Yapayalnýz kaldým öyle buz gibi taþlarýn üstünde.
Önce içim ürperdi, sonra ayaklarým üþüdü...
Hiçbir þey ýsýtamadý beni, donup kaldým.
Yapayalnýz...
Halbuki bir sürü kadýn var içimde.
Hepsi aðlýyor, hepsi yasta...
Hangisine yetiþeyim? Ya ben ne yapayým?

Hoþçakal Ayýþýðým!

Gitmezsin sanmýþtým...
En azýndan böyle veda etmezsin sanmýþtým.

Sen gittin,
Ben de gittim...
Dolunay vardý gökte, biliyor musun?
Tabiî ki biliyorsun.
Bana eþlik etti...
Yol boyu eþlik etti.

Ben þaþkýn þaþkýn bakarken,
O yol boyunca eþlik etti
Gülümsedi...

Aklýma küçükken büyükbabama söylediðim laf geldi:
Dedeay...
Aklýma çocukluk fotoðraflarým geldi,
Altýnda büyükbabamýn imzasý
Kemalay...

Gülümsedim...
Aya baktým,
Hâlâ eþlik ediyor yoluma,
Sanki dudaðýnýn ucunda bir gülümseme,
Sanki senin gülümsemen.

Birden donup kaldým...
Bir replik geldi aklýma:
’Hoþçakal Ayýþýðým!’
Ne aðlamýþtým onu seyrederken.
Sank bana söylüyorsun gibi gelmiþti.
Bana söylemiþsin...

Tekrar baktým aya,
Gülümsüyor gerçekten...
Senin gülümsemen iþte,
Sensin o...

Þaka gibi,
Tüm bu olanlar þaka gibi.
Ýnanmazsam kýzmazsýn bana deðil mi?
Bence þaka.

Dudaðýnýn ucuna takýlýp kalan o gülümseme...
Þaka bence,
Evet, þaka...

Ýçimdeki kadýnlar aðlamaya baþladý gene,
Birdenbire, durup dururken...
Yok birdenbire ve durup dururken deðil.
Aðýtlar yakýyorlar
Iþýða...

Demek þaka deðilmiþ,
Gerçekmiþ...

Senin dürüstlüðün,
Senin dostluðun,
Senin aydýn kiþiliðin,
Senin o inanýlmaz zekân,
Yaratýcý beynin gibi...

Gerçek...

Sokaklarda kediler sana aðýtlar yakýyorlar...
Dünya Kediler Günü’nde seni anýyorlar, acýyla seni arýyorlar...
Tüm çizdiðin kediler gelmiþ bak...

Üþüyorum,
Ayaklarým donuyor,
Diþlerim birbirine vuruyor...

Ýzin ver doya doya aðlamak istiyorum.
Ýçimdeki tüm kadýnlar adýna
Aðlamak...
Aðýtlar yakmak...

Hoþçakal Ayýþýðým!

(27 Mart Dünya Tiyatrolar Günü ve 1 Nisan Savaþ Dinçel’in doðum günü için bir deneme.)