Mükemmelliyetçi bir yapýnýz varsa, bu; baþýnýza gelebilecek en kötü þeylerden biridir bana göre. Çünkü her zaman huzursuz olacaðýnýz, her zaman yolunda gitmeyen þeyler arayacaðýnýz ve aradýðýnýz için de bulacaðýnýz anlamýna geliyor. Özellikle karakter gibi göreceli bir konuda mükemmellikten bahsetmenin imkansýza yakýn zorluðu düþünüldüðünde. Hem de bu görecelik iç dünyalarýmýzda bile zaman zaman baþ gösterirken. Peki ama bana kim mükemmel olmak gerektiðini söyledi. Annem-babam bana asla böyle birþey empoze etmediler. Bu gereksiz hedefi kendim edindim ve gereksiz olduðunu bile bile ýsrar ettim. Çünkü edindiðim tüm amaçlara kesinlikle ulaþabileceðime dair inancým vardý. Öte yandan da 'Amaçlarýma ulaþamayacak bile olsam onlar uðrunda çabalamalýyým' gibi buna pek de kesinlikle inanmadýðýmý gösteren baþka bir inancým daha vardý. Ayný bunun gibi kendimin hem kendine çok güvenli, hem de güvensiz olduðunu, hem iyi hem de temelde pek de sandýðý kadar iyi olmadýðýný düþünen kanýlarým vardý. Bunlarý da her zaman ufak tefek binlerce olay, içimde uyanan düþünce ve duygularla desteklemeye hazýrdým. Böylesine tartýp biçme durumlarý, hemen her zaman da neyin doðru neyin benim beynimin ürünü olduðundan þüphe duymamla sonlanýrdý.

     Kendi kanýlarým ile, halk arasýnda bir paralellik yok. Belki böyle bir paralellik bulmaya çalýþmakla en büyük hatayý ediyorum. Yanlýþ anlamayýn, kendimi baþkalarýnýn kanýlarýna uydurmak ve tamamen beðenilmek üzerine kurulu bir hayat istediðim yok. Ama baþkalarýnýn ne düþündüðünden kesin olarak emin olmak gibi bir beklentim var. Ama bu da her zaman deðil. Sadece kendimi daha güvende hissetmek istediðim zamanlar. Oysa bundan kim emin olabilir ki? Sonra onca farklý insanýn ayný çýkarýmlarda bulunacaðýný kim garanti edebilir ki? Olur mu böyle þey? Hem sonra neden herþey tamamen benim bilgim dahilinde olursa, kendimi iyi hissedeceðim?

     Yaþayýp geçilen olaylarda edindiðim izlenimler baþkalarý tarafýndan farkýnda bile olunmamýþ oluyor. Büyük ihtimal kedimi yeyip bitiriþlerimin aslý astarý yok. Bir de ben kendime saygý duymayý ve kendime haksýzlýk etmemeyi baþarabilsem.

     'Hayat önümde büyük bir bilmece'. Eski Türk filmlerini andýran böylesi beylik bir cümleyi ne yazýk ki ben inanarak söylüyorum. Hayat önümde büyük bir bilmece ve büyük bir ihtimalle de zannettiðim kadar karmaþýk deðil. Fakat geldiðim bu noktada, yirmisekiz yaþýndayken, yaþam karþýsýnda henüz yürümeye baþlayan bir çocuðun beceriksizliðini gösteriyorum gibi geliyor. Ýþin ilginç tarafý bana dýþarýdan bakan birinin büyük ihtimal bunun tersini söyleyeceðidir. Belki de doðru olan da budur... Ah... hiçbir þeyden emin olamýyorum ki...Ýki kere ikinin dört ettiði gibi bir kural olmalý elimde. Ne olduðumdan ve ne olmak istediðimden. Yoksa tüm dünyayý karþýma almak pahasýna kendim olmaya devam edecek azim ve yürekliliðim var benim.

     Lütfen bana büyüdükçe neyin deðiþtiðini birileri önüne oturtup, dünyayla yeni yeni tanýþmakta olan bir çocuðu eðitir gibi anlatsýn. Büyüklerin dünyasýna girme vakti gelmesine raðmen, çocuk saflýðýna sýðýnmaya çalýþan ve bu yüzden de yabancýlaþan benime birileri doðrularý anlatsýn. Neden yazýlanlarla yaþananlarýn bunca ayrý olmasý gerektiðini anlatsýn bana. Ve de iç dünyam ile dýþ dünya arasýndaki köprüyü huzur içinde nasýl taþýmam gerektiðini...

