KÖR KEDİ BİLİNCİ

Kör kedim var, sürekli kendini geliştirir, pes etmek, umutsuzluk diye bir şey yok, kulaklarıyla, patileriyle çözüyor her şeyi ve haritalandırıyor dünyayı, mahalleyi, çevreyi, dün tramvay yoluna gitti, tramvay geçmiş, sabahın köründe, ezilmemiş, kedinin durduğu yok, gören kedi gibi geziyor, ve ben şaşıyorum onun hayatta kalma mücadelesine.
O halde biz de kör kedi gibi azimli olabiliriz.
Böyle yaşamak lazım.
Sürekli geliştiriyor kendini.
Normal insan, evim, arabam, karım çocuğum var diyor, işim, “ben oldum” kafasında, vicdan da, yok, insanlık da yok adamda, kadında, zerre bile değil evrende.
İnsan sürekli derine gitmeli, kendini aşmalı, esiri olmamalı hiçbir şeyin, hepsi geçip gitmiyor mu, öleceğiz? Peki o zaman bu delilik, azgınlık, kalpsizlik neden? Bu kabadayılık, faydasızlık neden? Ruhsuzluk neden?
Ruhaniyet, kalp yok insanlarda.
Yaş ilerliyor ve hepten çıkmaza giriyor insanlar.
Laftan anlamıyor, gelişmek istemiyorlar.
Delilik üretiyorlar.
Gelişen değişen biri görmedim kendim hariç, hep aynı kafadan gidip geliştirici dönüştürücü sözler diyenlere zerre değer vermiyorlar.
Hastalık üretiyorlar, çakraları bozulmuş, gerçeği dersen sana deli diyorlar, tımarhanelik olmuşlar.