SON LOKMA VE O


Hep ayný sahne; týkýnýr týkýnýr, midesinde son lokmayý yerleþtirecek boþluk kalmayýnca sokuþturacak bir kurban aramaya baþlar…
Bekarevi de olsa yiyecek içecek ister. Pazar alýþveriþi sýrasý baþkasýnda ise hiç sorun yok. Sorun yalnýz “O” gidince çýkýyor. Düþünsenize altý tane bekar gence ne dayanýr! Ona “O” deyiþimin sebebi mi? Üzmemek için. Ben öyle obur muyum, diye baþýma dikilmesin.
Ölçü müdür deðil midir bilmem ama, siz hiç pazar alýþveriþine gidip dört ayrý çeþit acý biber alýp dönen birini gördünüz mü? Ýþte “O” bunu da yaptý. Neymiþ? Ýþtah açsýn mýþ. Biri açmazsa öteki, tanrý korusun o da açmayýverirse ardýndaki.
Haydi iþtahý açtýk da yiyecek bir þey almamýþ. O kadar iþtah açýcýyla bizi mi yiyecek bu çocuk!
Sofrayý önünden kaldýrývereceklermiþ gibi yemesi vardý bir de; küçük çapta bir savaþ diyelim.

…

     Peki yararlý yanlarý yok muydu bu çocuðun? Vardý, olmaz olur mu. Örneðin onunla sofraya oturan hep yarý aç kalkar, kesinlikle kilo sorunu yaþamazdý.
Yalnýz, bir son lokmayý yememe huyu vardý. Sanki ilahi bir ses “Her oturuþta en az iki ekmek yiyeceksin. Yalnýz ikincisinin son lokmasýný yemen sakýncalý. Onu baþkasýna yedir, sakýn ha yabana götürme!” demiþ gibi yer yer, son lokmada durur, “Benimki yeter, daha çok yemem sakýncalý, kiloma dikkat etmeliyim.” der, baþladý son lokmayý týkýþtýracak bir kurban aramaya.

…

     O gün son lokmayý týkýþtýrma sýrasý bana gelmiþ olmalýydý. Daha çok beni kestiriyor. “Al þunu yiyiver.” de demiyor. Aðzýmý açayým diye tetikte bekliyor. Bulduðu ilk fýrsatta sokuþturuverecek. Her ne kadar sýra bende olsa da ötekiler de huyunu iyi bildiklerinden aðýzlarý mýh gibi kapalý. Öyle ya, bir sürpriz gol yeme tehlikesi var. Öyle tokluktan filan deðil caným. O ana kadar “O”ndan bir þey kalmýyor zaten.
Sýra bende olduðundan en tetikte duran benim. Hem insanýn sýrasýný bilmesi gibi erdem mi var!

…

     Bir ara bacaðýmda bir acý hissettim. Ah, derken týkýþtýrdý. Tetikteyim ya, lokmanýn üçte ikisi dýþarýda kaldý. Bu kes eylemini sözlü ikna ile tamamlamaya çalýþtý:
-Ne olur yutuver!
Ben de sözde O’ndan fýrsat bulup karnýmý doyurabilmiþim gibi direniyorum. Lokmanýn kýyýsýndan:
-Ýstemem, tokum.
Ama ýsrar büyük:
-Ne olur, ölümü öp!
- …
     
…

     Peki niye mi katlanýyoruz “O”na. O fýkralarý var ya, kýyamýyoruz. Evin neye kaynaðý. Þimdi düþünüyorum da hangi fýkrayý anlatýyordu “O” yahu? Yok yok hiç fýkrasýný dinlemedik. Yalnýz “O fýkrayý biliyor musunuz?” der. “Hangi fýkrayý?” der demez baþlardý gülmeye. Aman ne gülmek, kendi kendine kahkahadan yerlere yatardý. Üstüne kriz gelmiþ de son nefesini veriyormuþ gibi debelenirdi. Bulaþýcý mýdýr nedir, hiç gülüþlü bir þey duymadan biz de kendimizi yerlerde bulurduk.
Gülme krizi geçtikten sonra o harika fýkrayý merak ederdik tabi. Biri de tutar sorardý:
-Eee fýkra nasýldý?
Bizimkinden hep ayný yanýt:
-Ne fýkrasý?
Bir kahkaha tufaný daha. Hep “O”.