Çok fazla benciliz ve bu dünyadaki odak noktasýný kendimiz sanýyoruz... Niye? Yaþamý sadece kendi gözlerimizden görüyor, sorguluyor, diðerlerini ise salt figüran sanýyoruz.

Tabi ki sadece figüran tadýnda hayatý yaþayýp, etliye sütlüye bulaþmayan ve kendi kabuðunda mutlu olan insanlar da var. Fakat unuttuðumuz bir þey var ki o da bu çark tamamen onlarýn her gün yapmalarý gerekenleri yaptýklarý için dönüyor.

Halbuki onlar bir rest çekse kaos kaçýnýlmaz olur... Düþün iþ servis þoförleri grev yapsýn... Metro, metrobüs çalýþmasýn... Öðretmen okula, doktor hastaneye, elektrik firmasýnda çalýþan ise sistemleri yakýp istifa etsin... Sonra?

Aslýnda yazarken çok saðlam bir kitap ya da film konusu olabilecek yerlere doðru geldiðimi fark ettiðim için burada bu potansiyeli kesiyor ve uzatmadan vurgulamak istediðim yere geliyorum.

Asla kendini ölümsüz sanma, bir pýhtýya bakar… Asla kendini kýsýtlanmýþ sanma, bir uçak biletine bakar… Asla kendini bir yerlerde ‘’en’’ sanma, önce isyana, sonra kovulmaya, en sonunda da firavun gibi çöküþe bakar… Bu yüzden asla küçük detaylara takýlýp debelenme…

Her faninin tükettiði ve asla koruyamadýðý þeye hala sahipsin… O da zaman iþte… Her günü anlamlý kýlmaya, planlamaya ve daha iyisi gelene kadar mücadele etmeye devam et... Dedi dersin. (Bunlarýn sonunda da Allah’ým hep haklý çýkýyorum da deme, hep haklý da çýkmayabilirsin. )