İzEdebiyat - ESRA BAYKAL - Sezen Kuşağı

Sezen kuşağı...
Galiba bizim kuşağın sorunu kendimizi ifade etme yöntemlerimizde veya söylemlerimizde...Bizler Sezen Aksu şarkılarıyla büyümüş bir kuşağız. Bugünün çocukları gibi gelip geçen, iz bırakmayan hayatlar yaşamayı bilmiyoruz. Belki ondandır canımız daha fazla acıyor.Yeni yetmelerin dünyaları bize pek uzak düşüyor. Bizler aşkı, acıyı dibine kadar yaşamayı öğrendik. Sorunlarına, engellerine rağmen sadece içimizdeki sesi dinlemeye programlandık.
- “ Ben anlamam toptan tüfekten, ben anlamam akıntıya kürekten, bunları boşver ne haber aşktan” durumları bizimkisi.
Aldatılmanın acısını hoş görmeye, sadece tenimizdeki zevki doyurmaya, yaşadığımız anın tadını çıkarmaya alıştırıldık.
-    “Bu gece gel yarın istersen yine git
Hatta unut ne varsa verdiğim al götür öyle git
Eve kokun siner duvarlara sesin
Hatta unut sen dün gece nerdeydin kimle seviştin.”
Geçmişin temizliğini arar, geleceğin kaosunda kaçacak bir dünya yaratır olduk. Kendi değerlerimizle ayakta kalabileceğimizi, kimsenin kimseye benzemediğini anladık.
-   “ Beni kategorize etme!”
Aradıkça bulunmadığını, çabaladıkça fedakarlıklarımızın can yaktığını, içimizdeki beyazlığın kaybolduğunu hissettik. Buna rağmen geçmişte yaşadıklarımızdan pişman olmamayı, kin gütmemeyi öğrendik.
- “ Güllerim soldu kaldırımlarda, gonca yüklü dallarıma ayaz vurdu. Demlerim oldu son akşamlarda bir nefeslik duraklarda çiçek açtım. Bir tek sana güvenmiştim...” derken;
- “ Selam olsun bütün aşklarıma...” demeyi öğrendik.
-  “Geçer geçer daha öncekiler gibi
Bu da geçer neler neler geçmedi ki
Yine düşer deli divane gönlüm aşka
Aşka, aşka vurgunum ben…” dedik ve yaşamaya devam ettik.
Sevdiklerimizi, sevdayla büyütmeyi, gittiklerinde iyi dileklerle uğurlamayı, onlarda arınmayı hatta kendimizi kutsamayı öğrendik. Belki de bununla avunduk.
- “ Bir çocuk sevdim uzaklarda, yarı adam, yarı çocuk, biraz hiçti.”
Bir gecelik aşklarla dalga geçeyi de...Hak etmeyelere en nüktelisinden eyvallah demeyi de Sezen’den öğrendik.
-“ Ben seni de sevmedim adem , doğruyu duymak istiyorsun madem , alt tarafı bir elma yedik beraber , zehir-i zıkkım oldu bize bal badem”
Yalnızlığın bizi bencilleştirdiği anlarda, bildiğimiz doğrulardan uzaklaştığımızı hissettik.Korktuk, yeniden kendimiz olamamaktan; ama “ Bu da geçer” demeyi öğretti bize Sezen.Ve yaşadıklarımızla yüzleşmeyi…
-  “ Kulaklarım çınlamıyor ne zamandır , beni hasretle anan biri yok artık herhal,
bir garip bencil duygu ki ruhumu saran, içtiğim içkinin buruk lezzeti acılaşır . Gün gelir serseri ruhum elbet ,acının lezzetine de alışır mı alışır , alt tarafı insanım işte herkes gibi
aklım ara sıra olsa da karışır.”
- “İstesen de yok desen de
Her suçun hesabı var yüreğinde
İliklerinde damarlarında
Sen gibi sen onu bilmesen de

Sevmenin de sevilmenin de
Bir bedeli var aşar tenimizi
Duygularına dur desen de
Susturmak ne mümkün düşüncemizi”
Bizler, Sezen kuşağı çocuklarıyız. Bizler sevdalarımızı içesine, acıları dibine kadar, rengarenk yaşamayı öğrendik. Gururun aşkta sökmediğini, sevdamız için kendimizi feda edebileceğimizi öğrendik. Bizler şövalye ruhlu olmayı, karşımızdakinden görmesek de yıkılmamayı, kaldığımız yerden tertemiz devam etmeyi öğrendik.
Bakmayın bügun pek çoğumuzun yalnız ve kaybolmuş hissedişine. Bakmayın bizlerin bir daldan diğerine konuşuna. İçimizde kopan fırtınaları dindirecek, bizi kendine bağlayacak başka bir şövalye arıyoruz biz. Bazen değişen hayatın ritmine uyamadığımızı, bunca materyalist arasında ne yapacağımızı düşünüp, aşktan el etek çekmeye bile karar veriyoruz. Ama sabah uyanıp da baharın ilk ışıkları yüzümüze gülmeye, kuşlar şarkı söylemeye görsün yine aynı heyecanla sarılıyoruz hayata.
- “ Ben her bahar aşık olurum , rüzgar olur yağmur olurum, filizlenir anılarda gururum, taşar içimden ruhum.”
Bizler gerçek aşkın çocuklarıyız; iyi günde, kötü günde, aşk bizi ayırana kadar...