İzEdebiyat - eylül

Yaşlanmak dendiğinde bedenin yıpranması düşer aklıma. Farklı kelimeler ile ifade edilse de bu durum, aynı kapıda buluşulur. Herşeyin ortasında bir durumdur yaşlanmak, bence. Gittikçe yabancılaşır insan aynalara, bakışlara, diğer yandan yalancı, ketum bir huzur yakıştırılır ona.
Çocukluğumdan bu yana yaşlılığın bilge tarafına çok takılmışımdır, hatta merak edip görmek, dokunmak istemişimdir. Gözümde büyütür, dünyada ne kadar sır varsa hepsini bildiklerine inanırdım. Aslında hala inanırım... Sokakta, sahilde, herhangi bir yerde karşılaştığımda, gözümün ucu ile ruhlarını görebilmek için bakarım onlara. Sessiz, şaşkın telaşları, yorgun isyanları, en derinimden sarsan hüzünlü yanlızlıkları ile üstümden geçip kanatıyorlar beni, her defasında. Her defasında elimi uzatıp dokunmak gelir omuzlarına, sonra, zamanın çizgileri kazınmış ellerini öpüp sarılmak isterim, küçük bir çocuğu teselli edercesine. Kimbilir, tüm kainata öfke duyuyor olabilirler belki, elimden hiçbir şey gelmese de başımı eğerim yine o an, kendilerine kavuşmaları için tüm kalbimle dua ederim.

Hayranlıkla seyrettiğim ilk yaşlı insan büyükbabamdı. Gerekli olmadıkça konuşmazdı, hani öyle insanlar var ya, sessiz ve sakindir lakin doldurduğu yer çok fazladır, öyle
biriydi. Anneannem, beni sabahları erkenden uyandırdığı için içimden çocukça isyan ettiğim, uzun boylu, endamlı, sessiz bir kadındı. Onlarla pek de zaman geçirdim
sayılmaz, sadece ömrümün ilk birkaç yılı...
Yalnız bir çocukluğun rengi farklıdır, sesi ve yankısı da. Hiç gerçekleşmeyeceğini bilsem de hep kalabalık bir ailemin olmasını isterdim. Özenirdim kalabalığın patırtı
gürültüsüne, çok kurmuşumdur bitmek bilmez şamatanın ortasında olmanın hayalini. Tüm bunların içinde, nedense, çocuk cıvıltısı, oyun oynamak değil de pamuk saçlar, kırışmış yüzler, titrek, şefkatli kucaklaşmaların özlemi olurdu. Daha bir güvenli gibi görünürdü büyükbabamın eli, anneannemin kucağı. Masallar daha gerçekçi, ninniler daha güzel, hayat daha kolaydı...

Yaşlanmak, eskimek gibi, acı veren bir eskimek. Geriye çekilmek, kabullenmek, içindeki sonsuz ilkbaharı hücreye tıkmak, sessizce acı çekmek gibi eskimek.
Bu yüzden ben sadece gözlerine bakarım insanların, kalplerinin penceresinde gerçek kendilerini görmek için. Bazen buz tutmuş olsa da o pencere, inanmaktan
vazgeçmedim, sıcacık bir ateşin alevleri vardır diye içinde bir yerde...
Yaşlanmak, vazgeçmek diye sanılsa da aslında sessiz bir bekleyiştir. Bastırılan bir haykırışın duyulması bekleyişi. Hapsolan bir ruhun ızdırabı. Eğer bırakıldıysa o
çığlık, incecik bağları kopartır, bulut karanlığı çöker insanın yüreğine, yıpranan bedenin yüküne karışır somurtkan bir kaçış, nafile. Yıpranmış beden zırh olur susturulan ruha, bedbaht bir öfkeye sığınır, yüreği kabuk bağlar.
Yaşlanmak, uzaklara sürülmek, sahneden inmek gibi. Kelimelerin duygusunu kybettiği anlara şahit olmak, yaşamak ve yutkunmaktır, ne yazık. Oysa o titreyen eller,
dermansız ayaklar, kırışmış yüzler bir çocuğun, bir delikanlının, genç bir kızın aslında... gönül eskimez ki... Tıpkı senin, benim gibi fark edilmek, hatırlansın ister,
gitmek üzere olduğundan değil, var olmuş olduğundan.

eylül