Balta girmemiþ bir ormandayýz… Balta girmemiþ olmasýnýn nedeni, henüz icat edilmemiþ olmasýydý. Zira onu icat edecek canlýlar (en azýndan uzak akrabalarý) aðaçlarý kesmek gibi bir ihtiyaç duymuyorlardý. Tam aksine, kendilerine ev olan, yiyecek ve güvenlik saðlayan hatta eðlendiren bu varlýklarý çok seviyorlardý. Nadiren de olsa yere indiklerinde, kendilerini sanki çýplak kalmýþ gibi hissediyorlardý. Gerçi öyleydiler ama etrafta “Maymun çýplak!” diyecek cesur bir çocuk olmadýðý için durumu umursamýyorlardý.

Ýçlerinden biri farklýydý. Sürünün geri kalanýndan geride kalmayý tercih ediyordu. Zaten zor bir bebeklik geçirmiþti. Normalde doðalseleksiyon tarafýndan elenecek bir yavruydu fakat annesinin þevkati daha doðrusu normalden daha fazla salgýladýðý annelik hormonu sayesinde hayata tutunma þansý olmuþtu. Genelde bir aðaç bulup en tepesine çýkardý ve manzarayý uzun uzun seyrederdi. Ya da az ilerdeki nehrin etrafýndaki kayalýklara gider ve nehirdeki yansýmasýna bakardý. Elbette ki yaptýðý þey tehlikeliydi. Fakat o, zaten bu yaþa kadar gelemeyecek bir canlýydý ve bunu içten içe hissediyordu. O halde ölümden korkmasý anlamsýz olurdu. Þu anda “ömür” bakýmýndan kârdaydý.
Yine böyle sýradan bir gündü. Bizimkisi, kayalýktaki yerini almýþtý. Dikkatini, az ilerde yere konan kelebek çekti. Havalanan kelebek, bizim maymunun üstünden geçerken, maymun aniden, “güzel olan bir þeye, onu mahvetme pahasýna sahip olma” þeklinde tanýmlanabilinecek, oldukça insansý bir hisle zýpladý. Narin kelebeði avucunda hapsetti ve iki ayak üstünde yere indi. Öylece durdu. Avucunu açtýðýnda, kelebeðin kýmýldamadýðýný gördü. O anda,” bazý þeylere sahip olunamayacaðý” veya “bazý þeylerin özgür býrakýlmasý gerektiði yoksa yok olacaklarý” gibi felsefi fikirlere kapýldýðýný düþünüyorsanýz yanýlýyorsunuz.
Sadece iki ayak üstünde durmanýn o kadar da kötü olmadýðýný farketti. Çünkü doðuþtan sahip olduðu iskelet yapýsýndaki bozukluk, onun iki ayak üzerinde durmasýný kolaylaþtýrýyordu. Aradaki nedenselliði anlayamasa da aslýnda diðer maymunlar gibi sürekli aðaçlarda dolaþmamasýnýn, oradan oraya atlamamasýnýn nedeni de bu bozukluktu. Ayrýca geçirdiði zor bebeklik döneminin de…
Onu, günlük hayat uðraþlarýndan koparan (kurtaran?), kiþisel geliþimini farklýlaþtýran yani farklý bir maymun olmasýna yol açan þeyin bir iskelet yapýsý bozukluðu olmasý ironikti.
Elinde tuttuðu ölü kelebeðe baktý. Onunla veya onun için yapabileceði bir þey olmadýðýný gördü ve usuca nehre býraktý. Sonra iki ayak üstünde yürümeye baþladý. Dört ayak üstündeyken etrafa bakmak, onun için zordu. Sürekli yere odaklanan kafasýný kaldýrmak iþkence gibiydi. Ama þimdi etrafý çok daha iyi görüyordu. Hayata bakýþ açýsý deðiþti. Buradaki “bakýþ” hem gözün bir fonksiyonunu hem de davranýþlarý belirleyen zihinsel kalýplarý ifade ediyordu pek tabiki…
Daha önce yapmadýðý bir þey yapmaya karar verdi. Bunu diðerlerine gösterecekti. Ýki ayak üstünde durmayý yeni öðrenmiþ biri için hýzlý sayýlacak adýmlarla, aðaçlarýn arasýndaki sürüsünün yanýna döndü.
Onu, böyle iki ayak üstünde gören diðer maymunlar donup kaldý. Çünkü buna nasýl tepki vereceklerini kestiremediler. Acaba kaçmalý mýydýlar yoksa kalýp savaþmalý mý? Zira ne zaman yeni, alýþýlmadýk durumla karþýlaþsalar hep bu iki seçenek arasýndan birine karar verirler ve genelde kaçarlardý. Ama bu durum, farklý bir seçeneði gerektiriyordu.
