Sanıyorum ki; uzunca bir süre sonra, az biraz içimde sevgi kıpırtısı olduğu için, tekrar bana sevebilmeyi hissettirenden, en çok uzak durmam gerekiyor… Niye? İçten içe biliyorum ki; ne kadar şimdilerde ona muhtaç olsam da, kah çokça iyileştiğimde, kah ise değişip, daha iyilerine gözüm istemeden de kayacak olduğunda, her zamanki gibi, ben bırakıp gideceğim. O da her zamanki gibi, diğerleri gibi çözüm üretmek yerine, kah kapris, kah sıkıntı çıkaracak ve beraberinde, vakti zamanında onun uğruna her şeyi yapmak isteyen ben, sıkılacak, geri dahi dönmek istemeyeceğim.

En güçsüz olduğum anlarda, hiç bilmeyerek yaralarımı farkında olmadan o sarmıştı ki halbuki… Bu yüzden de bir anda ona kapılırken bulmuştum kendimi… Halbuki biliyorum, sadece insanlık yapıyordu fakat o kadar zarif ve güzel ki… Ben de, tıpkı diğer asalaklar gibi, saçma sapan bir şekilde ona çekiliyordum.

Lakin düşünüyorum, planlıyorum, çare arıyorum ama uzun vadede zerre kadar hiçbir gelecek göremiyorum… Çünkü biliyorum… Ne kadar beni istemeye istemeye eksenine çekse de, yine ben, ben olup, o eksenden dahi çıkacağım.

En doğrusu sanırım bu satırlar ikimiz için de… Benim onun için savaşmamam… Onun olmayacak kişi ve hayaller için her gün tekrar tekrar devam etmesi… Beraberinde benim öncelerinde onu hiç beklemediği gibi güvende hissettirip, sonrasında da kendi tercihleri gibi olup, üzmemem… Onunla yaşayabileceklerimi hiç yaşayamamam… Onun hayatına girip, belki bir hatıra, belki de bir yara olarak hatırlanmamam…

Ne derlerse desinler günümüzde… Erkekler; kadınlardan daha çok sever… Hatta o kadar daha çok severler ki; kişisel arzularını hissetmek yerine onlardan uzak durmayı dahi tercih ederler… Niye? Kıyamazlar da ondan…