İzEdebiyat - Didem Duruöz - Bir Aldanışın Ardından

11 Ocak 2010
Bir Aldanışın Ardından
Didem Duruöz

Çocukluğumdan beri hayatımda, tanımak istediğim ancak sevilmeme korkusuyla uzak durma kararı aldığım, böylece tanıyamadığım değerli kişiler oldu. Bir de aynı şekilde, benden uzaklaşmayı tercih eden bazı arkadaşlarım, dostlarım oldu. Zamanla edindiğim farkındalıklarla, istemeden bu kişileri kendimden, benim uzaklaştırdığımı anladım. Her biriyle yaşadığım tüm anlar için şanslıyım. Onlara kızdığım, olanları anlamlandıramadığım, hatayı kendimde ancak yanlış yollarda aradığım, zamanlar oldu. Şimdi sadece, birlikte geçirdiğimiz güzel anları, sevgiyle hatırlıyorum. Kimbilir dünya küçük, günün birinde belki onlardan birileriyle tekrar karşılaşırım. Karşılaşmasam bile hepsinin kalbimde ve zihnimde özel bir yeri var.Benden uzakta olan sevdiklerime, benim için önemlerini hissettirmeyi başaramamış da olsam, onlarla , kavga da etmiş olsam, vefasız da davranmış olsam, terk etmiş ya da terk edilmiş de olsam, birbirimizi anlayamadığımız anların, artık hiçbir önemi yok gözümde. Onları düşününce sadece bir ışık parlıyor gözlerimde ve yüreğimde. Her aldatma sevgililer arasında gerçekleşmez. Sizi bırakıp giden, yerinize başkasını seçen bir dostta, bazen insana kendini aldatılmış hissettirir. Nedense insan, kendisi ile ilgili, iyi olan her şey, sonsuza kadar sürsün ister. Sürekli dünyanın kendi çevresinde dönmesini bekler. Oysa sevgi gerektiğinde, sevdiğinin gitmesine izin vermek ya da yeri geldiğinde bırakıp gidebilmektir. Varlığın ona huzur sağlamıyorsa, artık seninle mutlu olamıyor, seninle paylaşacak bir şey bulamıyorsa. Ya da içinde yüzdüğün hüzün denizinde kendisinin de boğulduğunu hissediyordu, başka birine yönelmesini anlayışla karşılamak gerekir.

Her aldatma sevgililer arasında gerçekleşmez. Sizi bırakıp giden, yerinize başkasını seçen bir dostta, bazen insana, kendini aldatılmış hissettirir. Nedense insan, kendisi ile ilgili, iyi olan her şey, sonsuza kadar sürsün ister. Sürekli dünyanın, kendi çevresinde, dönmesini bekler.

Oysa sevgi gerektiğinde, sevdiğinin gitmesine izin vermek ya da yeri geldiğinde bırakıp gidebilmektir. Varlığın ona huzur sağlamıyorsa, artık seninle mutlu olamıyor, seninle paylaşacak bir şey bulamıyorsa. Ya da içinde yüzdüğün hüzün denizinde kendisinin de boğulduğunu hissediyordu, başka birine yönelmesini anlayışla karşılamak gerekir. Duygular bulaşıcıdır, hüzünlü duygular insanı daha da kolay sarar. Ve her insanın kendi mutluluğunu yaşamaya hakkı vardır. Sürekli yaşam enerjisinin - çok sevdiği biri tarafından olsa bile - emilmesine katlanmak çok zor bir iştir. Katlanılmasını beklemek de zaten gerçekçi değildir. Ne de olsa her birey kendinden sorumludur. Her zaman her yerde olmasa ve herkes için geçerli olmasa da insan arkadaşlarını, dostlarını seçmekte ve tercihine göre, onun hayatından çekip gitmekte özgürdür. Ne kadar uzak olsa da insanlar birbirine, kalplerine bir kere sevgi girdiğinde, mutlu olmayı istiyorlarsa sadece birlikte geçen güzel anları anımsarlar. Ve dostluk denizinde başka insanlarla yeni maceralara adım atarlar. Her insanın en az bir öyküsü vardır. Ve dostluklarda bence bunların paylaşıldığı maceralardandır.

Kişiler, kendilerini suçlamak, mutsuzluklarına mutsuzluk katma ihtiyacındaysalar, o zaman durmadan haksızlığa uğradıklarını kendilerine hatırlatırlar. Suçluluk, utanç duygularını kişiye düşündüren olaylar, zihinde ve bedende sürekli gevelendiğinde, aslında kişinin sadece kendini yaralar.

Kalpten hissederek, bu zamana kadar varlığını paylaştığı için teşekkür etmek, gidene güle güle git, mutlu kal diyebilmek ise kişiyi hem suçluluğundan, hem utancından, hem de mutsuzluğundan özgürleştirir. İleriye yönelmek hayatın onun içinde devam ettiğinin göstergesidir.

Diğer türlü hayat devam etse de, kişi hayatın bir yerinde çakılı kalır. Tıpkı sırtındaki tişörtü çiviye takılmış bir çocuk gibi orada asılı kalır.Sesini duyurmayı denese, ısrarla devam etse, eninde sonunda biri, onun ordan kurtulmasına yardımcı olacak ve çocuk da ağrıyan kaslarının acısını zamanla unutacaktır.