Bilmiyorum belki benim hatamdýr… Ben önemli günlere ya da kutsal sanýlan gecelere inanmadým. Sadece, o gün hangi günse artýk, o güne deðer verenleri mutlu etmeye çalýþtým.

Niye? Çünkü bana göre nefes alýnýp verilen her yeni bir gün; yeni bir armaðan ve her seferinde bir o kadar da yeni bir alternatif… Haliyle kah o günlerde, kah ise sýradan sanýlan günlerde, deðer verdiklerini mutlu edebiliyorsan; illa ki bir þekilde doðru yoldasýndýr ki… Demedi mi þurada ya da burada eðitimlere katýldýklarýnýz bu satýrlarý? Demedi tabi… Niye? Þu yüzden… Eðer sizler özgür seçimlerinizin farkýnda olup, kendinizin daha iyisi olacaksanýz, iliþkiler arasý yönetici – yönetilen arasýndaki çizgi þimdi nasýl çizilecek? Ben bilmem…

Niye? Ben hep kendimce, kendi bildiðim salt yolda ilerledim… Bu yolda haklý çýktým mý? Çýktým. Yine haksýz çýkýp bu yolda bedeller ödedim mi? Ödedim. Sor bana piþman mýyým? Deðilim tabi ki… Niye? Ben öyle istedim, yaþadým, hissettim ve öðrendim.

Dolayýsýyla… Bu gece olduðu gibi kimileri için Ýran; Ýsrail’i vuruyor diye gördüðü sandýðý füze, aslýnda Ýsrail’e düþen sýradan bir göktaþý olabilir. Bu yüzden de yazdýðým her satýrlarýn, herkesçe yanlýþ anlaþabileceði zamanlardayýz. Niye? Belki de göktaþý herkes anladýðý gibi yorumlasýn diyordur. Olamaz mý?

Gün sonunda… Her birey; yaratýlýþý gereði hayata kendi çerçevesinden bakar, bakmalý da… Bizi biz yapan da budur… Ben; satýrlarýmý sözde isyankar baþlatýp, sonrasýnda durulaþtýrdýðým anlarda rahatlýkla diyebilirim ki, bildiðini kendine sakla, ayýbý ört, sonrasýnda olacaklara da izin ver, þaþýrma.