Susuzluktan kavruldu yüreklerimiz.Daha bir iyi anladık mı acaba Afrikalı o küçük çocuğun yakıcı güneş altında aç susuz neler çektiğini?

Klimalı dükkanları tercih ettik günlerdir alışveriş için.Arabalarımızda, evlerimizde var olan klimaları sonuna kadar açtık serinlemek pahasına.

Çoğumuzun evinde klima yoktu ama pencereleri, balkon kapılarını açarak serinlemeye çalıştık günlerce.Ya da klasik serinleme aleti olan vantilatörleri kullandık üfül üfül rüzgarlar estirdik evimizin içinde.

Yandık hararetten gün boyu.Irakta bomba yangınları ile boğuşan o küçük çocuğun can ve ten yanıklığını bir nebze hissedebildik mi?

Serin bir ağaç altı bulabilmek için koşturduk durduk.Yanıyorduk çünkü.Sırılsıklam ter olmuştu fanilalarımız, gömleklerimiz.Serinleyecektik buz gibi meşrubatları yudumlayarak.Mangalları da yakacaktık serin ormanda açılan iştihamızı tatmin etmek arzusuyla.

Piknik sonunda saatlerce gölgelendiğimiz o ağaçların altında bıraktığımız cam kırıklarının, sigara izmaritlerinin ya da söndürülmemiş mangal küllerinin, bizi serinleten ve gece rahat bir uyku çekmemize sebep olan o güzelim ağaçların cayır cayır yanmalarına sebep olduğunu anlayabildik mi?Acaba hangimizin harareti o yangınlarda yanarak kül olan ağaçların hararetine yetişebildi?

Suların kesileceğini duyduk sonunda.Barajlardaki doluluk oranı yüzde otuzlara kadar düşmüştü.Bütün ülkeyi bir kuraklık sarmıştı baştanbaşa.Hiçbir yağmur bulutu yoktu gökyüzünde.Aşrı aşrı nehirlerden, su kaynaklarından su getirmeye karar verdik susuzluktan çatlamış dudaklarımız serinletebilmek için.Ferhat’ın Şirin için dağları delmesi gibi dağları delerek borular döşedik her tarafa.İnsanlarımıza su taşıyacaktık çünkü.

Peki ya yüreklerimizdeki kuraklığa ne demeli? Bütün dünyanın kendisine ait olduğunu sananlarımızın hayal kırıklıklarına ne demeli? Bazılarımız bütün kâinatın ve küçük bir kâinat olan insanın bütün sorunlarına çare bulmuştu beşeri formülleriyle ama şu “su” sorununun yağmurun yağmasından başka bir çözümü yoktu işte.İnsanlar için kurtuluş kutsal kitapları yazanlar şu susuzluk problemini halletmede çok da aciz kaldılar nedense.

Suya hükmedemeyenler, H2O olarak formülize edilen ve bazı deyimlerle de oldukça küçümsenen “suyu” idare edemeyenler, o su varlığından milyonlarca kat üstün özelliklere sahip insanın bütün sorunlarına çözüm bulduklarını iddia etmekten ne zaman vazgeçecekler?

Peki biz ne zaman yüreklerimizdeki kuraklığın farkına vararak sonsuz rahmet nehirlerinden yüreklerimize kanallar açmaya çalışacağız?Bugün başlayabiliriz o sonsuz merhametle buluşmaya.Şimdi serinletebiliriz yüreklerimizdeki yangınları.

Huşu içersinde tam bir samimiyetle ellerimizi açabiliriz semaya.Hem yüreklerimize hem de ülkemizin kuraklıktan çatlamış topraklarına rahmet yağdırmasını isteyebiliriz Yaradan’dan.Bir çalmadığımız kapı o kaldı belki de.Benim lisanımdan şu münacat döküldü bile:

“Bizlere rahmetinle muamele et.Şu maddi ve manevi susuzluğumuzu teskin için rahmetini katre katre gönder.İçlerimizdeki iyiler hürmetine ülkemizi boydan boya rahmet yağmurlarınla boya.”

Siz de bir dua edebilirsiniz diliniz döndüğünce.Ben sizin “rahmeti” davet eden bütün dualarınıza amin diyorum peşinen.

Çalmadığımız ve belki de ilk olarak çalmamız gereken kapı “rahmet kapısı” Hangi ihtiyaç sahibi o kapıdan eli boş gönderilmiş ki?

Yüreğimdeki kuraklığın sonsuz rahmetle azaldığını hissettim bile.

Darısı ülkemdeki kuraklığın başına…