Zincirlikuyu Mezarlýðýna hoþ geldiniz Gençler…

Hayalet umarým kimse görmez, yakalamaz der gibi kýsýk bir sesle açýlýþý yapmýþtý. Yabancý sularda yüzüyordu, burasý kendi mekâný deðildi. Hatta burasý kendi mekânýnýn tam tersi bir yer neresi olabilirdi sorusunun tam da cevabýydý.

Herkesin tanýdýðý pek çok kiþinin mezarlýðý burasý. ‘’ Zincirlikuyu Mezarlýðý.’’
Buraya ünlüler, siyasiler, edebiyatçýlar, burada kimsesiz olmak ile en alakasýz olan, yüzbinler hatta milyonlarca kiþi tarafýndan tanýnan, sevilen insanlarýn kabirleri vardý. Anlatýlacak hikâyelerde hikâye beðen. Tabi anlatýrken ‘’ milletin bilmediði ne anlatabilirsin ki? ‘’ diye düþünmüþtü hayalet.
Ya da bir hikâye anlatmasa. Yani kurtuluþun bunda olmadýðý belli. Bu dünyada yarým kalan bir iþi var ise eðer ve bundan dolayý burada sýkýþýp kalmýþ ise, bu yarým kalan iþin kimsesizlerin hikâyesini anlatmak olmadýðý belli.

‘’ anlattým da ne oldu? ‘’ dedi hayalet…

Yaktý bir sigara agresif, bir haller bir tavýrlar ile. ‘’ Evet size diyorum, anlattým da ne oldu? Hanginizin hayatýna bir katkým oldu? Sizi geçtim kendime mi bir yararým oldu? Olmadý… ‘’ Sanki þimdiye dek anlattýklarýný dinleyenlere, takip edenlere, instagramdaki caný takipçilerine serzeniþte bulunuyor gibiydi.
Derin bir nefes çekiþ, öfkeyle burundan üfleyiþ. ‘’ Halýnýn altýna süpürülmüþ kabahatlerdir kimsesizler mezarlýðý. Unutmak için fýrsat yaratmak, unutmak için bahane yaratmaktýr. Çünkü biten þeyler ilginizi çekmiyor, devam eden þeyler ilginizi çekiyor. Etsin, hep devam etsin hikâyeniz. Size dedim ki bakýn burada yanlýþ gitmiþ ve yanlýþ bitmiþ hikâyeler var. Ýçte patlamýþ, ölümün kasvetiyle kurumuþ gözyaþlarý var, anlatýlmayan hikâyeler var. ‘’
Sýrtýný bir mezar taþýna yasladý ve ayaklarýný ileriye doðru ittirerek yere çöktü. Sigarasýný attý ve saçlarýný karýþtýrmaya baþladý. Toz, pas, kurtçuk ve pire hayaletleri uçuþtu havada. Ýmaj, karizma, tarz. Bunlarýn hiç birisini düþünecek hali yoktu.

‘’ Bu sýrtýmý dayadýðým mezar, size göstermiycem kim olduðunu yazýlarýn olduðu yere dönmiycem, kim olduðunun önemi yok çünkü bu mezardaki kadýnýn huzurunu öylesine hissediyorum ki…’’ Þöyle bir ardýna dönüp baktý, gülümsedi. Mezar taþýný sevdi. Sanki bir þey duymuþ ve sevgiyle karþýlýk vermiþ gibiydi. ‘’ Burada yatan kadýn be… Hepinizden güzel yaþadý. Hepinizden renkli canlý güzel giyindi, yaþlýlýðýnda hepinizden gençti. Gençliðinde hepimizden yaþlýydý be. Hikâyesini dizelere döktü, dizeler melodilere yasladý sýrtýný ayný benim onun mezarýna sýrtýmý yasladýðým gibi. Hala kulaðýmda benim. Ya sizin? Peki ne oldu? Bu kadýnýn hikâyesi bile unutuldu. Bu kadýnýn þarkýlarý unutuldu artýk.’’

