüzlüðü iyice ele aldý be. Anladýk yemek piþirip yiyecek de, bu týngýrtýlar ne? Esas yemeðin önünden bir tarhana çorbasý çekti herhalde caný.

Hýrsýz kardeþ, benim de canýmý çektirdin þimdi. Oldu olacak bol yumurtalý bir melemen yap anasýný satayým; dolabýn orta gözünde kese yoðurdu var, en güzel ayran kese yoðurdundan olur, bilmiyorsan.

Hal Allah, duyan duymayan da evine giren hýrsýzla anlaþtý, “Hýrsýzlýðý suç olmaktan çýkaran yasa önerisi hazýrlýyor.” diyecek.

…

Bu böyle olmayacak, hýrsýz da kim oluyormuþ? Deðil melemen; bol soðanlý terbiye yapacak, etten kaþýk sökülmez keþkek dövecek dönüp bakarsam!

Ama evde de yalnýzým, silahla da aramýz iyi deðil. Polisi arayayým, desem, telefon yanýnda deðil. Üstelik bunlar da silahsýz gezmezler. Padiþahlarýmýz efendilerimiz ganimet seferine çýkarken kýlýç kuþanýr, her türlü hazýrlýðý yaparlardý ya, bunlar da ayný, iþe tam donanýmlý çýkýyorlar.

Ama bizim de öyle uyuyor numarasý yapýp, ne çalacaksan çal git, der gibi durmamýz, hamuryudanlýk yapmamýz hiç yakýþýk almaz. Çýkacaðýz karþýsýna, baðýrýp çaðýracaðýz, becerebilirsek yakalayýp polise teslim edeceðiz. Beceremezsek, doðru bildiðimiz yolda savaþtýk, sopayý yedik, deyip yerimize oturacaðýz.

     …


Dediðim gibi, bu iþ böyle olmayacak. Adam týkýrtýlarý aþtý her türlü gürültüyü çýkarýyor. Dayanýlýr gibi deðil. Kalktým, kapýya doðru yürüdüm, bir cesaret kapýyý açtým ki, ne göreyim? Yeðen Serkan! Baþýný yana yatýrmýþ, konuþmaya hali yok gibi, soruyor:
-Uyandýrdým mý dayý?

Olacak þey deðil!

-Ne yapýyorsun sen burada?
-Baþýma bir aðrý dikildi. Ýki saattir; zonk zonk ötüyor. Evin her yanýný altüst ettim bir tane aðrý kesici bulamadým.

Tabi, onca yolu tepip dayýnýn evine hýrsýzlýða gelirsen, böyle baþýn aðrýr. Ben sana yapacaðýmý bilirdim ama, dua et yeðenimsin. Önce aðrýyý dindirelim:

-Bak. Buzdolabýnýn kapaðýnda mavi kapaklý küçük bir bölüm var. Orada etkili aðrý kesici olacak.

Serkan, “Hayýr olmaz.” der gibi, baþýný arkaya arkaya sallýyor:

-O sizin evdeki buzdolabýndadýr dayý. Didik didik ettim, bizimkinde yok.

     …

Oðlum, madem ben senin evinde konuðum, söylesene. Dayý, baþým çok aðrýyor, ilaç arýyorum. Aman, “Serkan’ýn evine konuk oldum, sabaha kadar hýrsýz gibi týkýrtý çýkardý bir türlü uyutmadý.” deme sakýn. Sen rahatýna bak, desene.

I ýh; iþ yok bu zamane çocuklarýnda.



av.mehmetonder@hotmail.com