Dün gece bir rüya gördüm hayýrdýr inþallah. Bir saçmalýk bir saçmalýk, anlatýlýr gibi deðil. Adý üstünde, rüya iþte.

Rüyamda, bir’den fazla görevi – makamý olan biriymiþim. Hani, bir koltukta iki karpuz derler ya; ben bir koltukta üç beþ karpuz birden taþýyormuþum. Hem valiymiþim, hem milletvekiliymiþim, hem de bakanmýþým. Ayrýca, baþbakan yardýmcýsýymýþým. Sanki adam ( kadýn) kýtlýðý varmýþ gibi memlekette.

Ofisimde çalýþýyorum iþte öylesine. Birdenbire odamýn kapýsý açýlýyor, onlarca gazeteci dalýyor içeri. “ Sayýn Esen ! Lütfen bir fotoðraf ! ” diyen diyene. Flaþlar patlýyor þimþek gibi. Hiç haz etmezmiþim gazetecilerden. Baðýrýyorum korumalarýma:
-     Nerden çýktý bu zerzevatlar ? Oðlum! Neden aldýnýz bu adamlarý içeri?
Rüya bu ya, bir bakýyorum benim korumalar da gazeteci olmuþlar. Ellerinde birer fotoðraf makinesi, karýþmýþlar diðer gazetecilerin arasýna; onlar da þak þuk fotoðraf çekiyorlar. Allahallah!

Derken, gazeteciler bir aðýzdan baðýrýyorlar?
-     Sayýn Esen, neden katýlmadýnýz cenaze törenine?
Þaþýrýyorum:
-     Ay kim öldü gene ? Benim ölenden mölenden haberim yok.
Gözlerini yuvalarýndan çýkararak yanýtlýyor bir gazeteci:
- Türkân Saylan’ ýn cenaze törenine ?
Koltuðuma yaslanýp, bacak bacak üstüne atýyorum, kendimden emin olduðum mesajýný vermek için.
- Hangi kimliðimle yanýtlayayým ?
Bir kadýn gazeteci alaylý alaylý soruyor:
-     Vali olarak niye katýlmadýnýz Sayýn Esen ?
Ne desem ne desem diye düþünürken aklýma geliyor:
-     Ya çocuklar, ikide bir ekranda görünmek istemiyorum. Millet, “ Bu vali de cenaze törenlerine katýlmaktan iþini yapamýyor. Ömrü mezarlýklarda geçiyor bu kadýnýn.” demesinler diye katýlmadým.
Gülüþüyorlar býyýk altýndan. Hep böyle yaparlar zaten. Þöyle bir bakýyorum gazeteci grubuna, bizim cenahtan kimse yok. Ah ! Keþke olsalardý. Ne güzel çanak sorular sorarlardý , ben de þakýr þakýr yanýtlardým.
Sonra baþka gazeteci alýyor sýrayý:
-     Peki, bakan kimliðinizle neden katýlmadýnýz ?
Elimle þöyle bir saçlarýmý dalgalandýrýyorum ama kimse oralý olmuyor. Hemen yanýtlýyorum:
-     Baksanýza yüzümdeki sivilceye. Bu sivilceyle çok kötü görüntü veriyorum. Bu halimle törene katýlmam; milletin göz estetiðini bozmak olurdu, halkýma saygýsýzlýk olurdu. Üstelik, saçlarýmýn da boyasý gelmiþti. Saçlarýmýn yarýsý siyah, yarýsý beyaz. Eðer bu halimle törene katýlsaydým, bana ne derdiniz biliyor musunuz?
Gazeteciler koro halinde :
-     Ne derdik Sayýn Esen?
Þýp diye yanýtlýyorum: Bakan, siyah- beyaz saçlarýyla cenaze törenine katýlarak, ” Bu yýl Beþiktaþ’ý þampiyon yapacaðýz ! ” mesajýný verdi, derdiniz. Hem haksýzlýk olurdu Sivasspor’ a.

