Çıplak Ruhlarımız

Seval Deniz Karahaliloğlu

Çırılçıplak soyunsak,
Bedenlerimize de yandaki portmantoya assak,
Eskimiş pejmürde paltolar misali taşıdığımız,
Zamanın eskittiği.
Ama sadece dokunamadığı yüreklerimizi yanımıza alsak,
Bir de az hasarlı, her silleye dayanıklı ruhlarımızı.
Bakmaya yüreğin dayanır mıydı?
Çırılçıplak ruhlarımıza,
Utanmadan hasarlarına, koyu grilere çalan örselenmişliklerine bakabilir miydin aynı cesaretle?
Tavan arasına kaldırdığımız zırvalar arasında arama umutlarımızı,
Unuttun mu onları iki leğen bir de hamam tası karşılığında vermemişler miydi eskiciye,
‘O kadar da etmez be!’ diye homurdanan Jan Val Jan kılıklı o sefile?
Neden bu kadar ucuza gitmesin umutlar,
Beş para etmezken hayatlarımız.
Bize kalan iki çatlak dudaktan akan usaresiyse yüreklerimizin,
O bile yeter bunca zaman damıttığımız.
Sahi, ruhumu görebiliyor musun?
Bak, portmantoya astım bedenimi,
O büklüm büklüm olmuş paltonun hemen yanına.
Geride soluk bir sureti kaldı yüreğimin,
Bir de ruhlar odasından aşırdığım çocuk gülüşlerinin aksi sedası.
Hepsi tarihin yazılmadığı zamanlardan kalan bir şarkıyı mırıldanıyor.
Çok derinlerden, biraz daha duyabilsen, çıkaracakmışsın gibi dilini,
sanki anlayabileceksin ne dediğini,
sanki gel diyor,
gel…
Öylesine derinden…