Aslýnda onlar da iki ayak üstünde durabiliyorlardý. Lakin bu, genelde, yukarýdaki bir dala, meyvaya ya da maymuna uzanmak için kullandýklarý ve uygulamasý 2–3 saniyeden uzun sürmeyen bir teknikti. Yürümek için iki ayaðý, hiç kullanmamýþlardý. Zaten yürümeyi de (4 ayak üstünde) pek kullanmazlardý. Daldan dala atlamak hem daha kolay hem de daha eðlenceliydi.
Tuhaf bekleyiþi bozan bir kaplan oldu. Çalýlarýn arasýndan fýrladý. Diðer maymunlar hýzla aðaç tepelerine kaçýþýrken, bizim ÝKÝ AYAK (bundan böyle bu þekilde geçecek) öylece durdu. Kaplan da gördüðü þeye þaþýrdý. Oldukça yaþlýydý ve bugüne kadar bir sürü maymun yemiþti ama böylesini görmemiþti.
Ýki Ayak, gösterinin yýldýzý olduðunu farketti. Diðer maymunlar yukarýdan olacaklarý izliyordu. Onlara dua etmeyi öðreten, gökten inmiþ bir” kutsal maymun” olsaydý, Ýki Ayak için dua bile edebilirlerdi.
Bu sýrada Ýki Ayak, diðer maymunlarýn beklemediði bir þey yaptý. Gerçi o sýrada ne yapsa “beklenmedik” olacaktý. Çünkü maymunlarýn birþeyin olmasýný tahmin edip, beklemek gibi bir yetenekleri yoktu. Yaptýðý þey þuydu: Kaplana doðru sert adýmlarla yürümek…
Her ilkel yýrtýcý gibi kaplan da bu yeni durum karþýsýnda seçenekleri düþündü. Kaçmak veya kalýp savaþmak… Ýki ayaklý bir maymunla daha önce savaþmadýðý için iki ayaklý bu þeyden kaçmaya karar verdi. Arkasýný döndü ve çalýlýklarda kayboldu.
Ýki Ayak, köyün delisi statüsünden, sürünün kahramaný statüsüne yükseldi bu hareketi ve umulmadýk zafer sayesinde. O bir kahramandý. Hem de tarihte bilinen ilk iskelet bozukluðu olan, iki ayaklý kahraman…
Artýk sürüde önemli bir yeri vardý. Diðerleri ona saygý duyuyorlardý. O ise genelde vaktini, buna þaþýrarak geçiriyordu. Diðer bazý maymunlar onu taklit etmeye, iki ayak üstünde yürümeye çalýþtýysa da iskelet yapýlarý düzgün olduðundan, pek baþarýlý olamadýlar ve zamanla bundan vazgeçtiler. Sadece Ýki Ayak’ý selamlamak için ayaða kalkýyorlardý.
Bu sýrada malûp kaplan ormanda, depresif bir ruh haliyle dolaþýyordu. “Acaba kaçmayýp savaþmalý mýydým?” diye kendi kendine konuþuyordu. Bu sýrada bir kemirgenle yollarý kesiþti. Hayatýnýn hatasýný yaptýðýný anlayan kemirgen, öleceðinden emindi. Bir kaplaný yenemezdi ya da ondan kaçarak kurtulamazdý. Bu nedenle “Kaybedecek neyim var?” deyip savaþarak ölmeyi seçti. Arka ayaklarý üstüne dikildi ve bir týrnak makasý için bile küçük gelecek týrnaklarýný ileri doðru salladý.
Kaplan sinirlendi. “Herkezin nesi var böyle? Önüne gelen bana saldýrýyor!” dedi. Ardýndan, tarihteki ilk kahraman kemirgeni tek lokmada yuttu. O an farketti ki iki ayak üstünde dikilen biriyle uðraþmak o kadar da zor deðildi ve böylece onu küçük düþüren maymundan intikam almaya karar verdi. Þimdilerde oldukça büyümüþ olan 3 yavrusuyla birlikte ani bir saldýrý yapmak için maymunlarýn yaþadýðý yere doðru yola çýktýlar. Eðer bu bir Amerikan operasyonu olsa kolaylýkla Maymunlar Cehennemi gibi bir isim verilebilinirdi.
Ýki Ayak, yeni bir yer keþfetmiþti. Yüz metre kadar ilerde bir tepe vardý ve her gün, gün doðumunu oradan izliyordu. Bu nedenle, sabaha karþý yola çýktý her zaman yaptýðý gibi… Birkaç dakika sonra sürüsündekiler de uyandýlar. Ýki Ayak’ýn kahramanlýðýndan aldýklarý cesaretle artýk yerde daha fazla vakit geçiriyorlardý. Hem yerde güreþmek daha güvenliydi. Zira tarihleri, aðaçtan düþerek ölenlerin kanlarýyla yazýlmýþtý.
Ama bugün, sürünün tarihinin son sayfasý açýlýyordu. Kendilerini, yerde oynadýklarý bir tür ebelemeç oyununa kaptýrdýklarý sýrada, kaplanlar dört bir yandan saldýrýya geçtiler. Tam bir kýyým yaþandý. Üstelik kaplanlarýn, bu kýyýmý haklý gösterecek demokrasi ile ilgili bir amaçlarý yoktu. Oralarda petrol de yoktu. Kitle imha silahlarý da saldýran tarafýn bizzat kendisiydi.
