Kimsesizler Mezarlýðýna kimse hoþ gelmez…
Kimse öldüðünde bir mezarý olmaksýzýn gömülmeyi istemez. Hatýrlanmamak üzere gitmeyi, tüm insanlarýn hatýrasýnda kötü bir aðýz tadý býrakmayý istemez. Gömülmeyi tercih etmeyip yakýlmak istenenlerden küllerini tuvalete boca edilmesini vasiyet eden de pek kimse olmamýþtýr.
Velhasýl, buraya kimse öyle hevesle gelmez.

Burayý mesken tutmuþ hayaletin kendisi bile. Zira tam þu esnada ayaklarý geri geri gidiyordu bir yandan ilerlerken. Ýçerisinin durumunu görmek, havayý koklamak, neler olabileceði hakkýnda bir yandan da düþünmek için direk mezarlýðýn içine projekte olmamýþtý hayalet. Sesler…

Devamlý bir sesler duyduðunu sanýp sonra ya rüzgârýn yapraklarý hýþýrdatmasý, ya hayalet zihninin münasebetsiz oyunlarý çýkýyordu bu sesler.
Ta ki net bir þekilde baþka hiçbir þey olma ihtimali olmayan o sesi duyana kadar. ‘’ Gitmeyin… ‘’

Güçlü bir ses baðýrmýþtý. Bu kimsesizler mezarlýðýnda serbest kalan hayaletlerin bir tanesinin diðerlerine sesleniþinden baþka bir þey olamazdý.
‘’ Nereye gitmeyin? ‘’

Düpedüz cani bir katilin hayaleti ‘’ yarým kalmýþ iþlerim var ama tamamlamam lazým ‘’ dedi çirkin çirkin sýrýtarak. Babasý tarafýndan katledilip tanýnmaz hale getirilen kýz ise ‘’ benim de, benim de ‘’ diye kikirdedi. Suratý çürük çarýk gözleri kurtlu bir köpeðin hayaleti hýrsla uludu ve hýrladý sonra da gitmeyin diyen hayalete.
‘’ Gitmeyin çünkü beraber gidicez. ‘’

Sinsi sinsi konuþmayý dinleyen kimsesizler mezarlýðýnýn metruk hayaleti konuþanýn kim olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Biraz daha görüntü alabileceði bir köþeye doðru ilerledi.
Bu Oydu.
Katili…
‘’ Ama hani ruhu yoktu? ‘’

Kadýnýn saçlarý tenine yapýþmýþ, sanki kafasýndan aþaðý bir kova kanlý çamur boca edilmiþ gibi görünüyordu. Çýplak vücudu siyah tüllerle belli belirsiz kapatýlmýþ, gözleri ise konuþurken bukalemun gibi biri diðerinden baðýmsýz saðý solu yukarýyý aþaðýyý her yönü kolaçan ediyordu.
Uzaktan, yolun baþýndan ise bir gölge aðýr adýmlarla onlara doðru yaklaþýyordu.

Hayalet onun kim olduðunu anlamak için anlýk olarak bir yanýnda belirdi, hissetti ve kayboldu. Üstü baþý partal periþan bir adam aðýr adýmlarla kimsesizler mezarlýðýnda ilerliyor ve biraz önce birkaç metre önünde, þimdi ise etrafýnda dönüp duran hayaletlerin hiç birisinin varlýðýný hissetmiyordu.

‘’ Ölüm bir lütuftur, bunu anladýnýz mý artýk? ‘’ dedi katil. Ellerine bakýyor, kendini inceliyordu konuþurken. ‘’ Hem huzur, hem özgürlük, hem de düzen…’’

Hayatýný þeytan gibi geçirmiþ, þeytanca cinayetler iþlemiþ birisinin öldüðünde huzura ermesinden bahsediyor olmasý hayaleti sarsýyordu. Dünyevi telaþlarýn bitmesi, belirsizliklerin sona ermesi tamam ama ya yapýlanlarýn cezasý? Her þey yanýna kâr mý kalýyor bunlarýn?
‘’ Bunun sevgi neresinde? ‘’ dedi hayalet. Baþýný ellerinin arasýna sýkýþtýrdý. ‘’ Sevmek adil olmaktýr, sevgiyi hak edene fazlasýný vermek, hak etmeyene daha azýný vermek. Böylece hak edeni etmeyene ezdirmemek, maðdur etmemektir. ‘’

Katilin yalan söylüyor olabileceðini hesaba katmýyor, ihtimal de vermiyordu. Beyni duraklamýþtý.
‘’ Ben farkýnda olmadan yaþarken bile insanlara huzuru, özgürlüðü ve düzene kavuþmayý bahþetmiþim yaptýklarýmla. ‘’

Söyledikleri ile diðer hayaletler pek de ilgilenmiyordu. Huzurlarýndan azade kýlýnmalarýna sinirli olanlar, katillerinden intikam almak için hýrslananlar, yaþarken sadece ölümü düþünenler, masumlarý öldürenler, kendini patlatanlar, azýlý teröristler, garipler…

Hepsinin bir arada yarattýðý öfke dalgasýnýn elektriklenmesi neredeyse cismani dünyada bile görülebilecek kýrýlmalar yaratýyordu. Öyle dahi olsa mezarlýða gelen adam bunu fark etmedi. Sadece yapmaya geldiði þeyle meþguldü. Aðýr aksak adýmlarla bir mezarlýðýn baþýna gelmiþ, tabelayý gözyaþlarý ile tutup dua ediyordu.

