Sanıyorum en büyük hatalardan biri çoğunluğun artık gerçek bir benliğe sahip olamaması… Hemen hemen herkes kendi yaratılışındaki çamurdan birer yansıma…

Öyle ya… Ona bakıyorsun aynı, buna bakıyorsun beklediğin gibi, şuna bakıyorsun hiç şaşırtmıyor, dost sandıklarına bakıyorsun, vakti zamanında içten içe olmaz ya, yapmaz demene rağmen yine ön gördüğün gibi çıkıyor.

Bu dediklerim yanlış olsaydı eğer; kafası çalışan, karakter ve kişilik analizlerini çoktan bazı kişiler vasıtasıyla sisteme işleyen yazılımcılar; yapay zeka diye bir şey yaratamaz, öylece beğendiğimiz şeyler doğrultusunda karşımıza hiç beklemediğimiz ama bize hitap eden paylaşımlar çıkmazdı.

İşte bu yüzden… Birleştirmem gerekirse… Bu yaşamda… Sen bana göre benim karşıma çoktan çıkması gereken, amma velakin tekrar düşündüğümde ben kendimi ararken, istediğim zamanda dahi karşıma çıksan değerini anlayamayacağım en değerlimsin.

Yine bu yüzden… Bizlerin tekrar tekrar ölüp dirileceğimiz paralel evrenlerde her zaman ki gibi yine hiç bilemeyeceğimiz, belki de tamamen şahsi ve aciz duygulardan ötürü önlenmesi istenilen ama Yaratan’ın ta kendisi tarafından kabul edilmediği için; her zaman, yer ve yaratılışta bir şekilde beraber olmamız gereken benliğim, düşüncem, parçam ve de eşimsin.

Gelelim sadede… Biri canım karım doğum günün kutlu olsun der… Biri bir fotoğraf, bir anı paylaşır… Biri ise bir taş, bir ev belki de araba alır… Hangisi çok değerli? Hepsi… Niye? Herkesin değer verme şekli başka… Bu satırları da kimseyi övmek ya da yermek için yazmıyorum…

Direkt sana yazıyorum… Ben… Senin hayatındaki Moğollarım… İskenderiye Kütüphanen içindeki tüm kitapları yakan… Amma velakin senin için seve seve roman yazan… Hepsi bu.