Yakın bir gelecekte en kutsal varlığımız, annelerin gününü kutlayacağız. Onlara bir tatlı yüz, bir demet çiçek yeter ama kapitalist yaklaşım gereği bu günde sömürü aracı olarak kullanılacak. İnsanların sevgi duyguları paraya dönüştürülecek. Her devirde böyle olmamış mıdır?

9 Eylül' 1909, İkdam gazetesinde Refik Halit (Karay) tarafından yazılıp yayınlanan bir öyküyü sizinle paylaşmak istiyorum. Öykü eminim sizlere de aşina gelecektir.

Hakk-ı Sükut (Sus Payı): "Üç dört kuruşa karşı on dört saat kaynar suların başında, pis kokular, hasta nefesler emerek zehirlenen, tazeliğinden, kızlığından, gözlerinin pırıltısından her gün bir zerre kaybederek toprak olan vücutlar (...) Bir gün kırmızı kordelasının süslediği ipek saçlar altında sevine sevine, neşeli, kuvvetli gelen yeniler bir iki sene sonra güçsüz ayaklarını, nalçalı kunduralarını taş kaldırımlar üstünde zorla sürükleyerek kulübelerine çekilirlerdi. Ağrıyan başlarını, yanan göğüslerini dinlendirmek için yalnız altı saat süreleri vardı; gülmek ve konuşmak için değil! Kimbilir ertesi sabah bu hasta, yorgun gözler ne kadar güç açılır, her kemiği ayrı sızlayan bu zavallı vücutlar, fabrikanın düdüğüne ne zorlukla uyardı? Kim bilir bu hastalıklı sabahlar ne kadar gözyaşları döktürürdü, bu halsiz vücutları sürüklemek ne zordu?"

Kadınların sorunlarından sadece bir kesit aktardıklarım. Diğer sorunları yazmakla bitmez hepinizce malum.

Başta söyledik kadınlarımız, annelerimiz başımızın tacı, onlar her şeyin en iyisine layık ama ne babalarımızın annelerimize pahalı hediye alacak ekonomik güçleri var nede annelerin yine aynı zor ekonomik koşullardan dolayı hediyelere sevinecek halleri kaldı.

Yukarıdaki yazı yüzyıl önce yazılmış. Sorarım size değişen ne? Şekli ve biçimi değişse bile çekilen çile hep aynı. Asıl düşündürücü olan ise günümüzde kadınlarımızın yanına eklenen erkelerimizin de payına düşenin çokça “Hakk-ı Sükut” olması.

Yinede tüm annelerin günleri kutlu olsun.