Uzaklardan,çok uzaklardan çýðlýk sesleri geliyordu kulaðýma ve zamanla artýyordu çýðlýðýn yüksekliði.Bir sabah dayanamayýp kalkýyordum yataktan sabahýn beþinde.Kahvaltý faslýný sevmediðimden üstümü giyer giymez atýyordum kendimi yollara ve koþuyordum çýðlýðýn dayanýlmaz sesine nefes almaksýzýn.Ben yaklaþtýkça depremler diziliyordu sýraya ufaktan büyüðe doðru,yollar kayarken ayaklarýmýn altýndan bir yerde kesiliyordu nefesim.Ellerim dizlerimin üstünde bir süre bekliyordum ama susmak bilmiyordu o serseri yürek daðlayan feryat.Anlýyordumki koþarak yetiþemeyecektim bu isyana,ilk gördüðüm taksiyi çevirip biniyordum ve iniyordum o sese yaklaþtýðýmý hissettiðim ilk durakta.Rampalý yayvan bir sokak,onu geçtiðimde bir baþka yokuþ ve yüksek betonlarýn çevrelediði binanýn önünde yetiþiyordum çýðlýða.Elimi duvara yasladýðýmda azalýyor,kapýdan içeri girdiðimde sükunete düþmüþ bir bahçe dikiliyordu önüme.Sabahýn sekizinde bir heykelin selamýyla karþýlýyordum günü.Adým adým ilerlerken bahçedeki banklarýn üstünde oturan herkesin baþý bana dönüyordu.Takýlýyordu gözlerim;önce sarý saçlarý belini okþayan teyzeye sonra gökyüzünü izleyen yaþlý amcaya.Yirmili yaþlarda bir genç kýz gitme kal der gibi bakýyordu yüzüme ve kulaklarýmý saðýr eden çýðlýðýn sustuðu yerde öylece oturuyordum çimenlerin üstüne.Peki beni buralara kadar sürükleyen çýðlýk kimin çýðlýðýydý?
Etrafýma tüm dikkatimle bakýyordum ve o anda yanýma orta yaþlarda,kýr saçlý,mavi gözlü bir abi gelip oturdu.Elini omuzuma attý hiç konuþmadan,peþine yüzümü ve saçlarýmý okþadý gülerek.O gözlerini ayýrmadan beni süzdükçe suç iþlemiþ ama saklamýþ ufak bir çocuðun utangaçlýðý dolmuþtu içime.Ruhlarýn ve boþ bakan gözlerin arasýnda salýnýmlardaydý yüreðim.Elimdeki su þiþesine takýlýp kalan ve gitme kal der gibi bakan o kýz yanýma gelerek suyu verip veremeyeceðimi sordu,hafif bir tebessümle þiþeyi kendisine uzattým.Teþekkür ederek ayrýlýrken yanýmdan cebinden kurumuþ bir çiçek çýkardý,önce okþadý sonra öptü.Þiþenin kapaðýný açarak avucuna yatýrdýðý çiçeðin üzerine döktü,yüzüne öyle bir mutluluk bulaþmýþtý ki bir kaç metre gidiyor ve tekrar dönüp teþekkür ediyordu.
Elini baþýnýn altýna yaslamýþ o heykel acýyla yüzüme bakarken,ben acýnýn kalemiyle çizilen resimdeki yüzleri izliyordum ve heykele her baktýðýmda kesiliyordu çýðlýk.Bir anne taþý emziriyor bir baba mektuplar yazýyordu duvarlara.Sessiz bir çýðlýðýn peþinden koþarken þehrin içine gizlenmiþ kayýp bir ülkeye misafir oluyordum.Kayýp ülkenin gerçek yüzlerinde kulaç atarken hayatýn gizli kalmýþ derinlerine dalýyordum.Yüzeye her ulaþtýðýmdaysa o sessiz çýðlýk.Þehrin içinde kayýp bir ülkenin simgesi düþünen adam heykelinin,kuru bir çiçeðe hayat verme çabasýndaki genç kýzýn,taþý emziren anneyle duvarlara mektuplar yazan o babanýn çýðlýðýný duyuyordum aslýnda.