Gün doðumunu seyreden Ýki Ayak, sürüsünün yanýna dönme isteði duydu. Ýçinde bir sýkýntý vardý. Yaþadýklarý yere döndüðünde, yaþadýðý yerin mezbahaya döndüðünü gördü. Bütün sürüsü öldürülmüþtü. Birkaç gün önce karþýsýna çýkan kaplanla gözgöze geldi. Bu sefer kaçmalýydý. Öyle de yaptý. Gidebileceði tek yön olan, gün doðumunu izlediði yere doðru kaçmaya baþladý. Bitki örtüsü sýk olduðu ve iki ayaklý canlýlar, yan yan yürüyerek, bitkilerin sýk aralýklarýndan rahatça geçebildiðinden arayý açmayý baþardý. Sonunda, kayalýk tepenin ucuna kadar geldi. Aþaðýsý uçurumdu. Ona yetiþen kaplanlar (anne ve 3 yavrusu) yolu kapattýlar.
Ýntikam peþindeki kedi, yavaþça yaklaþtý. Ýki Ayak, uçurumun ucuna doðru geriledi. Ama gidebileceði sadece birkaç adým daha vardý.
Kaplan, yay gibi gerildi ve zýpladý. Amacý, Ýki Ayak’ý boynundan yakalamaktý. Zira böyle öldürmek daha kolay ve güvenliydi.
Ýki Ayak, geriye doðru son bir adým attý. Ayaðýnýn altýndaki zemin kayýnca, yere kapaklandý. Havada süzülmekte olan kaplanýn yapabileceði biþey yoktu. Bir çizgifilmde deðillerdi, havada yön deðiþtiremezdi. O yüzden Road Runner çizgifilmindeki Coyote gibi uçurumun dibine doðru süzülmeye baþladý.
Son ana kadar hayatta kalacaðýný düþünüyordu. Ne de olsa dört ayak üstüne düþecekti. Öyle de oldu. Ama bacaklarý, omuz tabir edebileceðimiz yerleri delip sýrtýndan çýkýnca yanýldýðýný anladý.
Anneleri uçurumdan düþen genç kaplan yavrularýnýn önünde iki seçenek vardý. Ya kalýp, annelerini öldürmeyi -bir þekilde- baþaran bu tuhaf maymunla savaþacaklardý. Ya da kaçýp, öldürdükleri maymunlarýn leþleriyle, annelerinin onuruna bir ziyafet çekeceklerdi. Ne de olsa, ölenlerin ardýndan biþeyler yemek (helva, maymun gibi) adetti. Dolayýsýyla daha mantýklý olan “kaçma” seçeneðini uyguladýlar.
Ýki Ayak, kaplan atladýðý sýrada, kendisinin düþmesine ve hayatýnýn kurtulmasýna neden olan þeye baktý. Bu bir muz kabuðuydu. Ama az önce burada gün doðumunu izlerken, böyle biþey yoktu.
Belki bir cevap bulurum düþüncesiyle, gökyüzüne baktý. Bir nokta vardý. Hýzla ona doðru yaklaþýyordu. Bu yeniydi onun için… Daha önce gökten inen (yaðmur hariç) biþey görmemiþti.
Üç seçeneði vardý. Kaçmak, donup kalmak veya kalýp ne olacaðýný görmek… Son iki þýk, birbiriyle ayný sonucu doðuruyordu. Bu nedenle yerinden kýmýldamadý.
Gökten inen þey, yaklaþtý, yaklaþtý, yaklaþtý…
Ardýndan, üstüne 150 kiloluk aðýrlýk düþen maymundan çýkaracak bir ses duyuldu…

— Neredeyiz, Âdem?
— Sanýrým düþüþümüzü yumuþatan birþeyin üstündey, Havvacýðým.
— Kahretsin! Hepsi senin yüzünden!
— Nedenmiþ o? Yasak muzu yemek senin fikrindi…
— Ýyi de ben elmanýn yasak olduðunu sanýyordum. Hem ayrýca O’nu esas kýzdýran, kabuðunu aþaðýya atmandý. Kaç kere uyarýlmýþtýn bu konuda. Aþaðýya attýðýn biþey yüzünden kaderler deðiþebilir diye… Ölmesi gerekenler kurtulabilir ve ölmemesi gerekenler ölebilir diye. O kaplanýn yaþamasý ve o zeki maymunun ölmesi gerekiyordu.
— Amaan boþver! Hey bak! Burasý muz aðaçlarýyla dolu… Belki de o kadar kötü biyer deðildir.
— Umarým yakýnda sakinleþir ve bizi affeder.
— Her neyse! Þimdi gidip üstümüzü temizleyelim. Umarým üstüne düþtüðümüz þeyin suyu, leke yapmýyordur…
The End?