YAR SÝPÝL

Ýki yaþlý öküzün çektiði, bitip tükenmiþliðini çýkardýðý inilti dolu sesle duyuran kaðný durunca bütün araziyi ölümcül bir sessizlik kapladý.
Yeni doðmuþ çocuðun sevincinde parýldayan güneþ, yükselip tam tepeye dikilmiþti. Baharýn kýpýr kýpýr canlýlýðýný gölgeleyen ölüm sessizliði, Ahmet’in kulaklarýnda çýnlayan top, mermi ve þarapnel sesleriyle bozulur gibi oldu. Ayný anda güneþin sýcaklýðý cephe sýcaklýðýna, kaðný mevziye, boþ arazi de ölüm kusan Çanakkale Boðazý’na dönüþüverdi sanki. Ahmet, bir sanýdan ibaret bu harp meydanýnda kaybolup gidecekken yaþlý köylünün” benim yolum buradan ayrýlýyor” demesiyle kendine geldi. Torbasýný alýp kaðnýdan inmeye hazýrlanýrken, köylü konuþmasýna devam ediyordu:
“- Bizim köy az ileride. Þu karþý ki yol seni þehre götürür. Orada memleketine gitmenin bir yolunu bulursun. Köye gelip birkaç gün misafirimiz olsaydýn iyi olurdu ya yinede sen bilirsin.”
Ahmet, cephede öðrendiði bozuk Türkçe’siyle teþekkür ederek indi kaðnýdan. Þehre doðru bakýp, patika yoldan yürümeye baþladý. Kaðnýnýn bütün araziyi kaplayan ve gittikçe uzaklaþan inilti dolu sesine kaptýrdý kendini, taa ki ses kaybolana kadar.
Önündeki tepeyi aþýnca þehri karþýsýnda buldu. Gönlünde garip bir sevinç belirdi. Varolan her þeyi yakýp kavurmaya ant içmiþçesine parýldayan güneþin verdiði býkkýnlýktan kurtulduðunu, içinin dolup taþtýðýný, yüreðinin kabardýðýný hissetti. Çýðlýk atýp, baðýrýp koþmak geldi içinden. Düþe kalka yuvarlanarak koþmak... Durdu bir süre, Sipil’in eteklerinden aþaðýya doðru yayýlan þehri seyretti. Köpürüp coþan duygular içerisinde karmakarýþýk düþüncelerle durdu öylece... Daha önce hiç yaþamadýðý garip bir duygunun büyüleyici etkisini hissetti üzerinde. Bir anda her þeyi unuttu ya da her þey yok oldu. Yüreðindeki coþku, kafasýndaki karmakarýþýk düþünceler ve karþýsýnda dikilen Sipil’den baþka her þey...
Bütün bu duygularýn dalmýþlýðýndan kurtulup, çevresinden gelip geçen insanlarý, koþuþup barýþan çocuklarý fark ettiðinde yürüyordu. Þehri karþýdan seyrettiði o tepeden nasýl indiðini ve ne zaman yürümeye baþladýðýný bilmiyordu. Kendine gelip de yürüdüðünü fark ettiðinde Çaybaþý tarafýndan Sipil’e týrmanmaya baþlamýþtý bile. Attýðý her adýmda garip bir büyülenmiþliðin hayranlýðý, sarhoþluða benzer bir kendini bilmezlikle sarmaþ dolaþ olmuþ bütün benliðini bürümüþtü. Duyup anlayabildiði iki þey vardý; gönlündeki engin coþku ve yüreðinden kopup gelerek boðazýnda düðümlenen çýðlýk... Koþarcasýna attýðý adýmlarý yavaþlayýp durdu bir yerde. Dönüp arkasýna baktý. Uzun çam aðaçlarýnýn az altýndan baþlayýp aþaðýdaki düzlüðe doðru yayýlan þehri seyrederken, Sipil’e çökmüþ ölüm sessizliðinin içerisinde yankýlanan soluk alýþlarýný dinledi. Genzini yakan çam kokusunun ciðerlerini doldurup, damarlarýna yayýldýðýný hissetti. Yüzünde beliren hoþ bir tebessümle, gözlerini kapatýp derin derin nefes aldý. Hayatý boyunca ancak birkaç kez duyabildiði sonsuz bir haz doldurdu bütün yüreðini. Ayný anda, benliðini bürüyen büyülenmiþliðin farkýna vardý ilk defa. Sebebini kestiremedi. Aslýnda bunu çokta istemiyordu. Þu an onun için önemli olan tek þey vardý; o da içinde bulunduðu güzel anýn ve bu garip duygunun kana kana tadýna varmaktý. Gözlerini açtýðýnda, ne olduðu belirsiz bir kararlýlýðýn yansýmasý vardý bakýþlarýnda. Gözlerindeki kararlýlýðýn bacaklarýna verdiði güçle tekrar týrmanmaya baþladý Sipil’e. Gittikçe sýklaþarak gökyüzünü kapatan uzun çam aðaçlarýnýn arasýnda koþarcasýna yürümeye devam etti. Bir süre sonra dönüp aþaðýya baktýðýnda birbirine geçmiþ, geniþ çam gövdelerinden baþka bir þey görünmüyordu. Havadaki çam kokusu artmýþ, güneþin benzi solmuþ, kurt, kuþ, börtü, böcek yuvasýna çekilir olmuþtu. Ahmet’in bakýþlarýndaki ne olduðu belirsiz kararlýlýk, düþüncelerinde netleþip belirginleþmiþti: Geceyi bu daðda geçirecekti.
Bedevi Ahmet, o geceyi Sipil’de geçirdi. Ondan sonraki geceyi de, ondan sonrakini de hatta geri kalan bütün geceleri... Orada doðmuþçasýna vefayla sahip çýktý Sipil’e. Binlerce aðaç dikti, var olanlarý korudu. O, Sipil’i sevdi, Sipil onu. Ülkesine geri dönmedi bir daha. Sipil’i yurt belledi; ana, baba, yar, yaren bildi öyle sevdi....
Ahmet’e yar oldu Sipil....

LOKMAN ZOR