“CANIM ANNEM” YOKLUÐUNUN KABUSUNDAN SATIRLAR...

Caným Annem, gidiþinin üzerinden asýrlar mý geçti, yoksa zaman artýk anlamýný mý yitirdi? Kelimelerin dökülemediði dudaklarýnýn yerine konuþan güzel gözlerinin yeþili solup yaprak yaprak döküleli kaç “Annesizlik Asýrý” geçti?

     Aynalarýn bazen yansýtmamasý gerekecek kadar çok acýyý biriktirdiðini düþünüyorum. Biriktirip bir anda püskürtüyor yüzüme yokluðunu. Damar damar çatlýyor yüzüm, gözlerim paramparça oluyor bir anda. Su buharýnýn yapýþkan vurdumduymazlýðýna, artýk parmaðým olan hüznümle yazýyorum sensizliði. Ve ne yazýk ki kýrýk – dökük umutsuzluðum bir tene batacak cam kýrýklarýndan çok daha fazla acýtýyor yüreðimi...

     Gecelerin kördüðüm karanlýðýnda iç hesaplaþmalarýmýn merkezi oluyor bir nefes Annenin evrende varolduðu zamanlar. “Keþke”lerin acýmasýz yaralayýcýlýðýndan uzak duran yaným bile pes ediyor o an. Mantýðýn çizdiði çizgilerin belirlediði sýnýrlar siliniyor yýldýrým hýzýyla.”Hiç býrakmasaydým ellerini” ya da “Bir kez daha fazla söyleseydim sevdiðimi”...Zamanýn geriye akmayacaðýný bildiðim gibi, aksa da yaþam merkezinin tek bir kiþide düðümlenemeyeceðini bilmeme raðmen zonkluyor hayallerim kör kuyularda...

     Fotoðraflarda kaygýsýzca gülümseyen kel kafalý, tombik, sütbeyaz bebek olmak istiyorum yeniden. O minik kýzýn gözlerinde, her türlü kötülükten sakýnýlacaðýný bilmenin sonsuz güveni okunuyor. Koruyucu meleðim...Yüreðim üþüyor yokluðunda...

     Sadece birkaç gün sonra anneler gününü kutlayacak milyonlarca insan. Belki kliþe cümlelerle, tanýdýk çiçeklerle kucaklanacak anneler. Ve annelerine sarýlabilecek kadar þanslý olanlar bunun nasýl olaðanüstü bir an olduðunu bilemeyecekler. Pamuk elleri öpebilmek ve kara topraða dokunan ellerin kaskatýlýðýnda buz kesmek. Bir býçak ucunun keskinliði kadar keskin bir fark. Ýki sene önce yumuk yanaklarýnda kaybolan dudaklarým bu sene “ANNEM” diyemeyecek yürek dolusu...

     Biliyorum her ölüm erken. Ama annelerin ölümü; çocuklarý kaç yaþýnda olursa olsun, çok hem de çok erken. Anneliðim bile bastýramýyor annesizliðimin acýsýný. Dünyanýn en tatlý iki meleðinin olaðanüstü sevgisiyle sarmaya çalýþýyorum yokluðunun devasa yarasýný. Kangren olmuþ. Yaram ilaç kabul etmiyor Annem..

     Sadece rüyalarda yakalayabilmek seninle paylaþýmý, daðlýyor duygularýmý. Senin geriye dönüþünün; belki de hiç gitmemiþliðinin verdiði tanýmsýz hazzý yaþýyorum o kýsacýk zaman dilimlerinde. Biliyor musun annem nasýl haykýrdýðýmý? Düþler aleminin sýnýr tanýmazlýðý nasýl olaðanüstü. “Size söylemiþtim” diyorum, “Anneciðim ölmedi” diyorum. Bayram sevinçlerini kýskandýracak neþem, güne uyanan gözlerimde kabus oluyor. En acýsý benim kabusum, uyanýnca bitmiyor, her sabah yeniden baþlýyor. Seni kaybettiðim gerçeði dikiliyor karþýma olanca inanýlmazlýðýyla. Hayatýmýn hiçbir gerçeði böyle buz olup donmadý damarlarýmda. Yokluðunun tuzlu tadý, esir alýyor gözbebeðimi kana kana...

     Ýkinci kez kutlu olsun canýmýn özü ANNEM anneler günün, yanýna varamadýðým mekanýnda...