     Tüm bu duygularla doluyken aklýma gelen tek þey, benim normal biri olmadýðým oldu. Baþkalarýnýn kolaycacýk yapýverdiði, söyleyiverdiði... anlayýverdiði onlara göre sýradan, üzerinde durmaya bile deðmeyen þeylerin benim için çýkmaz olduðunu ve anlaþýlmasý güç olduðunu ancak bu þekilde izah edebiliyordum. Bir zamanlar benimle birlikte kendi maceralarýný arayan, benimkinden farklý da olsa kendi gerçekleri için çabalayan nice insan zamanla herkes kadar mutlu ve herkes kadar az yabancý olabiliyorlardý da benim yabancýlýðým, kimliðimin sorularý devam ediyordu. Ben her zaman onlara bakýp deðiþtiklerini düþünüyordum. Ama bunu hiçbir zaman kendimi güvende hissederek yapmýyordum. Yani anlayamýyordum... Böylesi bir deðiþimin istenen birþey olup olmadýðýný çözemiyordum. Ya onlar artýk kendileri gibi olmaya çalýþmaktan vaz geçip, bir zamanlar o çok içerledikleri diðerleri gibi olmaya teslim oluyorlardý, ya da ben zamanýnda geçirmem gereken bir deðiþim için çok geç kalmýþtým. Öyle veya böyle, normal olmadýðým düþüncesi daha çok kafamý kurcalar oldu. En azýndan sýradan, günlük þeylerle uðraþmak istemeyecek kadar, havadan sudan bahsedemeyecek kadar 'þey'dim. Bu 'þey' yerine birçok þey konabilir... ciddiydim(?), kendime dönüktüm(?), güvensizdim(?), hayatý ciddiye alýyordum(?), çocuk kalmýþtým(?). Aslýnda ben hiç çocuk olmadým ki...Buraya daha benim aklýma þu anda gelmeyen, belki de ara ara düþündüðüm binlerce olasýlýktan biri konabilir.

     Tüm hissettiklerimin nedenini belki çocukluðumda bulabilecektim. Analitik bir düþünceyle, tüm bunlarýn cevaplarý belki de okul sýralarýndaydý, belki annemde ya da babamda... Mutlu yada mutsuz geçen çocukluðumda. Hiçbir önemi olmadýðý halde, tüm unutulmuþ ama önemli hatýralar yerine hafýzamda yer tutmuþ bir sahnede.... Hafýzamýn zayýf olduðunu söylemiþ miydim. Çocukluðuma ait az aným olduðunu... Bu nedenle aklýma gelenleri olduðu gibi derlemek hiç de zor olmayacaktý. Zaten çoðu sýradan þeylerdi. Ama daha sonra ne ararsam onu bulacaðýmý fark ettim. Kendine güvenen mutlu bir çocuk olduðumu düþünmeme neden olabilecek anýlarým da, tersi de mevcuttu. Kendime kabulleneceðim bir senaryo türetecektim, sonra da karþýma ne çýkarsa çýksýn kabullenmeye razý olduðumdan gerçek adýna baþka senaryolar da türetecektim ve gerçeðin hangisi olduðunu asla bilemeyecektim. Ýþin kötüsü birileri bana bunu ne kadar kýrýcý da olsa söyleyemeyeceklerdi. Ýnsanoðlunun doðumundan itibaren ayný karaktere en azýndan özüne sahip olduðunu anladýktan sonra böylesi bir geri inceleme mantýklý görünmesine raðmen, kendi kendime atýlacaðým maceranýn sonuçsuz olacaðýný ve baþka binbir soruyu beraberinde getireceðini fark etmem üzerine derlemeden vaz geçtim. Fakat; þimdiye kadarki his ve düþünce hayatýmýn mümkün olduðu kadar düzenli ve ayrýntýlý olarak beyaz sayfalara aktarýlmasý da kendim için yapmam gereken bir zorunluluktu.