Sanýyorum en büyük hatalardan biri çoðunluðun artýk gerçek bir benliðe sahip olamamasý… Hemen hemen herkes kendi yaratýlýþýndaki çamurdan birer yansýma…

Öyle ya… Ona bakýyorsun ayný, buna bakýyorsun beklediðin gibi, þuna bakýyorsun hiç þaþýrtmýyor, dost sandýklarýna bakýyorsun, vakti zamanýnda içten içe olmaz ya, yapmaz demene raðmen yine ön gördüðün gibi çýkýyor.

Bu dediklerim yanlýþ olsaydý eðer; kafasý çalýþan, karakter ve kiþilik analizlerini çoktan bazý kiþiler vasýtasýyla sisteme iþleyen yazýlýmcýlar; yapay zeka diye bir þey yaratamaz, öylece beðendiðimiz þeyler doðrultusunda karþýmýza hiç beklemediðimiz ama bize hitap eden paylaþýmlar çýkmazdý.

Ýþte bu yüzden… Birleþtirmem gerekirse… Bu yaþamda… Sen bana göre benim karþýma çoktan çýkmasý gereken, amma velakin tekrar düþündüðümde ben kendimi ararken, istediðim zamanda dahi karþýma çýksan deðerini anlayamayacaðým en deðerlimsin.

Yine bu yüzden… Bizlerin tekrar tekrar ölüp dirileceðimiz paralel evrenlerde her zaman ki gibi yine hiç bilemeyeceðimiz, belki de tamamen þahsi ve aciz duygulardan ötürü önlenmesi istenilen ama Yaratan’ýn ta kendisi tarafýndan kabul edilmediði için; her zaman, yer ve yaratýlýþta bir þekilde beraber olmamýz gereken benliðim, düþüncem, parçam ve de eþimsin.

Gelelim sadede… Biri caným karým doðum günün kutlu olsun der… Biri bir fotoðraf, bir aný paylaþýr… Biri ise bir taþ, bir ev belki de araba alýr… Hangisi çok deðerli? Hepsi… Niye? Herkesin deðer verme þekli baþka… Bu satýrlarý da kimseyi övmek ya da yermek için yazmýyorum…

Direkt sana yazýyorum… Ben… Senin hayatýndaki Moðollarým… Ýskenderiye Kütüphanen içindeki tüm kitaplarý yakan… Amma velakin senin için seve seve roman yazan… Hepsi bu.