Gaza geliyoruz, hem de öyle böyle deðil. Kimimiz tam hýz kapýlýr, kimimizin aklý son anda frene asýlýr. Yaþanmýþý bir türlü kenara koyamadýk. Hýsým akrabayý kendimizden
sandýk, kullanýldýk. Meðer sadece kendine çalýþmalý(?!). Aynanýn karþýsýna geçip: en büyük, en akýllý, en, en, en olan benim diye tezahürat etmeli, ettirmeliymiþiz.
Hayat böyle demek. Hayatýn öyle olduðunu idrak etmek için, demek ki, bir süre yaþamak gerek. Oldu bitti maþallah kývamýnda bir oturtmanýn elemanlarýyýz hepimiz.
Yoksa kandýrýldýk mý demeliyiz?
Amaan.
Hayat bir yalan haber. Çünkü yaþadýðýný anlayana kadar sürenin sonuna gelirsin. Kapanma saati gelen mekanlar gibi iþiklar tek tek söndüðünde sonun geldiðini anlarsýn. Bu da çok fena koyar insana. "Dur, ben daha hiçbir þey anlamadým ki?! " diyecek zamanýn kalmaz. Geçmiþ olsun mu demeli, baþýn sað olsun mu...
Hayat asparagas haber gibi. Kapýlýrsýn, hiç bitmeyecek bir yarýþýn içinde yerini alýrsýn. Hep önde olmak için ödünler hatta kurbanlar verirsin. Herkesten daha çok, daha iyi, daha fazla, daha daha... olmak için elindeki tüm olanaklarla asýlýrsýn.
Kendine deðil, hele ki yüreðine deðil karþýndakine göre yarýþýrsýn. Niye? Ne için?
Cevapsýz sorulara bir tane daha eklenir.
Hayat, bir fýrsat deðil, sonu var çünkü. Hayat; kýymeti tek sende geçen bir liyakat niþaný. Yetmez mi?
Hayat, bir seçim. Sen ne dilersen, o olur...

eylül