Schiller’in “Asýl yalnýzken yalnýz deðilim.” sözleriyle onun o anda ki, kendi içindeki savaþýmýndan kaynaklanan bir yaþam kontrolü arzusu içinde olduðunu düþündüm. Belki içsel ve geriye dönüþsel olarak ele aldýðýmýzda, kiþinin anýlara imgesel yol aldýðýnda bu söylemi gerçekleþtirmiþtir, düþünsel olgusu çok yüksektir.

Yaþamýn nasýl olmasý gerektiðine dair önceden planladýðýmýz kavramlar varsa, onlar yaþanan o taze anýn tadýna ulaþmamýzý ve bir sonraki anýn sürprizlerini engeller. Oysaki yaþam her zaman beklenen gibi deðildir. Kimi kez yol alýrken yaþam yolunda irili ufaklý çakýl taþlarýyla kaplý olduðunu görürüz. Kimi kez de aþamayacaðýmýz engeller ve uçurumlarla karþýlaþýrýz. Ýniþlerimiz de olur, çýkýþlarýmýz da. Ama önümüze çýkan her engeli eninde sonunda bir þekilde aþmaya çalýþýrýz, deðil mi?

Ýþte çoðu felsefenin manevi temel taþlarýndan biri de yaþamýmýz hayal ettiðimiz gibi geliþmez, yüreðimiz o anda geliþenlere seyirci olmaktan öte yaþamayý seçer. Suyun akýþý gibidir yaþam. Aktýðý yöne doðru iz býrakarak ilerler. Önüne çýkan engelleri eninde sonunda aþar.

Biz insanlar toplumda veya ikili birlikteliklerimizde paylaþtýðýmýz yaþamý zehir de edebiliyor, huzurlu da kýlabiliyoruz. Hiç yoktan gereksiz yere tartýþmalarla birbirimizi öteliyor, suçlamalarla incitip, kýrýlmalara neden oluyoruz. Herhalde bu huzur bozma sendromu, insanoðlunun genetiðine yazýlmýþ ki, asýrlardýr süregeliyor.

Mark Twain’in; “Cennet ve cehennemle ilgili ileri geri laf söylemek istemem; çünkü ikisinde de dostlarým var” sözlerinde ne güzel barýþ kokuyor, dostluk duygularýmýz kabarýyor deðil mi?
Þimdi size bir hikâye anlatmak istiyorum:

Dünyanýn bütün renkleri bir araya gelip tartýþmaya baþlamýþlar. Önce yeþil sözü almýþ; “ ben daha güzelim, çünkü hayatýn rengiyim. Dünyaya baksanýza her yerde benim rengim hakim.

Mavi renk dayanamamýþ; “sen sadece yeryüzünün rengisin, oysa ben hem gökyüzünün hem de denizlerin hâkimiyim. Ben huzurun rengiyim,” der demesine de

Sarý renk ikisinin de sözünü kesmiþ;”Size gülerim, ben olmadan siz hiçsiniz. Dünyaya sýcaklýk veren güneþin
rengiyim. Ben olmazsam yaþam donar,” der demez,

Kýrmýzý renk sözü almýþ; “Asýl yaþamýn rengi benim. Ben kan rengiyim. Ayný zamanda aþk ve tutkuda tek söz sahibiyim. Ben olmadan hayat durur.”

Mor Renk hiç yerinde durur mu?
“Siz boþuna tartýþmayýn, hepinizden üstün olan benim. Birkaç rengi içimde barýndýrýrým, ben asaletin, gücün, bilgeliðin rengiyim. Bu yüzden krallar, liderler, öðretmen ve bilgeler beni seçerler, üstün insanlarýn rengiyim ben…”

Demiþ demesine de Beyaz renk bir köþede kýs kýs gülmüþ; “Nasýl da unutursunuz? Hepinizin bileþkesi benim. Hepiniz benden doðdunuz. Hanginiz bunu inkâr edebilir? Bütün renklerin atasý benim.

Renkler böylesi üstünlük tartýþmalarý ile kavgaya tutuþtuklarýnda beyaz renk siyah renge göz kýrpmýþ. Bir anda ortalýk simsiyah olmuþ, siyah renk haykýrmýþ:

“Haydi, þimdi bakýn birbirinize, kim daha üstün? Bakýn her biriniz rengimde kayboldunuz. Demek ki kimse kimseden üstün deðil. Her birimiz kendimize göre en özeliz.”

Renklerin sesi soluðu kesilmiþ ve uykuya çekilmiþler. Hak vermiþler siyahla beyaz renge o günden sonra saygý duymuþlar.
Onlar o günden sonra gökyüzünde ve sularýn yansýmalarýnda hep birlikte huzur içinde yaþamaya baþlamýþlar. Her yaðmur sonrasý bizler onlarý bir arada seyretmekten hoþlanýrýz. Adýna da gökkuþaðý deriz.
Nasýl ki, Adem eline geçen ilk fýrsatta suçu Havva'ya attýysa sürekli tartýþma ve savunmalar içinde kendimize yer açacaðýz. Ve huzurlu-mutlu yaþamaktan uzaklaþacaðýz.
Ýþte hayatýn özeti bu deðil midir?

Onun akýþýna kendimizi býrakýp, yaþanan ve yaþayacaklarýmýzý da telaþsýzca kabullenip iç huzuru yakalayabiliriz.
Ýstersek bunu baþarabiliriz. Týpký gökyüzünde buluþan gökkuþaðý renkleri gibi…

Sevgiyle Renk Renk Iþýsýn Yüreðiniz

Emine PÝÞÝREN
2012-03-Kasým