Bir mesaj gelir. ‘Sen gerçekten sevmeyi bilmiyorsun. Senin Allah belaný versin.’ Diye.

Sevilmediðini sanýp üstüne üstlük suçlu arýyordu belli ki… Bencil, umursamaz, sorumluluk almaz sanýyordu karþýsýndakini fakat o da diðerleri gibi yanýlýyordu. Çünkü suçladýðý ve belki de o anki sinirle ölmesini dahi istediði kiþi, yaþanýlabilecek tüm senaryolarý çoktan hissediyor, yaþýyor ve de biliyordu.

O güzeller güzeli kadýn ise; bu satýrlarýn kahramaný ile sýrf kendi çok mutlu olduðu için, bu yaþanýlanlar da hep onun konfor alanýnda, sessiz gemi tadýnda devam etsin istiyordu. Nitekim bu düþünceden dolayý kahramanýmýz da; ne kadar mutlu olursa olsun, onunla bir gelecek olamayacaðýný anlamýþ, konuyu hiç uzatmadan kapatmayý tercih etmiþti. Çünkü tecrübeliydi. Konfor alanýnda olanlarýn tekrar tekrar yaþanmasý, beraberinde sýradanlaþma, daha sonrasýnda ise þüphesiz ki ayrýlýðý getirecekti. Hiç kusura bakýlmasýn, gerçekten aþkýn olmamasý da bu iþin nihai gerçeðiydi.

Dolayýsýyla; belki biraz mutluluk uðruna bile yanmaya hazýr dahi olan kahramanýmýz; niye onu daha sonralarý üzebileceðini öncesinden fark edip, bu yüzden de, en baþta üzüp, ona gerçekten zamanýn kýsýtlý olduðu þu yaþamda, daha mutlu olabileceði baþka biriyle olabilme þansý yaratmasýn ki? Bu kadar ince düþünmek, bu kadar fedakar olabilmek, belki de bu kadar acýnýn üstesinden rahatlýkla kalkabilir olmak niye bencillik ya da sevmeyi bilmemek olarak algýlanýyor ki?

Bir de diðer mesele var tabi.

O’ndan kaçamýyordu belli ki… Bencil, umursamaz, sorumluluk alýnmayan bazý davranýþlar yapýlýyordu O’na karþý, fakat O nefret kusmuyor aksine izliyordu. Kahramanýmýz da; ne yaparsa yapsýn, O’nun bu yüceliði karþýsýnda kendini aciz ve borçlu hissediyordu. Geçmiþe þöyle bir baktýðýnda, en iyi zamanlarýnda, konforu çok þükür ki hiç bozulmadýðý gibi, en zor zamanlarýnda dahi, yine mutluluk, atraksiyon ve alternatif yollar, O’nun tarafýndan kahramanýmýza yaratýlýyordu.

Sözlerini; farklý zamanlardaki farklý aracýlarý ile okuduðunda ise, hiçbir þeyin boþuna olmadýðýný ve her þeyin bir sebebi olduðunu anlýyordu. Mutluluðunu eskisi gibi uçlarda deðil tadýnda yaþamayý öðreniyor, mutsuzluðunda ise kendisinin de aldýðý mesaj gibi, hemen O’na isyan etmek yerine biraz daha bu iþlerin nedenini anlamak için sabretmesi gerektiðini düþünmeye baþlýyordu. Naçizane bir Ademoðlu olarak; kendi yaratýlýþý, kendi bakýþ açýsý ve de kendi görebilme yeteneði ile bugününe þükreder ve O’nun gölgesine de bir adým daha yaklaþýrken buluyordu kendini. Toplumun beklediði gibi yaþamadýðý aþikardý fakat alimler gibi bu aþký okuyup, anlayýp ve de sorguladýktan sonra O’nu çok sevemeyeceðini kim söylemiþti ki? Kimin haddineydi?

Dolayýsýyla; kafasýnda bu kadar düþünceyi ve gelgitleri ayný anda yaþayan kahramanýmýz, en doðru cevabýn ‘’Amin’’ yazmak olduðuna karar vererek kaderini ve geleceðini bir kez daha sadece O’nun kollarýna býrakýyordu. Görülmüþtü de… Onlar tarafýndan…