Yağmur yemiş duvarlar gibiydim,fırtınanın karşısına korkmadan dikilmiş ama içeriden rutubet bağlamış.Her günüm birbirinden hassas birbirinden kırılgandı acının yıktığı duvarsız odamda.Sayısını hatırlayamadığım senelerimde sayılı gün hüküm sürememişken,işte bu gün benim günümdür diyerek içinden saatleri çekip kendime esir edememiştim ve bu yüzden öfkem isyandı kelimesiz,harfsiz en sessizinden,çınlıyordu kulaklarımda.O çınladıkça deliniyordu zar yer değiştiriyordu çekiç,örs,üzengi.Peşine bir taht kuruluyordu beynimin en orta yerine ve o tahtı kemiren ufak bir kurt çürütüyordu beni içten içe.Öyle bir içti ki bu çeke çeke bitmeyen,yaşadığı bedene muhalif...Bana muhalefet olan bu diğer yüzüm her tereddüte düştüğümde ben sana demedim mi der gibi bakıyor,her dediğini yapıp yanıldığımdaysa o kötü adam kahkahalarından atıyordu.Bense acının yıktığı duvarsız odamda bu eziyete daha fazla dayanamayıp bir gece öldürmeye kalkıyorum o sesi.İlk başarısız deneyimimden sonra daha da sağlam planlar yapıp bir gece daha deniyorum ama her seferinde benden önce davranmış oluyordu ve gözümü açtığımda bir hastane odası;kolumda cam şişeden uzanan bir hortum.Bu kadar zordu bıraktığın aksisedadan kurtulmak,bu kadar yıpratıcı.Ve seni unutmak için bir başkasına veriyorum yerini,o da zamanla kuruyordu tahtını düşüncelerime.Gelenle gidenin hesabını yaptığımda büyümek için can atan o kurt yine kemirmeye başlıyordu beynimi ve bu devinimdeki tüm yollar unutup unutup hatırladığım sana çıkıyordu.Alzehimer bir sevda dolaşıyordu beyin hücrelerimde;istediği zaman fermanlar okuyup istediğinde emri altına aldığı diğer sevdalarımla seferlere çıkıp tek başına dönen.Oysa sevdalı düşüncelerimin içinde tek bir tilkinin bile ayak izi yokken alzehimer bir sevda eziyordu yeni başlangıçlarımı ve ben öldüremiyordum o sesi.Bana muhalefet olan bu ses senin sevdandan geriye kalan tek emanet,zorla bıraktığın tek hediyeydi.Yollarıma kurduğun ücretli gişeler sayesinde düşüncelerimin hangi yöne gideceğini biliyordu.Bu yüzden hep o sesle yaşamaya mahkum edildiğimi anlıyordum.
Seni unutmama izin vermeyen alzehimer bu sevda dolaşırken yollarımda adına sevgi dediğim tüm düşüncelerimi katlediyordu adresine ulaşamadan,ben artık katledilen sevdaların olay yeri incelemesini yapıyordum.Bildiğim,tanıdığım fakat durduramadığım seri bir katil elini kolunu sallayarak geziyordu sokaklarımda.Aynı zamanda öldürmeye kıyamadığım,her kıymaya kalktığımdaysa bir hastane odası...Ve alzehimer sevda rehin tutuyordu beni,sayılı gün hükmünü süremediğim hayatımda...