Nisan bir baþka sevindirir beni.

Her þeyden hoþnudumdur nisan günlerinde.

Güneþ damarlarýmdaki kanla beraber umutlarýmý da ýsýtýr.

Aynaya daha bir sevecen bakarým, saçýmdaki aklar yaþlandýðýmýn niþanesi olmaktan çýkar.

Ayaklarým basamaklarý zorlanmadan aþar.

Baþýmda sert kýþ rüzgârlarý yerine, hafice kavak yelleri esmeye baþlar.

Göçen kuþlarla uçan hayallerimin geri dönüþ mevsimidir nisan.

Nisan Ankara’da dinmez yaðmurlarýn, yeþeren umutlarýn, damarlara yürüyen can sularýnýn mevsimidir.

Bir bardak sýcak çayý yudumlarken adý duyulmamýþ bir sabahçý kahvehanesinde gözyaþlarýnýn sel olup akmasýdýr.

Yeni açan bir çiçektir nisan, daha önce yaþanmamýþ hazlarýn akla birden düþmesidir.

Genç bir kýzýn saçarlýndaki ýþýltý, yâda benim gözümdeki iki damla yaþtýr nisan.

“Aðlayan ben deðildim,

Ankaraydý ardýndan gözyaþý döken.

Sen bana veda etmedin ki,

Boþuna biliyorum bu sitem...

Bir tren çýðlýðý ayrýlýk koyamaz aramýza.”

Nisan bir baþka gelir Ankara’ya; Çaðýl çaðýl bahar yada bin bir umutla.

Ve aðlar benim yerime asýrlýk çýnarlar.

Nisan bir baþka gelir Ankara’ya.