Ýnsanýn kendi memleketinde; sevdikleriyle, arkadaþlarýyla, eþiyle, dostuyla birlikte yaþamasý güzel þey.
Sevilmek, aranýp sorulmak güzel þey.
Ýlgilenilmek güzel þey.
Ama bazen kantarýn topuzu aðýr kaçýyor.
Çünkü, insanlarý sevelim, sevdiklerimizle ilgilenelim derken; karþý tarafa sýkýntý veriyoruz farkýnda olmadan.
Hani "seveyim derken öldürmek" diye bir tabir vardýr ya, aynen öyle.
Nasýl mý?Hemen anlatayým:

Küçük yerlerde herkes birbirini tanýdýðý için, herkes sizin her þeyinizi bilir.
Saklýnýz, gizliniz olamaz.
Ne yapýyorsunuz, nereye gidiyorsunuz, nerden geliyorsunuz; hepsi herkesçe malumdur.

Ýki gün yürüyüþe çýkmayýn, hemen biri sorar:
"Ýki sabahtýr görmüyoruz sizi. Artýk yürümüyor musunuz?"

Gece geç vakit misafir uðurlamýþsýnýzdýr; ertesi gün meraklý komþunuz sorar:
"Kimler vardý dün akþam? Ne kadar geç gittiler. Karanlýkta iyice göremedim, Fatma Haným`dý biri galiba."...(Doðru görmüþsün iþte, daha ne soruyorsun?)

Sizi evinize arabayla getirip götüren kýzýnýzý- damadýnýzý gördüklerinde, hemen bir çare bulurlar:
"Kâmuran Haným, size de lâzým bir araba. Ehliyetiniz yok mu?Alsýnlar çocuklar size bir araba. Gücünüz yok deðil ya."...(Onlar akýl edemiyor, bari siz alýn.)

Evinizde tek baþýnýza yaþýyorsunuzdur. Bir komþunuz, sohbet sýrasýnda aniden keyfinizi kaçýrýr:
"Koca evde tek baþýnýza nasýl kalýyorsunuz?Ayyyhh!Ben kalamam."
Baþka biri:
"Alt kattaki pencerelere demir yaptýrýn. Hýrsýz girer, hýrsýýýýýýz. Geçenlerde güpegündüz Mesciler`in evine hýrsýz girmiþ.Yaaaa!"

Kýzýnýzý ve torununuzu uðurlayýp tam eve gireceðiniz sýrada, yoldan geçen bir hemþehriniz seslenir:
" Kýzýnýz boþ yere kira veriyor. Gelsinler üst kata, otursunlar. Koca ev! "

Torununuzun elinden tutmuþ, anneanne - torun keyifle konuþa konuþa giderken; yine bir hemþehriniz(mutlaka bir kadýn), yüzünü buruþturarak yolunuzu keser.Torununuzun baþýný okþarken, - eþinizi kastederek - "Ahhhhh Ahhh! Rahmetli bu günleri görseydi, ne olurdu sanki!" deyiverir.

Daha sonra baþka biri alýr sýrayý:
" Kýzýnýz ikinci bebeði düþünmüyor mu?Doðursun doðursun. Ýyice ihtiyarlamadan, ikinciyi de büyütün. Sonra zor gelir. Kasavetiniz(içiniz) almaz."...(Allah Allah! Sana ne ki!)

Az sonra baþka biri gelir yanýnýza. Aðlamaklý bir yüz ifadesi takýnarak:
"Kâmuran Haným, iki sene oldu mu ? Zaman ne çabuk geçiyor."...Ve siz sanki zevkinizde, sefanýzdaymýþsýnýz , gidenin acýsýný içinize gömdüðünüzü bilmiyormuþ gibi devam eder:
"Olan, gidene oluyor.Vah gidene.".... (Siz bunu, bir de geride kalan sorun. Sanki biz burada zil çalýp, oynuyoruz.)

