Sanıyorum ki iyiler; hayata önce Eddard Stark gibi başlıyor… Saf ve salt duruşlarından ötürü sisteme karşı kaybettiklerinde ise ansızın Robb Stark’a bağlayıp, iyilik için savaşmaya yemin ediyor, ki bu işlerin öyle olmadığını fark ettiklerinde ise, sonrasında Stannis Baratheon tadında ateşe ateşle karşılık vermeyi tercih ediyor.

Görüyor ki; savaştığı kişi ve zihniyet, o kadar kötü ki, bu sefer de Petyr Baelish tadında realist adımlarla bu yanlış çarkı durdurmaya çalışıyor… Tek başına ve bir o kadar da istemeden sinsice sisteme karşı savaş açmaya cüret ediyor… Nitekim ön göremediği tek bir yanlış kararda ise arkasında da kimsesi olmadığından, bir tık daha duygusallaşıp Tywin Lannister tadında aile ve bilgelik yolunda ilerlemeyi tercih ediyor. Yine de, hançeri düşmanlarından beklerken, ne yazık ki vermiş olduğu mücadeleyi takdir edip algılayamayan ailesi tarafından arkasından vuruluyor.

Gün sonunda iyiler… Kuran’ı Kerim’de de tekrarlandığı gibi herkes gibi ölüp ölüp dirilirken; okuyor, gözlemliyor, planlıyor, ön görüyor, eyvallah dahi çekiyor ama ne yaparlarsa yapsınlar, oyunun sonucu değişmiyor, değişmesi için de diğerleri tarafından zerre kadar mücadele edilmiyor.

Bu yüzden de yaratılan sistem ile iyiler; ne yazık ki asla ve asla aynı yolda ilerleyemiyor.

Haliyle… Şahsen ben… Yeteri kadar kahramanın; kutsal, kişisel ve de bazı bazı nedenlerle köleleştiğini ya da bitirildiğini gözlemledim… Kendini kah şöyle, kah ise böyle güçlü sanıp, sandırılıp, farklı hülyalara inandırılanları da gördüm… O yüzden de sistem ile defalarca savaşıp, kaybetmeyi beklemek yerine, bu işin doğrusunun Aegon Targaryen adıyla dahi bilinmeyi reddedip; güvendiği topraklarda ve de dostlarla yaşama özlem duyan Jon Snow tadında sistemin dışına, bir nevi duvarın ötesine geçmenin en doğru karar olduğunu yeğledim. Hepsi bu.