Hayalet o mezarýn hikâyesini biliyordu. Mezarda erkek olarak doðduðu halde kadýn olarak yaþamayý tercih ettiði için ailesinden aforoz edilmiþ, sonra da sokaklarda sürülen bir yaþamýn ardýndan bulduðu bir bela ile ölüme kavuþmuþ birisi yatýyordu.Adam etrafýnda dönüp giden hiçbir þeyin farkýnda olmaksýzýn aðlýyordu. Bir erkek çocuðu sahibi olacaðýný haber aldýðýndaki mutluluk, sünnet törenindeki gurur, onun istikbali ile ilgili kurduðu hayaller, oðlunun dükkânýn baþýna geçmesi ve babasýný emekli etmesi ile son bulacaðýný hayal ettiði çalýþma hayatý geçti aklýndan. Bol torun sevmeli emeklilik hayatý, eþi ölürse yanýnda yaþayacaðý kabul göreceði bir yuvanýn olacaðý düþüncesi, yok kendi önce ölürse gözünün arkada kalmayacaðýna dair inancý ve bunun gibi onlarcasý…

Hepsi tek bir yumruk olmuþ boðazýna oturmuþtu. Aðlarken aðzý burnu týkanýyor zor nefes alýyordu. Oðlunun tercihleri, ameliyat geçirmesi, aileye getirdiði sözde ‘’ utanç ‘’ ve karýsýnýn ölümü, hayata tutunduðu tüm o aktörlerin hayatýndan silinip gitmesi…

Hayatýnda ilk defa bu kadar aðlamýþtý.

Mezarýn rakamdan ibaret tabelasýný ileri geri oynata oynata yerinden çýkardý ve dizinde ikiye kýrdý. Paslanmýþ çubuk iki keskin ucu olan bir silaha dönüþtü. O silahý da adam hiç durup düþünmeksizin kendi üstünde kullandý.
Tüm mezarlýktaki hayaletler artýk dikkat kesilmiþ adamý izliyordu.

Metruk dahil…

Adam oðlunun aslýnda bir nevi mezar taþý olan tabelayla bileklerini ve boðazýný kesti, topraðýnýn üstüne öylece uzandý, oðlunun topraðýný kanýna boyadý ve orada öylece gözlerini yumup çektiði acýyla ölmeyi bekledi…
Azrail’ in soðukluðu hissedildi mezarlýkta. Bir an için oradaki tüm hayaletler onunla karþýlaþtýklarý o ana dair dejavular ile sarsýldý, kimisi kaçmaya bile meyletti ama Azrail’ in iþinin oradaki müstakbel mevtanýn canýný almaktan ibaret olduðunu fark ettiðinde gerek görmediler.
Uzaktan gizlice olan biteni izleyen Hayalet manzara karþýsýnda bir eliyle gözlerini kapatýp þakaklarýný ovdu. Eliyle kapattýðý hale sýmsýký yumdu gözlerini.
Yumdu…
Yumdu…
Ama hayalet olduðu için transparan eli ve göz kapaklarý görüntüyü kapatmýyor, görmeye devam ediyordu…

Lanet etti yüzlerce binlerce kez…

Çünkü adamýn yanýna gidip onu hissettiðinde, hissettiði þey sadece öfkeydi. Gidecek, yaþadýðý tüm mutsuzluklarýn müsebbibi olarak gördüðü oðluna lanetler edecek, küfredecek ve mezarýna tükürüp geldiði o bilinmezliðe geri dönecekti. Bu kimsesizler mezarlýðýnýn rutinlerinden biriydi. Ama o rutin bu sefer yaþanmadý. Yeni bir trajediye dönüþtü. Bunun sebebi de serbest kalmýþ, intikam hissiyle dolu, nefret dolu ruhlardý ve bunun farkýnda olan da sadece kimsesizler mezarlýðýnýn metruk hayaleti deðildi. Bunu fark ettiðini katilinin bakýþlarýnda da görebiliyordu. Kadýnýn nursuz hayaleti çamurlu diþlerinin arasýndan pislik püskürterek, haykýra haykýra gülüyordu bu elde ettiði güç ile neler yapabileceðini düþündükçe.

Haykýrdý…
‘’ Þu adamýn yüzündeki huzura bakýn, hadi bu huzuru yaymaya gidelim ‘’ diye baðýrdý.

Diðer hayaletlerde otuz iki kýsým, tekmili birden bu coþkuya katýldý ve bir coþku kimsesizler mezarlýðýný terk ettiler…

Dünyaya benzersiz bir bela tebelleþ oldu.
Kimsesizler mezarlýðýnda kimsesiz bir tek hayalet kaldý. Herkes gidince sigarasýný yakýp diðer elini yumruk gibi sýkan, sinirli ve yenik bir hayalet…
‘’ Beni buna siz mecbur ettiniz ‘’ dedi ve kayboldu.

Böylece geride yerinden kalkmaya niyeti olmayan, artýk ruhaniyeti bile solup gitmekte olan birkaç silik ruh hariç mezarlýðýn kendisi de kimsesiz kaldý.