Bir çocuk büyütmelisin gözleri kan kokmayan;canı yandığında olmalısın etrafında,yıpranmamalı düşleri,yamalanmadan elbisesi gururla dolaşmalı sokaklarda.Tutmalısın ellerinden sıkıca''bu benim babam'' dediğinde arkadaşına gururlanmalısın ve senden aldığı güvenle delice koşmalı kırlarda.Bazen uzanmalı gökyüzünün maviliğine,buluttan yuvaları olamalı,oyuncaklarını umursamadan sana koşmalı var gücüyle,sonra doya doya öpüp boynuna sarılmalı,''hoşgeldin babacığım'' diyebilmeli o çocuk gözleri gülerek.Korkmadan yaşayabilmeli,istediğini almalı hayattan.
Takip etmelisin her anını;bir masal okuyup uyuttuğunda sabaha kadar yalnız bırakmamalısın,gece yarısı uykuda o çocuk düşleri arasında gezerken yanağına bir buse kondurup,uyandırmadan üstüne çekebilmelisin yorganı usulca...Sabah kahvaltısında günaydınla uyandırmalısın;önlüğünün düğmelerini ilikleyip çorabını giymesine yardımcı olmalısın,başını okşayarak''benim oğlum ileride büyük adam olacak'' diyebilmelisin ve sarsmadan o küçük yüreğine öğretmelisin yaşamayı sarsmadan.Hem anne hem baba olmalısın;hissetmemeli hiçbir şeyin eksikliğini,doğduğu gün ölen annesinin suçunu yıkmamalısın üstüne.Görmeli babasının gözlerinden mertçe sevmeyi,acısını gömmeyi bilmeli içine delikanlılık çağında ve koruyabilmeli umudunu son nefesine kadar.
Böyle bir çocuk büyütmelisin;gözleri kan kokmayan,sevdiklerini kaybettiğinde bile yaşatan ve hayatın tüm derslerini senden alan,seni taşıyan...İki eli bir ömür yakanda değil de öldüğünde her gün mezarının başında duada olan..İşte böyle bir evlat yetiştirmelisin gözleri kan kokmayan,yüreği kanayıp kanayıp kabuk bağlamayan ve o zaman kendine gerçekten baba diyebilirsin...