Şu bizim dünya tatlısı çocuklarımızın dünyasına gidelim. Bakalım neler duyacağız, neler göreceğiz:

Birinci sınıfı okutuyorum. Okullar açılı henüz iki ay kadar olmuş. Bir gün duvara bir levha asmam gerekiyor. Levhanın iyi görünebilmesi için de çocukların göz hizasına asmam lâzım. Ancak bir türlü asamıyorum. Öğrenciler başıma toplandılar, levhayı görmek istiyorlar. Ben de göstermiyorum, göstermek istemiyorum. Kendilerinde merak uyandırmak, levhaya ilgi çekmek için.

Asmaya çalışırken kimi koluma dokunuyor, kimi elime. Hatta bazıları, neredeyse bacaklarımın arasından geçecek. Kısacası, levhayı bir türlü doğru asamıyorum. Her ne kadar yapmayın – etmeyin desem de, söz dinletemiyorum. Levhayı düzgünce asacağım sırada biri gelip koluma dokunuyor, levha yamuluyor. Daha sonra bir başkası.Tekrar yeni baştan…Sonunda sinirlendim ve “Çekilin çocuklar!” diye bağırdım. Ama dinleyen kim!
İşte tam bu sırada Murat adındaki öğrencim, baktı ki zor durumdayım; metreyi eline alıp havaya kaldırdı. Neredeyse birinin kafasına indirecek. Kendini uyarmama fırsat vermeden, arkadaşlarına şöyle bağırdı:
“Çekilin beeeee! Ne toplanıyorsunuz öğretmenimizin başında? Ayı mı oynuyor burada!”

Sınıfta öğrenciler, haftada bir yer değiştirirlerdi. Hep aynı kişiler soba başında olmasın veya hep aynı öğrenciler pencere kenarında kalıp üşümesin ya da tahtaya uzak kalıp, tahtaya yazılanları okumakta zorlanmasın diye. İşte çocuklar böyle yer değiştirdiklerinden dolayı, boyu kısa bir öğrenci, uzun boylu birinin arkasında kalabiliyor ve tahtayı görmekte zorlanabiliyor.
Gözde adındaki, civciv gibi küçük bir öğrencim, Seval adındaki iri yapılı bir öğrencinin arkasında kalmıştı. Derken bir gün Gözde parmak kaldırdı. Suratını ekşiterek; ”Öğretmenim, Seval’in kafasından tahtayı göremiyorum,” dedi. Bir çare düşünüyordum ki, Murat atıldı:
“Ne yapalım göremiyorsan? Seval’in kafasını keselim mi yani?”

Soğuk bir sonbahar sabahıydı. Yoğun bir sis vardı. Öyle ki, görüş mesafesi ancak iki metre. Yine birinci sınıfı okutuyorum. Baktım Murat yok sınıfta. Dersin sonuna doğru Murat geldi. Sık sık geç kaldığı için, sert bir ses tonuyla sordum “Nerde kaldın?” diye. Bana;
“Dışarıda çok is var öğretmenim,” dedi.
“O is değil, sis. Hem sana ne zararı var?” dediğimde, gözlerini ovuşturmaya başladı:
“Vayyhhhhh! İs gözüme kaçtı öğretmenim, hiçbir yeri göremedim.”

Yine birinci sınıfı okutuyorum. Soğuk bir kış günü. O gün nöbetçiyim. Teneffüste bahçedeki çocukları gözlüyorum. Öğrenciler buz üzerinde kayıyorlar uçacak gibi. Biri düşecek, bir kazaya uğrayacak diye huzursuzum. Derken Murat geldi yanıma. Öne buzda kayan arkadaşlarına çıkıştı:
“Kaymayın lan!Valla ayakkabılarınız yalama(kaygan) olur.”
Sonra , arkadaşları için duyduğu endişeyi, bana şöyle dile getirdi:
“Öğretmenim ! Bunlar buzda kayıyola ama, bubalarına masraf çıkaracaklaaa. Kayarken düşecekleee, kolu - bacağı kıracaklaaa; doktor parası verecekleee. Bi de beton(alçı) atacaklaaa, beton parası verecekler. Cık cık cık!”

Rahatsız olduğum bir gündü. Çocukların sesi, kulaklarımda yankılanıyor; başım çatlayacak gibi ağrıyordu. Sınıfta bir gürültü, bir gürültü ki sormayın gitsin. Susturamıyorum. Birinci sının öğrencileri oldukları için, pek de üstlerine gidemiyorum. Zaten yeni yeni okula alışıyorlar.Baktım olmayacak, duygu sömürü yapmaya karar verdim.Çünkü o an için başka çarem yok.
“Çocuklar” dedim.”Sizin annenizi birileri böyle üzse, hoşunuza gider miydi?”… Sınıfta çıt yok. Sonra devam ettim:
“Rapor alıp gideceğim. Bir hafta gelmeyeceğim…Bakalım kim okutacak sizi o zaman.”
Hemen atıldı Murat:
“İyi olmuş! Ne vardı zaten öğretmen olacak! Bi' polis olacaktınız; basacaktınız sopayı, basacaktınız sopayı, bakalım o zaman çocukların hiç sesi çıkar mıydı!”
Ay ben yerim bu çocuğu yaaaa!