Bilmiyorum belki benim hatamdır… Ben önemli günlere ya da kutsal sanılan gecelere inanmadım. Sadece, o gün hangi günse artık, o güne değer verenleri mutlu etmeye çalıştım.

Niye? Çünkü bana göre nefes alınıp verilen her yeni bir gün; yeni bir armağan ve her seferinde bir o kadar da yeni bir alternatif… Haliyle kah o günlerde, kah ise sıradan sanılan günlerde, değer verdiklerini mutlu edebiliyorsan; illa ki bir şekilde doğru yoldasındır ki… Demedi mi şurada ya da burada eğitimlere katıldıklarınız bu satırları? Demedi tabi… Niye? Şu yüzden… Eğer sizler özgür seçimlerinizin farkında olup, kendinizin daha iyisi olacaksanız, ilişkiler arası yönetici – yönetilen arasındaki çizgi şimdi nasıl çizilecek? Ben bilmem…

Niye? Ben hep kendimce, kendi bildiğim salt yolda ilerledim… Bu yolda haklı çıktım mı? Çıktım. Yine haksız çıkıp bu yolda bedeller ödedim mi? Ödedim. Sor bana pişman mıyım? Değilim tabi ki… Niye? Ben öyle istedim, yaşadım, hissettim ve öğrendim.

Dolayısıyla… Bu gece olduğu gibi kimileri için İran; İsrail’i vuruyor diye gördüğü sandığı füze, aslında İsrail’e düşen sıradan bir göktaşı olabilir. Bu yüzden de yazdığım her satırların, herkesçe yanlış anlaşabileceği zamanlardayız. Niye? Belki de göktaşı herkes anladığı gibi yorumlasın diyordur. Olamaz mı?

Gün sonunda… Her birey; yaratılışı gereği hayata kendi çerçevesinden bakar, bakmalı da… Bizi biz yapan da budur… Ben; satırlarımı sözde isyankar başlatıp, sonrasında durulaştırdığım anlarda rahatlıkla diyebilirim ki, bildiğini kendine sakla, ayıbı ört, sonrasında olacaklara da izin ver, şaşırma.