Karanlık bir dehlizden bilinmezliğe doğru hızla yol alan ruh halimin yansımalarını işlemek isterdim. Buna hangi kelimelerin ne gibi bir birlikteliği anlam kazandırır bilemiyorum. Yine de ardı-sıra dökülen sözcüklerin akışına bırakmak istiyorum kendimi.

Bazen bir türkünün en gamlı ezgisinde buluyorum kendimi, bazen de bir arap atının dolu dizgin rüzgarı teninde hissetmesinde... Bir bakmışım elim anlam kazanmış sevgilinin teninde, bazen de anlamsız boğulur gözbebeklerim; takılır kalırlar bir duanın ötesine. Başak tarlalarının altın esintisini andırır yarin gözyaşları bazen, bazen de "dokunsam incinecek" türünden nazlı bir hava estirir. Olur-olmaz zamanlarda tutkular söze gelir...

İliklerin duyguları saklayacağını hiç düşünür müydün? Ya soluklarındaki kesintilerde O\'nsuzluğun barındığını? Ve yahut hiç düşündün mü damaklarında -bilmeden- yakalamaya çalıştığın tadın sahibinin o olduğunu? Belki daha derinlerde saklı tanımlar. Belki göz önünde duruyor görülmeyen. Her nasılsa bir yanım darmadağın olur turkuaz gecelerde... Nasıl sığdırırım kelimelere bilemiyorum. Şimdi kısa, anlık duygu yoğunluğumu söze döküyorum.

Gecenin deminde kıvama geliyorum. Karanlık gözlerimi açık tutmamı sağlıyor. İçimde bir deprem; içim mangaldaki kor gibi bir yürek taşıyor. Ruhum taşmak istiyor bedenimden; ulaşılmaz diyarların ağaç gölgelerinde saklanmak istiyor. Ellerim boşlukta kalıyor her defasında; hiç bir canlı denizde bu kadar çaresiz kalmamıştı... Anılarım sürüklüyor beni zamanda yolculuğa; gitmek istemiyorum. Bir kez daha dudaklarımın kavruk bir toprağın yüzüne benzediğini hissetmek istemiyorum. Gözlerimin, en güzel renklerden uzak kalışının yansımasını istemiyorum.
Bir şiirin, sessizlikte bir buğu gibi içime akmasını duyumsamak istemiyorum. Anla işte; bir yanımın kanamasını artık istemiyorum.

Bir sigara yakıyorum sonra, şair der ya : "dumanı cevahire değer!" O türden işte... Fütursuzca savuruyorum dumanını... Dost elinden bir türkü okuyorum gecenin lacivert göğüne. Bir balık oluyorum suda yan giden, ya da bir turna oluyorum sılaya hasret. Sonrasında, sonrasında dağlanıyor yine, yeniden yüreğim... Ne fayda!..