Etki altında kalır mısınız? - diye sorulsa bunu hemen kabul edecek kaç kişi olur diye düşündüm. Bence pek fazla olmasa gerek. Hadi ama, kendimize karşı dürüst olalım, etkileniyoruz, Tamam, belki sık olmaz, yine de etki altında kalmayı her birimiz az çok tecrübe etmiştir. Çocukluğumda okuduğum kitaplar misal. Önce Jules Verne'nin "Deniz altında 20 bin fersah" kitabı geldi aklıma. Kitabı okuduğum yıl yaz kampına gittiğimde acayip şekilde dalmaya merak saldım. Dalmak derken, öyle derinlere değil, kıyıya yakın bir yerde eğitmenin gözetiminde, şnorkel ve gözlük yardımı ile saçlarım yosun ve kum taneleriyle dolana kadar dibe inip çıkmaktı yaptığım. Dipteki midye kabukları, yengeçler, küçük balıklar, deniz kestaneleri arasında Kaptan Nemo ve Natilius'a ait izler bulabileceğime inanmış olmalıydım.
Bu durum beni bir elektrik balığı çarpana kadar sürdü. Jules Verne kitaplarını okumayı bırakmadım tabi ki, sadece kıyıdan fazla uzaklaşmadım. Sonra Daniel Defoe'nun kahramanı Robinson Crusoe yüzünden bahçedeki ceviz ağacına "tünemek" dönemi geldi. O da geçti. Kısaca, çocukluğumda okuduğum her kitaptan etkilenmişimdir. Okul döneminde, fizik, kimya, biyoloji derslerinde öğretilenler karşısında kim bir buluş sahibi olmayı düşünmemiştir ki? Sonra, herşeyin kendisinden önce keşfedildiği gerçeği ile yüz yüze kalmıştır. Etrafta gördüklerime ne demeli? Televizyonda gösterilen sihir temalı dizilerden etkilenen yeğeniniz, çocuğunuzdur belki.
Büyümenin çeşitli dönemlerde, ruhi hallerin değişimiyle etkilenme odakları değişiyor tabi ki. Benim içinde bulunduğum bir tek odak kütüphane olmuştu. Şimdi yalnızlık hakkında olan bir önceki yazıma sebep işte bu oldu. Yalnızlığın en güzel yönleriyle buluşmak bütün etkilere rağmen kendinde kalabilmektir. Bu cümlenin sadece kitap okumakla alakalı olduğu sonucu çıkarılması yanlış olur. Etkilenip o kitaplardaki kahramanı ve hayatı tasvir eden yazarın fikirlerini, düşüncelerini benimsemek yerine kendi fikir ve düşüncelerimiz ile okunmalı. Mantığımızı çalıştırdığımız sürece kitapların, filmlerin okunduğu, seyredildiği an'daki heyecan hazza dönüşür ve final!-gerçek hayat. Fikirsiz yaşamak bir tür yoksulluk bana göre. Yeni fikirlerden bahsetmiyorum. Belki dünyanın en eski, en denenmiş, en bilinen fikridir, fakat bana ait, "benimce" bir fikrim olmalı. Farklı oluruz o zaman, kendim olmanın farkı ile.
Sayısız televizyon kanalında sayısız ve ne yazık ki birbirine benzer senaryoları olan diziler yayınlanır her gün. Aralarındaki farklar, isim, yer, zaman, oyuncu, yönetmen, kanal, produksiyon gibi unsurlar. Diğer bir gerçek ise televizyonculuğun da bir çeşit endüstri olduğu. Ticaret. Satan memnun, alan memnun ise reytingler tavan yapar. Bu dizilerdeki karakterler yaşamıyor, canlandırılıyor sadece. Acaba bunu kaç kişi gerçekten ama gerçekten idrak edebiliyor? "Bana ne, etkilenmesin" diyebiliyor yapımcılar, yazarlar v.s. Etkilenmesin, tamam da, evden kaçan kaçmış, canına kıyan kıymış, cana kıyan da kıymış olur... Bir de: neden kötüyü alıp etkilenir, iyiyi de gösteriyoruz, diyenler var. Sessizlik...
İnsan nekadar mükemmel yaratılmış!.. Bir anlayabilse bunu, ya da daha doğrusu anladığını sandığını gerçekten anlayabilse...

eylül