Yýldýzlar uçuþuyor fitursuzca baþýmda
Gözlerimin önünde simlerden parýltýlar
Daðýlýp gidiyorlar basit salýnýmlarla
Önce bir saða,bir sola sendeliyorum
Peþine bir karanlýk sarýyor etrafýmý
Düþtüðümü hatýrlýyorum en son yere
Ve etrafýmý saran o sessiz karanlýk
Tutup ellerimden aðýr aðýr çekiyor derinlere
Ufak bir çocuk karþýlýyor ilk durakta
Koltuðunun altýna sýkýþtýrdýðý damalý topu
Diðer elinde kuyruksuz uçurtmasýyla
Az ileride uzun saçlý bir kýz
Üstünde formasý elinde defteri kitabýyla
Ýlerliyorum biraz daha derinleþiyor karanlýklar
Uzak þehirde garip bir delikanlý
Sürekli birþeyler karalýyor önündeki kaðýda
En sonunda bir kalp çiziyor
Sonra batýrýyor kalemi tam ortasýna
Sanki kendi kalbine batýrmýþ gibi
Baþlýyor birden aðlamaya umarsýzca
Naçarlýðýn kapýsýnda gördüðü acýyla...
Elinde valizi bir kýz çýkýp geliyor
Eser kalmýyor o sert fýrtýnadan
Boyunlarýna vurduklarý sýcak kelepçeyle
Sýmsýký sarýlýp kenetleniyorlar birbirlerine
Sessizlik hüküm sürüyor dudaklarýnda
Konuþmadan bakýþýyorlar derin ahlar içinde
Ertesi gün terminalin önündeler
Fýrtýna hýzlýca açýyor yelkenlerini
Ve kýz binip gidiyor baþka mevsimlere...
En sonuna ulaþýyorum karanlýklarýn
Geceyi parçalýyor çalan telefon
Aðlamaklý,tanýmadýk bir ses titriyor diðer ucunda
Duruyor saat,gündüzler vefat ediyor
Kefensiz gömülüyor can verdiði yerde
Bir mezarýn baþýnda rastlýyorum o delikanlýya
Topraðý taze,tarihi çok yakýn
Üstelik bir de resim var mezar taþýnda
Garip delikanlýnýn yýlgýnca ve durmadan
Var gücüyle önündeki kaðýdý karalarken
Baktýðý resmin aynýsýydý bu...
Birden açýlýyor gözlerim,uyanýyorum
Bir acý duyuyorum beynimin ortasýnda
Bilmiyorum belki karanlýktan belki düþtüðümden
Ama her düþtüðüm karanlýðýn içinde bir seni,bir de kendimi buluyorum...