Balkona oturmuþ, kahvenizi yalnýz baþýnýza yudumlarken; yoldan geçen ve içinizde kopan fýrtýnalardan habersiz biri seslenir:
"Rahmetli; evi böyle çiçek gibi yaptýrdý, koydu gitti. Kefenin cebi yok. Fýrýn düzen alýr, hamur biter; ev düzen alýr, ömür biter diye boþa dememiþler."...(Hadi þimdi aðýz tadýyla iç bakalým kahveni, içebilirsen.)

Baþka bir gün bir baþkasý, zaten kaçýk olan keyfinizi þu sözlerle iyice kaçýrýr:
"Yalnýzlýk gittikçe koyuyor, di` mi? Þimdi bir þey yok. Daha durdukça koyacak rahmetlinin acýsý."...(Allahým sen bana sabýr ver.)

Markete girdiðinizde, tanýdýk yüzlerden biri gelir yanýnýza. Sizi üzmekle görevliymiþ gibi baþlar konuþmaya:
"Geçen gün , rahmetliden söz ettik. Ne sabýrlý adammýþ, size hiç hastayým dememiþ. Ne illet hastalýkmýþ bu.Yirmi günün içinde aldý sattý, desenize."
Hastalýðýn hiçbir belirti göstermediðini söylediðinizde, yanýtý hazýrdýr:
"Göstermez olur mu?Siz anlayamamýþsýnýz besbelli."...(Þimdi, suçlu ben oluyorum. Al sana vicdan azabý. Gerçekten anlayamadým mý acaba?)

Söyleyecekleri bitmemiþtir:
"Kayýnvalideniz nasýl? Ýyice çökmüþtür oðlu gidince. Evlât acýsý çok zor, çok. Zavallý kadýn!Yanýnýzda mý, evinde mi?"...(Aman Allahým! Ne meraklý bu insanlar.)
"Öteki çocuklarý baksýn azýcýk da. Herkes sizin baþýnýzda.Yazýk deðil mi size?"...(Sanki benim þikâyetim varmýþ gibi.)

Pazarda poþetinizi doldururken biri gelir yanýnýza. Zaten bozuk olan moralinizi þu sözlerle iyice bozar:
"Yalnýz olunca bir þey de yenmiyor, di`mi?"...Aldýklarýnýzý göstererek; "Kiminle yiyeceksiniz þimdi bunlarý?Yenmez yenmezzzzzz! Bilmez miyim?...Zaten çok zayýflamýþsýnýz, avurtlarýnýz çökmüþ...Azcýk yiyin boðazýnýza. Ölenle ölünmüyor."...(Artýk ezberledim bunlarý.)

Sabah yürüyüþüne çýktýðýnýzda , iþe giden biri; "günaydýn" der demez gerisini getirir:
"Daha geçen yýl iki kiþi yürüyordunuz. Bu dünyanýn hiç güvenecek yeri yok, hiç!"...(Güvenen kim ki?)

Otobüse binersiniz, yaný baþýnýzdaki hemen baþlar söze:
"Nazar deðdi size, nazar. Siz her þeyi pek bilirsiniz; nasýl anlayamadýnýz rahmetlinin hasta olduðunu."...(Sanki ben týp doktoruyum.)

Baþka yerde bir baþkasý, yine ayný makamdan konuþur:
"Rahmetliye hiç ölüm gelecek demezdiniz. Eeee!Allah`ýn yazýsý iþte, ne yapacaksýn!"...(Býrakýn da, acýmý, hiç olmazsa bir süreliðine unutayým.)

Ýþte böyledir küçük yerler.
Býrakmazlar ki, derdinizi unutasýnýz.
Býrakmazlar ki, üzüntünüze biraz ara veresiniz. Hiç olmazsa bir virgül koyasýnýz.
Sizi teselli etmek adýna, hatýr sormak adýna; ters yüz ederler içinizi. Moralinizi sýfýra indirirler.
Küçük yerler çok iyi, çok güzel de; baþkalarýyla bu kadar ilgili olmasak, herkesi takip etmekten, merak etmekten, insanlarý sorguya çekmekten vazgeçsek daha güzel olacak.
Ama ne mümkün!
Can çýkar, huy çýkmaz.

08 / Mayýs / 2006 / Mudurnu