Etrafında olup bitenlere anlam vermeye başladığın andan itibaren tuhaf bir hikaye-söylenti koridorunda uzun yürüyüşte bulursun kendini. İşin trajikomik yanı şu ki ya bu yolculuğun derinlemesine farkındasın ya da sadece yolculuğun tadındasın.
Bir sürü insanın, bir sürü hikayenin arasından, taşlaşmış toprağın içinden çıkmaya çalışan bir tohum filizi gibisin. Yağmur yağarsa eğer, iklim elverişliyse, buz tutmazsa, sel alıp götürmezse, kurumazsan, çürümezsen eğer, yaprakların açılıp büyüyebilirsen, meyve verirsin. Toprağın humuslu, suyun, esintin, güneşin ölçüsündeyse, serpilirsin.

Hikayelerin arasında yürürken, insafsız şartları, olmaz engelleri yenip geçenleri gözüne sokanlar olur. Onlar yaptıysa sen niye yapamayasın diye şişip şişip gaza gelirsin. Varını yoğunu, tüm eforunu, olmayan sermayeni savurup ecdadının tosladığı duvara adını yazdırmak için çırpınırsın. Sıfırdan başlamak, iki eliyle çalışıp başarmak!.. Hadi oradan!
Demin kendini tutup karalamadığın zaman- mekan- atlama trampleni üçlüsüne geldin, değil mi?.. Bir de kesişme noktası var ya... Sıfırdan başarmakmış!

Tut ki hiçbir şeyin yok, aklından başka. Çevren yok, kart hamili meselesi yok. Becerin çok, senden kimsenin haberi yok. Sonra; pısırıksın der ukalalar. Bir verip on almak isteyenler. Sonra; hayrına dökülür saçılırsın, kullanan kullanana. Eh, bunun da sonrası var: senden çok alıp senden daha çok olduk derler.
Tut ki hiçbir şeyin yok, ailenden başka. Sıçrama tahtan onlar, yine de aklında bulundurmazsın. Tut ki kendinden başka hiç kimsen yok. Hayatı gördüğünü, inine girdiğini, çürümüşlüğüne kani olduğunu say. Sonra. Ne isteyip, ne yaparsın?..
İçinde büyüttüğün iyiliğin sesine kulak verip, şu hayattan gelip geçtiğini say...
Veya; kinine, açgözlülüğüne, saygısız vefasızlığına yol verip, nefesin yettiğince, beslediğin canavarı yaşat.
Ya kendin ya da hayat olmayı başarırsın. Şu ya da bu; basitçe ölürsün.

eylül