Mezar taþýný öptü verdiði rahatsýzlýktan özür dilercesine. Bir sigara daha yaktý. ‘’ Ölüm tüm hikayeleri sonlandýrýyor. Ama iyi, ama kötü. Ama mutlu ama mutsuz. Ýstisnalar var tabi ‘’ diyip kendini gösterdi.
Hikâyesi sonlanmak bilmeyen, dünyanýn hayal edilebilecek en çirkin Araf modelinde, dünyanýn bizzat kendisinde Araf’ da kalan bir kimsesiz. Yaþlýlýðýný göremeden ölüp giden, huzura eremeyen, ne yapsa beter eden, sorularý cevap bulmayan bir garip…

‘’ Ama elbet her þey son bulur. Sonlarla yüzleþmekten kaçmaktýr baþkalarýnýn sonlarýndan kaçmak. ‘’ ‘’ Saçmalýyorum ’’ dedi içinden. ‘’ Benim burada ne iþim var? ‘’ Gözünden bir damla inci tanesi gibi ýþýldadýðý halde pis bir su damlasý gibi görünen yaþ süzüldü. Süzülüp gittiði yüzü yere düþüren, onu utandýran bir damla.

‘’ BENÝM BURADA NE ÝÞÝM VAR ‘’ diye haykýrdý. Biraz önceki sessiz sedasýz halinden, tam tornistan etmiþ, isyankâr bir tavra bürünmüþtü hepten. Kravatýný yaka paçasýný söküp atmak istercesine eliyle tutup savurdu. Bu mezarlýðýn daha önce pek þahit olmadýðý huzursuz elektriklenmeler yayýldý etrafa.

‘’ Her þey bir hikâye olarak baþladý, baþlý baþýna kendi hayatým. Sonra bu hikâye sonlandý, ama iþte buradayým. Kendi sonumu ararken size sonlardan bahsetmek istedim, sona erebilmek için. Güzel sonlar, mutlu sonlar, acý sonlar, kötü sonlar. Etrafýmý sonlarla, varmak istediðim huzura istemediði halde varanlarla doldurursam belki olur dedim. Olmadý hala buradayým. ‘’
Baþýný gökyüzüne kaldýrdý. Gözleri yukarýyý, cenneti, Tanrý’ yý arar gibiydi. Merhamet gösteren tarafýndan merhamet görmek için, buna nail olmak için yapýlmasý gereken ona en ihtiyaç duyan kiþi olmak mýdýr? Yoksa kendini o hale getirmek midir?

‘’ Daha ne yapmamý bekliyorsun ‘’ dedi. ‘’ Ben zeka küpü deðilim, sýrlarý gizemleri çözebilen birisi deðilim. Mesajlarý anlayamam eðer varsa bir yerlerde, alt metinleri çözemem. Ne yapmam gerekiyor bitmesi için. ‘’
Küçük kýzý düþündü.

‘’ Þimdi kim bilir nerede, ne yapýyordur? ‘’
‘’ Kaç yeni oyuncaðý ile oynuyordur sýkýlana kadar. Sýkýlýp da onlar bir bok çuvalýlarmýþ, bir sakatat torbasýlarmýþ gibi atacak? ‘’
‘’ Yarýn manþetler ne olacak. ‘’
‘’ Kimsesizler mezarlýðýna daha kaçý gelecek. Bunun derdi neden beni bu kadar geriyor? ‘’

Bir sigara daha yaktý. Histeri halinde ve fazlasýyla göçük durumda hissediyordu. Hislerinin tekinsizliði, yalnýzlýðýnýn muhteþemliði ve bitmek bilmeksizin sonsuz bir çukura düþüyor olmanýn hissi. ‘’ Keþke hiç buraya gelmeseydim ‘’ dedi.

Kimsesizler Mezarlýðýndan kaçtýðýndan beri her ne yapmýþ olursa olsun, ‘’ keþke yapmasaydým ‘’ hissiyatýyla bitecekti zaten ve bunun farkýnda deðildi.
Ta ki o ana kadar.

Omzunda bir ’’el ‘’ hissetti. Þefkatle dokunan, babacan bir el…
Omzundan bir sýcaklýk sanki bir kalbi varmýþ gibi göðsünün ortasýna, ordan da sanki kanýna karýþmýþ gibi kalbinin atýþýyla tüm vücuduna yayýldý, neredeyse dizlerinin baðý çözülecekti.

‘’ Evlât ‘’ dedi elin sahibi.