Sonra bakýyorum gazetecilere, yanýtým inandýrýcý oldu mu diye; ama hiç renk vermiyorlar hýnzýrlar….Derken baþka bir gazeteci soruyor:
-     Peki Sayýn Esen, milletvekili kimliðinizle neden katýlmadýnýz?
Ýþite burada ter basýyor beni. Acaba ne desem ne desem? Tam kem küm edecekken, Allah tarafýndan bir ses geliyor kulaðýma. O sesin dediðini söylüyorum:
-     Törende o kadar millet varken, vekile ne gerek var arkadaþlar ? Asil varken, vekil hükümsüzdür.

Ancak, sorular bitecek gibi deðil. Bir özel kanal muhabiri alýyor sýrayý:
-     Baþbakan yardýmcýsý kimliðinizle neden katýlmadýnýz?
Ýþte þimdi yandým diye düþünüyorum. Ateþ basýyor vücudumu. Nasýl kývýrsam nasýl kývýrsam diye kývranýrken, birden aklýma bir bahane geliyor:

-     Böyle þeyler kýsmet meselesi. Demek ki, kýsmetim yokmuþ orada. Zaten alerjim var papatyaya, kardelene. Ýyi ki gidememiþim, yoksa þimdi hastanede olurdum. Kim yapacaktý iþlerimi ? Görev kutsaldýr, görev ihmal edilemez. Hamdolsun ki, iþimin baþýndayým. Hatta az önce, bir simit evinin açýlýþýna katýldým. Yarýn da, belediye baþkanlarýmýzdan birinin dünürünün yeðeninin kýzýnýn düðün mevlidine katýlacaðým.

Her þey yolunda gidiyor derken, bir gazeteci haykýrýyor:
-     Sayýn Esen ! Vatandaþ kimliðinizle neden katýlmadýnýz?

Bir türlü bitmiyor sorular. Uzun zamandýr bu kadar kötü rüya görmemiþtim.O sýrada sanki küçüldüm küçüldüm, bir kibrit kutusuna sýkýþtým gibi hissettim.Sonra da büyüdüm büyüdüm, bulunduðum o koca ofis dar gelmeye baþladý. Sonunda bu soruya da yanýt verdim:
-     Arkadaþlar, öküz altýnda panda, ay pardon buzaðý aramayýn. Her gün onlarca, yüzlerce insan ölüyor memlekette. Hangi birinin cenazesine katýlayým ? Ben gitmedim diye, kadýnýn cenazesi ortada kalmadý ya. Ýçimden “ Bu kadýnýn ölümü, biraz þüpheli. Nasýl da Ergenekon soruþturmasýndan hemen sonra öldü.” diye geçiriyorum da söyleyemiyorum. Tam bu sýrada beni bir korku basýyor. Ya beynimi okurlarsa bu gazeteciler ? Ya vücut dilimi analiz ederlerse ?....Baþlýyorum zangýr zungur titremeye. Nefesim daralýyor, kalbim kuþ gibi çýrpýnýyor. Bilsem rüyada olduðumu, hiç oralý olmayacaðým.

Gazeteciler yavaþ yavaþ yaklaþýyorlar masama. Çakan flaþlar neredeyse gözlerimi kör edecek. Bir gazeteci belki ayakkabý falan fýrlatýr diye, çaktýrmadan gardýmý almaya çalýþýyorum. Derken, gazeteciler iyice yaklaþýyorlar, nefeslerini yüzümde hissediyorum…..” Yeteeeeeeeeeer ! “ diye baðýrmamla uyandým. Bir baktým, sýcak yataðýmdayým. Dünyaya yeniden gelmiþ gibi oldum.

Rahmetli Türkân Saylan’ a büyük bir saygý, minnet, þükran duyan biri olarak neden bu rüyayý gördüðüme bir türlü anlam veremedim.