Telefonun sesi ile daldığım düşüncelerden sıyrıldım.

-” Alo, Şengül sen misin?”

-” Evet, ablacığım benim. Bülent yoğun bakımdan çıktı. Seninle konuşmak istiyor. Şimdi kendine geldi.”

-” Nasıl, böbrek nakli oldu mu?”

-” Evet, ablacığım nakil oldu. Oğlum ve kocam şimdi iyiler.”

-” Canımm, çok şükür. İnan çok sevindim. Çok çok geçmiş olsun. Hadi ver de sesini duyayım...”

-” Peki ablacığım. “

Sessizlik...

Ve gözyaşlarım boğazımda yığın olmuştu. Ağlamak istiyordum. Hem de hıçkırıklarla. Doyasıya ağlamak istiyordum. Sevinç gözyaşlarımı içimde zapdetmekte zorlanan yüreğime söz geçirmek ne mümkündü.

Sesi titrek ve fısıltı halinde kulağıma geldiğinde, yutkundum...

-” Abla ben kurtuldum.”

-”Canım kardeşim, Allah'ın izniyle kurtudun. Sana demiştim, yaşayacaksın “ Umudunu yeşil tut” diye. “

-” Evet ablacığım, bana o enerjiyi sen verdin. Sayende buradayım.”

-” Sevgili Bülent, sadece ben değilim. Önce Allah sonra da Edremit Belediye Başkanı ve Kaymakamının desteklerini de unutmamak gerek.”

-” Evet ablam. Allah hepinizden razı olsun.”

-” Amin kardeşim, şimdi çabuk iyileşmeye bak. Yaşamak şakaya gelmiyor. İyileş ki, evimizin balkonundan körfezden batan akşam güneşini izleyeceğiz daha.”

-” İnşallah ablacığım.”

Telefonu kapadığım da artık sevinç gözyaşlarıma engel olamadım. Aylar önce komşum için “ne yapabilirim?” çabalarımız ile çaresizliğimizi Edremit Kaymakamı ve Belediye Başkanına sunmuştuk. Ve Antalya'ya onların maddi manevi destekleri ile uğurlamıştık alt kattaki komşularımızı.

Şimdi 20 yaşında olan oğlundan böbrek alınıp nakil olmuştu babasına. Yaşayacaktı. Kulaklarımda dün gibi çınlayan o umutsuz sesini artık duymayacaktım.

-” Abla yakında ölme sırası bana gelecek, 3-4 yıldır diyalizdeyim, uzun süre diyalizde olan insanlar ölüyor, bugün de bir kadın hemen yanı başımda öldü. Şimdi sıra bende...”

Ve şimdi o komşum her insan gibi yiyecek, içecek ve sağlıklı insanlar gibi tat alacaktı yaşamdan.

Oğlunun ona verdiği tek böbreği ile...


Emine Pişiren/ Yeşil Bursa/08.01.2009