Neyse!..Halamýn anasý olan halamýn evindeydik .Ýki tabak turþu, mis gibi köy ekmeði, haþlanmýþ patates yemek için toplanmýþtýk bir araya. Gözümü ayýramýyordum sofradan. Kral sofrasý gibi görünüyordu bana; kuru, kepekli ekmeði tomurduðumu hatýrlayýnca. Patatesler pastaya; turþular salama, sucuða dönüþüyordu bakýþlarýmda..Belki de çikita muza!..Öylece bakýyordum onlara. Büyüklerden birinin ”hadi baþlayýn! “demesini bekliyordum. Bu emri duymadan elimizi bile süremezdik; açlýktan ölsek bile! Bunu anlatýrken büyük usta Ahmet Arif’ in “Adiloþ Bebenin Ninnisi” þiiri geldi aklýma. O’nun kalemine ve duygusuna sahip dili, ne güzel anlatýyordu bu halimizi.Hepimiz biliriz o þiiri.O þiirin gerek yapý, gerek dil, gerek duygu yoðunluðuna eriþmek haddimize düþmez elbet. Eriþmek de istemeyiz zaten! Özellikle ben Ahmet Arif! Baðýþla beni ve sana yazdýðým þiirimi oku lütfen!

Seni her okuyuþumda Adiloþ Bebem!
Bir Ahmet Arif geçer þiirlerden,
Bir de yüreðim!..
Barajlar oluþur gözlerimde
Ve
Kapaklarý açýlýr savaklarýn, kendiliðinden...

Topraklar kayar yamaçlardan
Sular basar ovalarý....
Yuvasý bozulan býldýrcýnlar havalanýr yükseklere..
Acý yumaðýdýr figaný...
Ve
Bir mahpus ölür zindanýnda, sabaha karþý..


Sabaha karþý,
Sular çekildiðinde yani;
Gözlerim yumulur...
Bir býldýrcýn yavrusu olurum,
Eli ayaðý çamur kýnalý...

Anlarsýn ya
Biter açlýðým,
Biter susuzluðum.
Biter yaþama kavgam, soluðum!...
Ölürüm gayrý..

Acaba nereden, nasýl, kim tarafýndan verilen emirle !..Bir bilebilsem!..

Biz de almýþtýk emrimizi halamýn anasý olan halamýzdan.”Hadi buyurun!” demesiyle birlikte uzandýk patateslerin en irisini, yani pastalarýn en kocamanýný alabilmek için. Kabuðunu bile soymadan yiyorduk; ziyan olmasýn diye. Turþunun ise bir damlasýný bile akýtmadan katýk yapýyorduk patateslere. Ne de olsa onlar bizim çikita muzlarýmýzdý. Bu kral sofrasýndan karnýmýz tok kalkmak istiyorduk. Bir ara:’Hala!..Ben sana neden hala diyorum’ dedim .”A halanýn, ben senin babanýn ablasýyým. Babanýn gýz gardaþlarýna hala denir” dedi. Demek babamýn ablasýydý ve halam oluyordu benim Ebe Halam!.Beni doðurtan; adýmý bana sormadan koyan, bize kral sofrasý hazýrlayan, hatta evimize sýk sýk gelip giden bu kadýný, o tarihten sonra daha çok sevmeye baþladým. Kanýmdan biri olarak..

Ýnsan ismiyle özdeþmiþ derler. Doðru galiba! Adýmýn Arapça oluþundan çok; içeriði, yani taþýdýðý anlam ilgilendiriyor beni artýk. Adlarýn sadece ayraç olduðunu düþünüyorum. Sese ses veren bir engel yapýyor bizi isimlerimiz. Buna EKO deniliyor fen bilimlerinde. Ne garip!..Ekoyu oluþturan iki öðeden ikisinin de insan olabileceðini hiç düþünmemiþtim doðrusu...Hangi sesler bize çarpacak acaba?

Var mýsýnýz "SENÝ SEVÝYORUM!.." diye baðýrmaya, hep bir aðýzdan...

4.9.2002 (devam edecek)