Ben sana arkamı dönüyorum,yüzüm bana.Önümde bir mevsim arkamı döndüğümde sayısız ve bu sayısız mevsimin içinde beni farkedip yüzüme gülümseyenler;bahar kokan,yazın sıcağında kavrulan sayısız gülücüğe buz tutmuş mevsimini tercih ediyorum.Yanılıyorum;yanılmışlığıma doymamış bir hissi doyuruyorum seninle.Bu doyurmada o hissin altında uyuyan bir canavar uyanıyor,adı pişmanlık yutuyor benden önce mevsimini ve kursağım boş kalıyor.Seni yokluğuna tercih ettiğimde o canavarın kükremeleri hıçkırık olup düğümleniyor boğazıma ve ben ne zaman sevmeye kalksam hissediyor pişmanlığım kendime ihanetimi ama seni de sevdiğime pişman olmak istiyorum sevgili.
Bu pişmanlığı yaşatmıyorsun bana;sevginle aramda kan davası başlıyor o anda ve kan çekiyor beni artık sevdandan ne kadar uzak dursam da.Kan çekiyor ben gidiyorum,her gittiğimde kırılma noktasına ulaşamadan dağılıyorum.Yeni yollar,yeni bir buz tutmuş mevsim arıyorum ama bir başka mevsimi sevmeye kalktığımda eriyor buzların ve sevdanı zedeliyorum.Ben seni seviyorum,beni hep bir başkası seviyor sevgili.Başka mevsimlere el sallamaya kalkıyorum belki senden bir iz bulurum umuduyla...Elimi kaldırmamla bir el yapışıyor parmaklarıma o an daha da büyüyor umudum hevesle koyuluyorum yola.Ufak adımlarla yürürken havasını soluyorum pişmanlığını yaşatacak bedenlerin,kulağıma fısıldadığın notaların benzerinden arıyorum farklı seslerde.Sabah oluyor,güneş seninle doğduğu gibi doğmuyor güne.Belki bu mevsim herkesin hayalini kurduğu mevsim ama senden bir parça olmayınca yapamıyorum ve yalan söyleyip sana sırtımı döndüğüm yere geri gidiyorum çünkü beni hep sana benzemeyen birileri seviyor sevgili.
Sana sırtımı döndüğüm yerde bekliyorum,dönüp dolaşıp mevsiminin yine ardımda duracağı hevesiyle.Biliyorum bir durursa orada,uzanacak ellerin omuzlarıma,yüzümü sana döndüğümde kucaklayacak beni mevsimin,pişmanlığım yine hissedecek kendime ihanetimi,benden önce yutacak olsa da mevsimini olsun ben hazırım;seni de sevdiğime pişman olmak istiyorum sevgili...