Ondan bahsetmek istiyorum ama zor geliyor. Ne biliyim onun hakkında sadece yazı yazmak hoşuma gitmiyor işte. Hayaller veya başka şeyler hakkında pekala yazabilirim ama konu o oldu mu nedense duraksıyorum.

Yaşadığım bu hayatta herkes gibi din tüccarlığı, adaletsizlik ve Çin'den uydumuzun gönderilmesi gibi ilginç konulara şahit oldum ama hiçbiri onun kadar kendi gündemimi meşgul etmedi. Belki konuyu dağıtıyor gibi görünüyorum ama aslında çok önemli yerlere küçük küçük ilerliyorum. Ülkemde ve dünyada onca şey oluyor ama benim umursadığım sadece bir çift yeşil göz ve ben sırf onlar için bu satırları yazıyorum.

Herkes her şeyin yerini daha iyileriyle değiştirebilir ama ben asla onun yerini başkasıyla değiştiremem. Bu tıpkı ilkokuldayken ilkçağlarda yaşayan insanlara özenmeme benziyor. Ne biliyim içten içe biliyorum ki daha iyisi karşıma çıkarsa sonunda bir savaş olacak veya felaket gelecek ama böyle şeylerle karşılaşmak istemiyorum. Çünkü sevdiğimden ve hissettiğim şeylerden mutluyum. Daha fazlasını isteyerek şimdikini kaybetmek niye?

Salonumda bu satırları yazarken ve hemen hemen %149 vergi oranını ödeyerek içtiğim votkamı yudumlarken aklıma bu akşamki evimden gidişi geliyor. Bakışları, gülümseyen o tatlı yüzü ve üzerimden çıkmasını istemediğim parfürmü. Zor zanaat be aşık olmak. Cidden. Aklında bir tek o varken ve sen bir tek onun için yaşarken geri kalan şeylerin bu kadar boş olması gerçekten acıklı...

Akşam oluyor, caddedeki ışıklar bir bir kapanıyor ben ise telefonumdan onun resmini izliyorum. İçimden iyi ki diyorum, iyi ki benimle ve iyi ki böyle bir seçim yapmışım diyorum. Çünkü o bilmese de ''o''na her geçen gün daha çok aşık oluyorum ve her ne kadar ''o''nla aram iyi olmasa da ''o''nu bana bağışladığı için ''o''na şükrediyorum. Öyle işte... Evimdeki eşyaların çıtırdaması, bardağım ve sigara dumanıyla geçen bir gece daha.