İnsan yaşamı boyunca anlamamıştır belki, küçük bir dokunuşun değerini.
Ne yazıya dökülen sözcükler, ne ağızdan çıkan bir iki kelime, hiçbiri kafi gelmez küçük bir sarılışı tarif etmeye…

Bir yemek tarifi gibi ölçülerini veremezsiniz bardakla, kaşıkla…yada bir terziye verdiğiniz gibi santim, santim, metre, metre hesap veremezsiniz.

Hayat daha birşey hissetmemişken, ilk onunla başlar. Tanımadığınız birinin elleri arasında buluverirsiniz kendinizi bu sizin için ilk temastır.
Belki de daha önce; tekmelerinizi duymak için, ilk dokunuşu yaşatmıştır başka biri kimbilir.
Doğum sancılarının yorgunluğuyla, yatağa yığılıp kalmış olan anneniz size ilk dokunuşuyla unutmuştur tüm acılarını….

Çocukken, sanki kulaklarımız, duymaz, gözlerimiz görmek istemez.
Dokunmadan bilemez küçük aklımız sobanın acı veren sıcaklığını.
Yarar, yaramaz ortalıkta koşuşturup, büyük bir gürültüyle odanın camını indirdiğimizde, küçük bir cam parçasının delice dokunuşu hatırlatır bize, camın ne kadar keskin olduğunu.
Derinin içine iyice işlemeden anlamayız anneannemizin cam kenarına koyduğu kaktüsün bize ettiğini.
Büyüklerimizden gördüğümüz gibi iki parmağımızı birbirine sürterek parmağımızı şıklatma işinde de zorlanmıştır bazılarımız.

Mavi beyaz gökyüzü, yemyeşil çayırlar, masmavi deniz kendilerine öylece bakılmasını sevmez, belki de onlarda hep dokunulmak isterler.
Yosun kokularını doyasıya içine çekmeniz, bıkıp usanmadan dalga seslerini dinlemeniz kafi gelmez.

Bir dokunuş olmadan sanatta olmaz belki de bir kalemle, temas eder parmakla, beyaz sayfaya değmeden hareket edemez ellerimiz, resimde boyayla sevişir eller, dansta tenler birbirine kavuşur, bir pianonun tuşlarına dokunmadan hayat bulamaz notalar öylece durduğu yerde.

Ne yediğin balığın tadı vardır; şöyle kollarını sıvamadan, ne içtiğin demli çayın; ince belli bardağın beline sarılmadan…

Tek başına saatlerce ağlaman bile yavan kalır, bir dostun sıcak kolları arasında ağlayan bir diğerinin yanında.

Sevgi ancak dokunarak anlamını bulur hayatında; küçük kardeşine sıkı sıkı sarılmadan anlayamazsın onu ne kadar sevdiğini… öyle sıkı sarılırsın ki sanki içine alacak, gibi.



Bir öpüşme, sımsıkı sarılma, aşkına yardım eder, ellerin kenetlenmesi bir daha açılmamacasına. Öpüşürken kokusunu duyarsın, hala orda olup olmadığını bilmek istermişcesine, arada bir bakmak istersin …gözlerini açma! Dakikalarca bakmasan da yüzüne; sevgilin darılmaz korkma.

En yaşanası duygudur, birbiri için yanıp tutuşan iki bedenin kavuşması, ne bir sözle ne de bir resimle anlatılabilir. Tüm bunları yalnızca dokunarak yaşamak gerekir.

Sanal dünya dokunuşun katilidir, sinsi acımasız, tatlı tatlı süzülür, ekranın arkasından odalarımıza…dokunulmazlık duvarları öreriz kolayca dört bir yanımıza, eksilen her temas, bir tuğla daha ekler bizim o masum duvarlarımıza…

Teknoloji desen yanıbaşında duran, güleryüzlü bir canavar. Ne telefondaki ses ne mesaj kutularını doldurup doldurup taşıran sevgi sözcükleri, yerini alamaz içten bir sarılışın. Bir yere kadar seni mutlu eden mesajlar, yıllardır cüzdanında bakmaya doyamadığın fotoğraf , nasıl alabilir yanıbaşında duran sevginin yerini.

Gün gelecek belkide, tüm bedenin aralarında anlaşıp; küçük bir oyun oynamaya kalkacaklar sana.Gözlerin eskisi gibi göremeyecek, sevdiğini, hatta kulakların duymakta nazlanacak, sevgi sözcüklerini. Ama bu anlaşmaya bir tek karşı çıkan ellerin; son nefesine kadar yanında kalacak, artık bumburuşuk olsalar da…



Ömür İsfendiyaroğlu
02.05.2001