KÖR KEDÝ BÝLÝNCÝ

Kör kedim var, sürekli kendini geliþtirir, pes etmek, umutsuzluk diye bir þey yok, kulaklarýyla, patileriyle çözüyor her þeyi ve haritalandýrýyor dünyayý, mahalleyi, çevreyi, dün tramvay yoluna gitti, tramvay geçmiþ, sabahýn köründe, ezilmemiþ, kedinin durduðu yok, gören kedi gibi geziyor, ve ben þaþýyorum onun hayatta kalma mücadelesine.
O halde biz de kör kedi gibi azimli olabiliriz.
Böyle yaþamak lazým.
Sürekli geliþtiriyor kendini.
Normal insan, evim, arabam, karým çocuðum var diyor, iþim, “ben oldum” kafasýnda, vicdan da, yok, insanlýk da yok adamda, kadýnda, zerre bile deðil evrende.
Ýnsan sürekli derine gitmeli, kendini aþmalý, esiri olmamalý hiçbir þeyin, hepsi geçip gitmiyor mu, öleceðiz? Peki o zaman bu delilik, azgýnlýk, kalpsizlik neden? Bu kabadayýlýk, faydasýzlýk neden? Ruhsuzluk neden?
Ruhaniyet, kalp yok insanlarda.
Yaþ ilerliyor ve hepten çýkmaza giriyor insanlar.
Laftan anlamýyor, geliþmek istemiyorlar.
Delilik üretiyorlar.
Geliþen deðiþen biri görmedim kendim hariç, hep ayný kafadan gidip geliþtirici dönüþtürücü sözler diyenlere zerre deðer vermiyorlar.
Hastalýk üretiyorlar, çakralarý bozulmuþ, gerçeði dersen sana deli diyorlar, týmarhanelik olmuþlar.